Mijn basta moment kwam onlangs, ongeveer twee jaar na mijn scheiding. Mijn huwelijk was warm, fijn en vooral erg veilig. Dat ik zou scheiden was iets wat ik van te voren echt niet kon bedenken. Het geluk was tijdens mijn huwelijk altijd aan onze zijde totdat we bijna 7 jaar geleden ons eerste dochtertje verloren na haar geboorte aan een hartafwijking. De schok en het verdriet waren uiteraard zo groot, waardoor zowel mijn ex als ik veranderden. Waar ik absoluut rechtsaf wilde in het leven ging hij linksaf en we konden niet meer op 1 lijn komen. Uiteindelijk hebben we de knoop doorgehakt en besloten we ieder ons eigen weg te gaan, inmiddels wel al de gelukkige ouders van onze tweede dochter.
Na de scheiding voelde ik een immense onrust in me. Het vooruitzicht om er verder "alleen" voor te staan beangstigde me. Ik was tien jaar gewend om mijn leven samen met iemand te delen, dus ik miste echt iemand om me heen. Ook voelde ik me onveilig van binnen, maar ik kon het niet plaatsen. Niet dat ik onzeker overkom. Ik ben warm, open, positief en sterk. Succesvol in zoveel dingen. Ondernemend. Veel leuke, goeie vrienden en kennissen. Van zo iemand als ik zou je niet zeggen dat ook die ergens een onzekere plek heeft van binnen. Maar dat had ik dus wel.
Ik stortte me dus ook vrijwel meteen in de armen van een nieuwe man, en vervolgens een andere, en daarna weer de volgende. Maar enkelen van hun verbraken snel de relatie of date periode, omdat ze (weet ik nu) allemaal 1 ding gemeen hadden: ze hadden allemaal niet de focus op een echte relatie. En: ik zag in iedereen eigenlijk wel iets leuks. En das natuurlijk achteraf gezien veel te makkelijk.
Uiteraard hield ik mijn dochter hier buiten, op 1 na die wel langer bleef. Daarbij waagde ik het om mijn dochter te introduceren. Maar ook deze relatie hield geen stand.
De onrust in me nam alleen maar toe. Vorig jaar dacht ik dan eindelijk degene gevonden te hebben, iemand die ik al langer kende en waar ik al een tijd echt gevoel voor had. Ik dacht hij ook.....totdat we een relatie begonnen. Hij vertoonde vrijwel meteen apart gedrag. Afstandelijk, niet vaak contact met me hebben, maar ook meteen daarop weer mij naar zich toe halen, vertellen dat hij een gesloten iemand is die gekwetst is geweest in het verleden en een nieuwe relatie heeeeel voorzichtig benaderd. Terwijl hij op het eerste gezicht overkomt als een enhousiast, open, warm, zelfverzekerd en passioneel mens. Iedereen die hem kent loopt warm voor hem. Hij heeft een ontzettende goede baan, leuke vrienden, is attent, zorgzaam etc. Waarom zou ik twijfelen? Al met al leek zijn gedrag, als je zijn verklaringen ervoor rationaliseerde, heel logisch. Maar mijn intuïtie bleef aan me knagen, ergens klopte er iets niet.
Dus ik bleef volhouden want ik was gewoon ook echt gek op hem en was ervan overtuigd dat het gewoon allemaal wat tijd nodig had.
Helaas werd het niet beter en stond vorig jaar in het teken van een groot aantrek-en afstoot spel. Ik werd er alleen nog maar onzekerder van en voelde me veranderen van een vrouw die normaal altijd positief in het leven staat en al zoveel grote ellende heeft weten te doorstaan in een onzeker iemand die ondanks dat ze de ander voortdurend op zijn gedrag aansprak, zich toch liet verleiden telkens over haar grens te gaan. "Ja, ik snap dat je je zo voelt, maar het gaat echt goed tussen ons. Ik heb veel tijd nodig om me te openen. Ik weet dat ik veel geduld van je vraag. Je bent een geweldig bijzonder mooi mens, we matchen op zoveel vlakken zo goed. Maar....ergens word ik maar niet verliefd......maar daar is vast een goede verklaring voor. Ik wil je niet kwijt. Ik hoop dat dit jaar ons jaar wordt." Enzovoorts. Alle dingen die hij onder andere zei om me maar aan het lijntje te houden. Voor wat?
