maandag 18 juli 2011

Verderverderop…

Pogingen om de woorden uit mijn typmachien te trekken mislukken allemaal. Het zijn weken waarin ik het liefst suf op de bank, beter nog op de loungebank ín de zon, zit. Mét Stapel tijdschriften. Stapel tijdschriften laat me woorden lezen die me raken.

Woorden die me doen beseffen, waarom ik niet verder kan. Woorden die me doen beseffen hoe belangrijk het is om afscheid te nemen, zodat je verder kunt.  Afscheid nemen van lieve lieverds om je heen, afscheid nemen van veel. Daar was bij ons in de afgelopen jaren geen ontkomen aan.
Toch heb ik daar nooit bij stilgestaan, heb ik nooit bewust afscheid genomen.  Geen afscheid van ons huis, van 't stadje, van familieleden of van vrienden. Al dan niet voor altijd.

Je gaat door, omdat het is zoals het is. Voor jezelf, voor elkaar maar vooral voor de mannetjes. Op de momenten dat wij het moeilijk hadden, hadden zij het nog veel moeilijker.  Maar ook omdat stilstaan bij alles teveel pijn deed, omdat het niet belangrijk leek.  En omdat ik soms simpelweg de kans niet kreeg.

Maar nu zorgt het dus voor chaos in de opslagplaats van mijn gedachten. Opeens besef ik dat ik zonder afscheid nemen, op wat voor manier dan ook, niet verder kan.  Afscheid nemen, Loslaten maar ook vergeven én vergeten.

Het is heel eenvoudig om je eigen beleving als zijnde waarheid te zien, te willen zien.  Iedere verandering in ons leven is een emotie die we soms totaal anders beleven. Dat kan. Dat mag.  Zo kun je na jarenlang samenzijn soms lijnrecht tegenover iemand komen te staan.  Je ziet een kant van anderen die je nooit eerder hebt gezien, hebt willen zien. In ons gezin, een gebroken gezin is het dan ook niet vanzelf gegaan.  Juist in de tijd dat het moeilijker-dan-moeilijk was, waren de opmerkingen & oordelen,  op één, zelfs niet op twee handen te tellen. Ze vlogen werkelijk om je oren, áls je het al mocht horen.

Stom! Want dat maakte het voor ons allemaal alleen maar nóg moeilijker.  Ook al verdeel je tafel, bed & bankrekening je blijft een gezin. Een gebroken gezin maar toch, een gezin.  Je blijft samen de ouders van. We zíjn samen de ouders van. Het is onmogelijk om elkaar in het rijtje exit-exen te parkeren. Hoe graag je dat ook zou willen.  Je kunt het je als ouders níet permitteren om een hekel aan elkaar te
krijgen.  En een hekel aan elkaar krijgen, is zo gebeurd als je te maken krijgt met boosheid, verdriet, teleurstellingen & gemis.

Sterker nog met elkaar praten, luisteren, regelen en doen is nu belangrijker dan ooit. Oei! Voor mij is het dan ook duidelijk dat alle rust & ruimte voor ons gezin en voor ons allemaal écht nodig was. Nu kunnen we tijdens een kinderfeestje zelfs weer met elkaar naar de Speeltuin en Kinderboerderij, hoe leuk is dat!

Als ik tijdens het tikken van deze tekst even gauw een mailtje openklik, lees ik dat ze ‘Vriendschapveranderingen’ willen plaatsen in het blad ‘VERDER als je relatie verandert’  Nu weet ik zeker dat het allemaal goed komt, dat ik daar nog altijd op mag vertrouwen. Want dat is wat ik wil…verder! Verder met mijn leven, met ons leven nu hier, in het durp verderop!

Sandra de Koning - van de Pol

dinsdag 12 juli 2011

En dan lees je op Facebook : “Ik ben op de camping heel gelukkig met Marc”

Nog maar een paar weken geleden heb ik dit sociale medium ontdekt. Ik heb er niet zoveel mee, maar wil het toch een tijdje uitproberen. En ik moet zeggen:  als je dan een berichtje krijgt van een vriend uit Canada, dan begrijp je dat zo’n persoonlijk profiel op het internet ook leuk kan zijn.

Via een “vriend”, lees ik dit ene zinnetje.”Ik ben op de camping heel gelukkig met Marc”. Het staat op het prikbord van de nieuwe vriendin van mijn ex-echtgenoot. Ze heeft kennelijk behoefte aan volledige openheid naar iedereen, die het maar horen wil. Alles kun je van haar lezen. Dus ook dit. Op het prikbord, zodat we allemaal weten dat ze op dat moment op de camping is met haar  vriend. En dat ze heel gelukkig is.

Die vriend, Marc, is dus mijn ex-echtgenoot. Van mijn 20e tot mijn 39e waren we samen. Geboren en getogen in hetzelfde dorpje met zo’n 2.000 inwoners. Samen volwassen geworden, naar de US geëmigreerd en, inmiddels met 2 dochters, weer terugverhuisd naar Nederland. We konden goed samen leven, maar van liefde was geen sprake. Daar ben ik, na veel zelfonderzoek, spirituele hulpboeken,  wat therapie en twee verbroken LAT-relaties, wel achter gekomen. 

Ik dacht dat ik los was. Echt los. Er zijn dagen achtereen, dat ik vergeet dat hij bestaat. Dat is niet op een negatieve, boze manier. Hij is gewoon geen onderdeel meer van mijn leven. Gewist uit mijn systeem.  Laatst bedacht ik nog dat ik nu een non-relatie heb met mijn ex, een niet-bestaande relatie. Een relatie die er is vanwege het lijntje met de kinderen, onze meiden van 9 en 12, maar die verder geen inhoud heeft. Toch slaat die ene zin in. Het raakt me, in het diepst van mijn ziel. Wat is dat? Ik heb altijd gezegd dat ik hoop dat hij het geluk weer vindt. Is het deze vrouw? Of is het dat hij heel gelukkig kán zijn met iemand anders, maar dus niet met mij. Of is het dat hij überhaupt in staat is iemand anders gelukkig te maken? Al zeggen al mijn zelfhulpboeken dat de enige die je gelukkig kan maken, jij zelf bent.

Was ík op de camping gelukkig met Marc? Ten eerste ben ik met hem nooit op een camping geweest. Wij moesten niets hebben van sleurhutten, verplichte kopjes koffie drinken en openbare douches en toiletten. Was ik gelukkig met Marc? Misschien. Op dat moment dacht ik dat ik gelukkig was. Tot ik op mijn 39e werd aangeraakt door een man, zoals een vrouw aangeraakt wil worden. Die relatie is overgegaan, maar heeft me veel gebracht. Niet alleen een scheiding. Inmiddels heb ik geleerd lief te hebben. Mezelf en mijn lief. Met hart en ziel, van mijn kruin tot mijn tenen. Ik mailde terug naar die vriend uit Canada “life isn’t as easy, but I’m certainly much happier”.  Dát is overigens níet voor iedereen te lezen op Facebook...

PS: De gemeenschappelijke “vriend” heb ik verwijderd uit mijn lijst met vrienden. Ik ben sterk, gelukkig, onafhankelijk en, ja, ik heb mijn scheiding verwerkt. Maar op privé-meldingen van de vriendin van mijn ex zit ik gewoon niet te wachten. Ik hoop dat ze inderdaad gelukkig is met Marc, op de camping…

Angela