Pogingen om de woorden uit mijn typmachien te trekken mislukken allemaal. Het zijn weken waarin ik het liefst suf op de bank, beter nog op de loungebank ín de zon, zit. Mét Stapel tijdschriften. Stapel tijdschriften laat me woorden lezen die me raken.
Woorden die me doen beseffen, waarom ik niet verder kan. Woorden die me doen beseffen hoe belangrijk het is om afscheid te nemen, zodat je verder kunt. Afscheid nemen van lieve lieverds om je heen, afscheid nemen van veel. Daar was bij ons in de afgelopen jaren geen ontkomen aan.
Toch heb ik daar nooit bij stilgestaan, heb ik nooit bewust afscheid genomen. Geen afscheid van ons huis, van 't stadje, van familieleden of van vrienden. Al dan niet voor altijd.
Je gaat door, omdat het is zoals het is. Voor jezelf, voor elkaar maar vooral voor de mannetjes. Op de momenten dat wij het moeilijk hadden, hadden zij het nog veel moeilijker. Maar ook omdat stilstaan bij alles teveel pijn deed, omdat het niet belangrijk leek. En omdat ik soms simpelweg de kans niet kreeg.
Maar nu zorgt het dus voor chaos in de opslagplaats van mijn gedachten. Opeens besef ik dat ik zonder afscheid nemen, op wat voor manier dan ook, niet verder kan. Afscheid nemen, Loslaten maar ook vergeven én vergeten.
Het is heel eenvoudig om je eigen beleving als zijnde waarheid te zien, te willen zien. Iedere verandering in ons leven is een emotie die we soms totaal anders beleven. Dat kan. Dat mag. Zo kun je na jarenlang samenzijn soms lijnrecht tegenover iemand komen te staan. Je ziet een kant van anderen die je nooit eerder hebt gezien, hebt willen zien. In ons gezin, een gebroken gezin is het dan ook niet vanzelf gegaan. Juist in de tijd dat het moeilijker-dan-moeilijk was, waren de opmerkingen & oordelen, op één, zelfs niet op twee handen te tellen. Ze vlogen werkelijk om je oren, áls je het al mocht horen.
Stom! Want dat maakte het voor ons allemaal alleen maar nóg moeilijker. Ook al verdeel je tafel, bed & bankrekening je blijft een gezin. Een gebroken gezin maar toch, een gezin. Je blijft samen de ouders van. We zíjn samen de ouders van. Het is onmogelijk om elkaar in het rijtje exit-exen te parkeren. Hoe graag je dat ook zou willen. Je kunt het je als ouders níet permitteren om een hekel aan elkaar te
krijgen. En een hekel aan elkaar krijgen, is zo gebeurd als je te maken krijgt met boosheid, verdriet, teleurstellingen & gemis.
Sterker nog met elkaar praten, luisteren, regelen en doen is nu belangrijker dan ooit. Oei! Voor mij is het dan ook duidelijk dat alle rust & ruimte voor ons gezin en voor ons allemaal écht nodig was. Nu kunnen we tijdens een kinderfeestje zelfs weer met elkaar naar de Speeltuin en Kinderboerderij, hoe leuk is dat!
Als ik tijdens het tikken van deze tekst even gauw een mailtje openklik, lees ik dat ze ‘Vriendschapveranderingen’ willen plaatsen in het blad ‘VERDER als je relatie verandert’ Nu weet ik zeker dat het allemaal goed komt, dat ik daar nog altijd op mag vertrouwen. Want dat is wat ik wil…verder! Verder met mijn leven, met ons leven nu hier, in het durp verderop!
Sandra de Koning - van de Pol
maandag 18 juli 2011
dinsdag 12 juli 2011
En dan lees je op Facebook : “Ik ben op de camping heel gelukkig met Marc”
Nog maar een paar weken geleden heb ik dit sociale medium ontdekt. Ik heb er niet zoveel mee, maar wil het toch een tijdje uitproberen. En ik moet zeggen: als je dan een berichtje krijgt van een vriend uit Canada, dan begrijp je dat zo’n persoonlijk profiel op het internet ook leuk kan zijn.