Want na een korte break waarna hij in 1 keer veel interesse in me toonde en bij me terug kwam (hij zei dat hij overtuigd was dat we bij elkaar hoorden) kreeg ik al snel de finale klap. Hij vertoonde weer afstandelijk gedrag....het gedrag van een kleuter van 16 in plaats van een volwassen man van bijna 40. Mijn hand niet willen vasthouden op straat, bevriezen als ik ook maar een beetje fysiek in de buurt kwam, geen contact tussendoor of alleen verplicht even bellen. En als ik er wat van zei, gewoon glashard liegen: "Dit tussen ons voelt hartstikke goed! Ben gewoon een beetje moe." Waarna ik in 1 keer wel een warme knuffel kreeg. Maar toen ik hem er weer voor de 1000ste keer op aansprak, kreeg ik doodleuk te horen: "Ja, sorry, ik heb het geprobeerd, maar ik word maar niet verliefd. We zijn ergens niet de perfecte match.'Ik stel nou eenmaal hoge eisen aan een vrouw". En dat was dat. Na zoveel maanden verdaan te hebben aan iemand die me telkens probeerde te overtuigen dat het aan een blokkade bij hem lag en hij wel echt heel graag een relatie met me wilde.
En toen was het BASTA!! Na een paar weken intens verdrietig te zijn geweest zag ik het licht. Dit moest ophouden, het gevoel dat ik samen met iemand wilde zijn. Te veel geven. Het vele daten.....de relatie verslaving.
Mijn hele huwelijk ben ik achteraf gezien onbewust aangegaan om een veilige haven te creëren. Maar dat werkt niet. De haven zit in jezelf. En dat besef landde in 1 keer in me. Mijn ogen waren geopend. Klaar met mannen die me van alles beloven, maar uiteindelijk nergens echt voor kunnen gaan. De onrust en onveiligheid zijn weg. Ik ben weer in contact gekomen met mezelf en dat voelt goed. Ik besef me nu pas: ja, ik ben gescheiden. Das een feit. Maar ik heb een heel leuk leven weten te creëren in nog maar twee jaar met zo'n geweldige dochter die al mijn liefde en aandacht nodig heeft. Een andere man mag daar in delen als hij er helemaal open voor staat. Zo niet, dan is hij niet welkom.
De hele scheiding en de periode erna zijn niet voor niets geweest. Als de dingen die gebeurd zijn niet waren gebeurd, had ik dit inzicht nooit gehad. Dan was ik me blijven verschuilen in mijn huwelijk en relaties erna. Verschuilen voor het gevoel dat ik iemand nodig had. Ik weet nu, ik heb niemand nodig. Alleen mezelf. En na dit inzicht ben je pas in staat om een echte volwaardige relatie aan te gaan, vanuit volheid en niet vanuit behoefte.
Ik geniet van mijn tijd alleen en wat komt dat komt. Basta met mijn verleden dus! Tijd voor een heel nieuw begin!!
Anoniem
donderdag 31 maart 2011
Rijker dan ooit
De eerste week januari is het gebeurd. De zeer gevreesde woorden: 'ik denk erover om ermee te stoppen, ik wil scheiden'. De woorden kwamen als een hele grote klap voor mij. Echt nooit had ik vermoed dat hij twijfels had over onze relatie. We hebben een zoontje van 1,5 en waren net 2 maanden daarvoor gestopt met de pil om voor een tweede te gaan. Ik wilde al langer voor de tweede gaan, maar in november was het toch echt mijn man die zei: 'laten we er weer voor gaan'. Er was voor mij dan ook geen enkele aanwijzing dat hij twijfelde.
Ik stortte in, letterlijk in. Ik heb weken alleen maar gehuild. Kon moeilijk tot niet voor mijn zoontje zorgen. Heb mij ziek moeten melden op mijn werk. Onmogelijk kon ik nog voor de klas staan. Ik zag mijn toekomstbeeld helemaal in duigen vallen. Ik was boos dat ik niet gewoon al zwanger was. Dan had ik namelijk in ieder geval die 2 kindjes die ik zo graag wilde hebben en van droomde. Voor mijn gevoel moest ik niet alleen afscheid gaan nemen van mijn man, maar vooral van mijn tweede kindje. Dat mijn man al binnen 2 weken ingeschreven stond bij een datingsite en enorm met mijn emoties speelde, maakte het voor mij nog moeilijker om alles rustig te kunnen verwerken en op een rijtje te zetten.
Deze periode liet wel heel goed zien wat voor een geweldige mensen ik om mij heen heb. Familie en vrienden kwamen uit alle hoeken en vergaten mij niet. Enorm veel heb ik gesproken over mijn relatie en wat er was gebeurd. Dit zorgde ervoor dat ik alles even goed kon bekijken vanaf een afstand. Steeds vaker kwam ik tot de conclusie dat als ik beredeneerde waarom we bij elkaar moesten blijven dit alleen maar om mijn zoontje ging. Niet om mijn eigen geluk of die van mijn man. Of ik maakte mij druk om het feit wat mensen er wel niet van moesten denken: 25 jaar, gescheiden en een kind. De meeste leeftijdsgenoten zijn nog lang niet zo ver!
Mijn man gedraagt zich als heel iemand anders; liegt tegen mij. Hoewel dit de eerste maand enorm pijnlijk was heeft dit juist voor mijn Basta! moment gezorgd. Dit was mijn man: niet 100% eerlijk tegen mij en de rest. Wilde ik hier wel mee verder leven? Was onze relatie wel goed? Zal er niet een man op de wereld zijn die mij echt van mij kon houden om wie ik ben? Wil ik wel bij een man zijn die twijfelt over onze relatie? Die binnen 2 weken na de mededeling gedaan te hebben bij mij weg te willen al een ander zoekt? Die geen respect heeft voor mijn emoties?
Nee dus! Ik en mijn zoontje verdienen beter. Familie en vrienden lieten zien dat ik gewoon leuk ben zoals ik ben. Dat het er uiteindelijk niet toe doet wat mijn man van mij vindt! Ik moet gelukkig zijn met mijzelf en mijn lieve zoon. Ik voelde mij rijker dan ooit en dat hoewel er een enorme restschuld over zou kunnen blijven na de scheiding.
Ik kijk uit naar de toekomst. Naar een eigen plekje voor mij en mijn zoontje. Je merkt nu al dat de band tussen ons sterk is en dat zal zeer waarschijnlijk alleen maar sterker worden. Natuurlijk voel ik mij soms schuldig tegenover mijn zoontje. Ik had hem graag een mooi gezin gegeven waarin liefde centraal staat. Ik zou graag willen dat hij zich kan herinneren hoe papa en mama samen waren als stel. Want zo slecht was het nou ook weer niet! Maar helaas. Ik kan alleen verhalen vertellen, met respect over zijn vader praten en de ruimte geven om ook een band te hebben en houden met zijn vader. Ik hoop dat mijn man hetzelfde zal doen.
We zijn nu druk bezig met alles te regelen voor de scheiding. Nog vele hobbels te overwinnen, maar ik voel mij sterk. Door familie en vrienden, door mijzelf en door mijn lieve zoon.
Anoniem
Ik stortte in, letterlijk in. Ik heb weken alleen maar gehuild. Kon moeilijk tot niet voor mijn zoontje zorgen. Heb mij ziek moeten melden op mijn werk. Onmogelijk kon ik nog voor de klas staan. Ik zag mijn toekomstbeeld helemaal in duigen vallen. Ik was boos dat ik niet gewoon al zwanger was. Dan had ik namelijk in ieder geval die 2 kindjes die ik zo graag wilde hebben en van droomde. Voor mijn gevoel moest ik niet alleen afscheid gaan nemen van mijn man, maar vooral van mijn tweede kindje. Dat mijn man al binnen 2 weken ingeschreven stond bij een datingsite en enorm met mijn emoties speelde, maakte het voor mij nog moeilijker om alles rustig te kunnen verwerken en op een rijtje te zetten.
Deze periode liet wel heel goed zien wat voor een geweldige mensen ik om mij heen heb. Familie en vrienden kwamen uit alle hoeken en vergaten mij niet. Enorm veel heb ik gesproken over mijn relatie en wat er was gebeurd. Dit zorgde ervoor dat ik alles even goed kon bekijken vanaf een afstand. Steeds vaker kwam ik tot de conclusie dat als ik beredeneerde waarom we bij elkaar moesten blijven dit alleen maar om mijn zoontje ging. Niet om mijn eigen geluk of die van mijn man. Of ik maakte mij druk om het feit wat mensen er wel niet van moesten denken: 25 jaar, gescheiden en een kind. De meeste leeftijdsgenoten zijn nog lang niet zo ver!
Mijn man gedraagt zich als heel iemand anders; liegt tegen mij. Hoewel dit de eerste maand enorm pijnlijk was heeft dit juist voor mijn Basta! moment gezorgd. Dit was mijn man: niet 100% eerlijk tegen mij en de rest. Wilde ik hier wel mee verder leven? Was onze relatie wel goed? Zal er niet een man op de wereld zijn die mij echt van mij kon houden om wie ik ben? Wil ik wel bij een man zijn die twijfelt over onze relatie? Die binnen 2 weken na de mededeling gedaan te hebben bij mij weg te willen al een ander zoekt? Die geen respect heeft voor mijn emoties?
Nee dus! Ik en mijn zoontje verdienen beter. Familie en vrienden lieten zien dat ik gewoon leuk ben zoals ik ben. Dat het er uiteindelijk niet toe doet wat mijn man van mij vindt! Ik moet gelukkig zijn met mijzelf en mijn lieve zoon. Ik voelde mij rijker dan ooit en dat hoewel er een enorme restschuld over zou kunnen blijven na de scheiding.
Ik kijk uit naar de toekomst. Naar een eigen plekje voor mij en mijn zoontje. Je merkt nu al dat de band tussen ons sterk is en dat zal zeer waarschijnlijk alleen maar sterker worden. Natuurlijk voel ik mij soms schuldig tegenover mijn zoontje. Ik had hem graag een mooi gezin gegeven waarin liefde centraal staat. Ik zou graag willen dat hij zich kan herinneren hoe papa en mama samen waren als stel. Want zo slecht was het nou ook weer niet! Maar helaas. Ik kan alleen verhalen vertellen, met respect over zijn vader praten en de ruimte geven om ook een band te hebben en houden met zijn vader. Ik hoop dat mijn man hetzelfde zal doen.
We zijn nu druk bezig met alles te regelen voor de scheiding. Nog vele hobbels te overwinnen, maar ik voel mij sterk. Door familie en vrienden, door mijzelf en door mijn lieve zoon.
Anoniem
woensdag 30 maart 2011
Daten met de buurvrouw
Als je het aantal profielen op de bekende datingsites bekijkt, lijkt het soms of half Nederland op zoek is naar een nieuwe liefde. De kans dat je iemand tegenkomt die je kent is daarom vrij reëel.
Toen ik me afgelopen jaar inschreef op een datingsite voor single ouders was het daar een 'walhalla' voor mannen. Het aantal vrouwen was enorm veel groter dan het aantal mannen. En uit de reacties op mijn profiel bleek ook dat het aantal leuke vrouwen veel groter was dan het aantal leuke mannen.
Na een tijdje rondgekeken te hebben op de site en hier en daar mijn hengel uitgegooid te hebben heb ik een paar maanden mijn gezicht niet meer laten zien op de site. Als je nog met één been in je huwelijk staat en bezig bent met een scheiding is aandacht natuurlijk een welkome afleiding, maar het leidde me toen te veel af.
Sinds kort, nu de scheiding een feit is, heb ik me opnieuw op de datingmarkt begeven.
Waar reageren vrouwen op en waar reageer ik op wordt mij wel eens gevraagd door vrienden. Nou, eigenlijk is het heel erg simpel: iemand moet iets uitstralen, iets te vertellen hebben of iets 'aparts' in zijn of haar profiel hebben staan. Iets dat interesse opwekt en dus de aanleiding vormt om te reageren.
Zo ook een dag of tien geleden. Mijn oog viel op een vrouw die online was en in haar profiel de mededeling "verdorie, verdorie, verdorie" had staan. Ik, een man die graag behulpzaam is, werd hierdoor getriggered om te vragen wat eraan scheelde. Uit de mailwisseling die volgde bleek dat de bewuste vrouw niet in Amsterdam woonde (zoals in haar profiel stond), maar in Purmerend, mijn huidige woonplaats.
Toeval bestaat niet, dus vertelde ik in welke wijk ik woonde en vroeg waar zij woonde (ik vind het altijd wel zo netjes om zelf antwoord te geven op de vraag die ik de ander stel). Dezelfde wijk....
Toeval bestaat niet, dus vertelde ik haar in welke straat ik woonde en vroeg of zij daar in de buurt woonde. Nog net niet dezelfde straat, maar het scheelde niet veel (we wonen 50 meter van elkaar vandaan).
Toeval bestaat niet, maar de kans dat haar kind op dezelfde basisschool zit als mijn zoon lag natuurlijk erg voor de hand.
We zijn elkaar nog nooit (bewust) tegen het lijf aan gelopen, maar elke dag rijdt zij langs mijn huis. Krijg nu af en toe een sms-je of ik nog gezwaaid heb....
Tot een afspraak is het nog niet gekomen. We weten van elkaar in wat voor auto we rijden en hebben elkaar beloofd elkaar te groeten als we elkaar tegenkomen. Maar misschien is daten met de 'buurvrouw' net iets te dicht bij huis. De tijd zal het leren.
Jamiroquai
Toen ik me afgelopen jaar inschreef op een datingsite voor single ouders was het daar een 'walhalla' voor mannen. Het aantal vrouwen was enorm veel groter dan het aantal mannen. En uit de reacties op mijn profiel bleek ook dat het aantal leuke vrouwen veel groter was dan het aantal leuke mannen.
Na een tijdje rondgekeken te hebben op de site en hier en daar mijn hengel uitgegooid te hebben heb ik een paar maanden mijn gezicht niet meer laten zien op de site. Als je nog met één been in je huwelijk staat en bezig bent met een scheiding is aandacht natuurlijk een welkome afleiding, maar het leidde me toen te veel af.
Sinds kort, nu de scheiding een feit is, heb ik me opnieuw op de datingmarkt begeven.
Waar reageren vrouwen op en waar reageer ik op wordt mij wel eens gevraagd door vrienden. Nou, eigenlijk is het heel erg simpel: iemand moet iets uitstralen, iets te vertellen hebben of iets 'aparts' in zijn of haar profiel hebben staan. Iets dat interesse opwekt en dus de aanleiding vormt om te reageren.
Zo ook een dag of tien geleden. Mijn oog viel op een vrouw die online was en in haar profiel de mededeling "verdorie, verdorie, verdorie" had staan. Ik, een man die graag behulpzaam is, werd hierdoor getriggered om te vragen wat eraan scheelde. Uit de mailwisseling die volgde bleek dat de bewuste vrouw niet in Amsterdam woonde (zoals in haar profiel stond), maar in Purmerend, mijn huidige woonplaats.
Toeval bestaat niet, dus vertelde ik in welke wijk ik woonde en vroeg waar zij woonde (ik vind het altijd wel zo netjes om zelf antwoord te geven op de vraag die ik de ander stel). Dezelfde wijk....
Toeval bestaat niet, dus vertelde ik haar in welke straat ik woonde en vroeg of zij daar in de buurt woonde. Nog net niet dezelfde straat, maar het scheelde niet veel (we wonen 50 meter van elkaar vandaan).
Toeval bestaat niet, maar de kans dat haar kind op dezelfde basisschool zit als mijn zoon lag natuurlijk erg voor de hand.
We zijn elkaar nog nooit (bewust) tegen het lijf aan gelopen, maar elke dag rijdt zij langs mijn huis. Krijg nu af en toe een sms-je of ik nog gezwaaid heb....
Tot een afspraak is het nog niet gekomen. We weten van elkaar in wat voor auto we rijden en hebben elkaar beloofd elkaar te groeten als we elkaar tegenkomen. Maar misschien is daten met de 'buurvrouw' net iets te dicht bij huis. De tijd zal het leren.
Jamiroquai
dinsdag 29 maart 2011
Het roer om
Na jaren regelmatig ellende had mijn wederhelft echt belooft om niet meer te drinken en te stoppen met drugs. Twee weken later brak hij zijn sleutelbeen doordat hij (toch met XYZ teveel op..) van zijn scooter lazerde...Ik zou nu, naast de zorg voor onze 2 kleine kinderen, zorg voor huishouden, opstarten van eigen bedrijf, ook nog eens voor hem moeten gaan zorgen!
Terwijl ik om 22.30 nog de was stond uit te laden, kwam opeens het besef: de maat was voller dan vol! "Als je me zelfs in huis met niks meer kan helpen, en als je je als een kind gedraagt, ga dan ook maar echt bij je moeder wonen".
Sindsdien is de rust wedergekeerd in ons huis. Het single-mom zijn vind ik soms best een zware verantwoordelijkheid, maar hoe graag ik soms ook weer een maatje zou wensen, ik ga nooit meer terug naar het verleden!
Anoniem
Terwijl ik om 22.30 nog de was stond uit te laden, kwam opeens het besef: de maat was voller dan vol! "Als je me zelfs in huis met niks meer kan helpen, en als je je als een kind gedraagt, ga dan ook maar echt bij je moeder wonen".
Sindsdien is de rust wedergekeerd in ons huis. Het single-mom zijn vind ik soms best een zware verantwoordelijkheid, maar hoe graag ik soms ook weer een maatje zou wensen, ik ga nooit meer terug naar het verleden!
Anoniem
Mijn keuze
Die goede oude tijd die bleek niet alleen maar goed te zijn geweest. De tijd dat ik verliefd was en mijn ogen sloot voor de tekortkomingen in mijn relatie, in mijn ex, maar belangrijker nog in mijzelf. Net als elke ex-partner ontkende ik eerst, was daarna boos etc. Maar in die periode heb ik een belangrijke keuze gemaakt, nadat ik eerst mijn trouwring naar mijn voormalige eega had gegooid. Die keuze heb ik naar haar hardop uitgesproken : "De enige vrouw van wie ik zoveel heb gehouden, ga ik niet doelbewust pijn doen." Ongetwijfeld zal ik haar onbewust pijn hebben gedaan door mijn nieuw verkregen inzichten met haar te delen. En dit maakt me helemaal geen heilige. Wat wel zo was, dit is wie ik ben.
Dichtbij mijn eigen gevoel, niet levend in wrok, verbittering, haat of nijd. Natuurlijk heb ik het allemaal even gevoeld naar mijn ex, maar meer nog naar mezelf toe. Ook ik ben tekort geschoten naar mijn ex, mezelf en erger nog mijn kinderen. Kan ik het veranderen? Nee, maar ik kan me er wel bewust van zijn en het nu beter doen voor mezelf en mijn kinderen.
Dus nee, ik heb me niet gestort in de armen van vriendelijke dames. Ja, ik heb een kortdurend 'iets' gehad met een zekere jongedame, toen de papieren eenmaal getekend waren. Verder heb ik me in mezelf gekeerd en me open gesteld voor het moois dat het leven me kon bieden. Waarom had ik ooit gekozen voor mijn ex? Het gevoel van geborgenheid zat ook in mij, die veiligheid kan ik me gelukkig nu weer zelf geven.
Mooie mensen zijn op mijn pad gekomen, allemaal via via en ook via MAD Company. Maar meer nog heb ik mezelf verbaasd in mijn rol als vader. Alles wat ik nu meemaak, beleef ik bewuster en intenser. Ik kijk met veel plezier terug naar mijn verleden dat mooi was, misschien beter had gekund, maar richt me op vandaag en de andere dagen die daarna nog komen in de toekomst. En denkend, het kan alleen nog maar mooier worden, droomde hij met een open blik.
Lennaert Wong
Dichtbij mijn eigen gevoel, niet levend in wrok, verbittering, haat of nijd. Natuurlijk heb ik het allemaal even gevoeld naar mijn ex, maar meer nog naar mezelf toe. Ook ik ben tekort geschoten naar mijn ex, mezelf en erger nog mijn kinderen. Kan ik het veranderen? Nee, maar ik kan me er wel bewust van zijn en het nu beter doen voor mezelf en mijn kinderen.
Dus nee, ik heb me niet gestort in de armen van vriendelijke dames. Ja, ik heb een kortdurend 'iets' gehad met een zekere jongedame, toen de papieren eenmaal getekend waren. Verder heb ik me in mezelf gekeerd en me open gesteld voor het moois dat het leven me kon bieden. Waarom had ik ooit gekozen voor mijn ex? Het gevoel van geborgenheid zat ook in mij, die veiligheid kan ik me gelukkig nu weer zelf geven.
Mooie mensen zijn op mijn pad gekomen, allemaal via via en ook via MAD Company. Maar meer nog heb ik mezelf verbaasd in mijn rol als vader. Alles wat ik nu meemaak, beleef ik bewuster en intenser. Ik kijk met veel plezier terug naar mijn verleden dat mooi was, misschien beter had gekund, maar richt me op vandaag en de andere dagen die daarna nog komen in de toekomst. En denkend, het kan alleen nog maar mooier worden, droomde hij met een open blik.
Lennaert Wong
Abonneren op:
Posts (Atom)