Via een “vriend”, lees ik dit ene zinnetje.”Ik ben op de camping heel gelukkig met Marc”. Het staat op het prikbord van de nieuwe vriendin van mijn ex-echtgenoot. Ze heeft kennelijk behoefte aan volledige openheid naar iedereen, die het maar horen wil. Alles kun je van haar lezen. Dus ook dit. Op het prikbord, zodat we allemaal weten dat ze op dat moment op de camping is met haar vriend. En dat ze heel gelukkig is.
Die vriend, Marc, is dus mijn ex-echtgenoot. Van mijn 20e tot mijn 39e waren we samen. Geboren en getogen in hetzelfde dorpje met zo’n 2.000 inwoners. Samen volwassen geworden, naar de US geëmigreerd en, inmiddels met 2 dochters, weer terugverhuisd naar Nederland. We konden goed samen leven, maar van liefde was geen sprake. Daar ben ik, na veel zelfonderzoek, spirituele hulpboeken, wat therapie en twee verbroken LAT-relaties, wel achter gekomen.
Ik dacht dat ik los was. Echt los. Er zijn dagen achtereen, dat ik vergeet dat hij bestaat. Dat is niet op een negatieve, boze manier. Hij is gewoon geen onderdeel meer van mijn leven. Gewist uit mijn systeem. Laatst bedacht ik nog dat ik nu een non-relatie heb met mijn ex, een niet-bestaande relatie. Een relatie die er is vanwege het lijntje met de kinderen, onze meiden van 9 en 12, maar die verder geen inhoud heeft. Toch slaat die ene zin in. Het raakt me, in het diepst van mijn ziel. Wat is dat? Ik heb altijd gezegd dat ik hoop dat hij het geluk weer vindt. Is het deze vrouw? Of is het dat hij heel gelukkig kán zijn met iemand anders, maar dus niet met mij. Of is het dat hij überhaupt in staat is iemand anders gelukkig te maken? Al zeggen al mijn zelfhulpboeken dat de enige die je gelukkig kan maken, jij zelf bent.
Was ík op de camping gelukkig met Marc? Ten eerste ben ik met hem nooit op een camping geweest. Wij moesten niets hebben van sleurhutten, verplichte kopjes koffie drinken en openbare douches en toiletten. Was ik gelukkig met Marc? Misschien. Op dat moment dacht ik dat ik gelukkig was. Tot ik op mijn 39e werd aangeraakt door een man, zoals een vrouw aangeraakt wil worden. Die relatie is overgegaan, maar heeft me veel gebracht. Niet alleen een scheiding. Inmiddels heb ik geleerd lief te hebben. Mezelf en mijn lief. Met hart en ziel, van mijn kruin tot mijn tenen. Ik mailde terug naar die vriend uit Canada “life isn’t as easy, but I’m certainly much happier”. Dát is overigens níet voor iedereen te lezen op Facebook...
PS: De gemeenschappelijke “vriend” heb ik verwijderd uit mijn lijst met vrienden. Ik ben sterk, gelukkig, onafhankelijk en, ja, ik heb mijn scheiding verwerkt. Maar op privé-meldingen van de vriendin van mijn ex zit ik gewoon niet te wachten. Ik hoop dat ze inderdaad gelukkig is met Marc, op de camping…
Angela
Via een “vriend”, lees ik dit ene zinnetje.”Ik ben op de camping heel gelukkig met Marc”. Het staat op het prikbord van de nieuwe vriendin van mijn ex-echtgenoot. Ze heeft kennelijk behoefte aan volledige openheid naar iedereen, die het maar horen wil. Alles kun je van haar lezen. Dus ook dit. Op het prikbord, zodat we allemaal weten dat ze op dat moment op de camping is met haar vriend. En dat ze heel gelukkig is.
Die vriend, Marc, is dus mijn ex-echtgenoot. Van mijn 20e tot mijn 39e waren we samen. Geboren en getogen in hetzelfde dorpje met zo’n 2.000 inwoners. Samen volwassen geworden, naar de US geëmigreerd en, inmiddels met 2 dochters, weer terugverhuisd naar Nederland. We konden goed samen leven, maar van liefde was geen sprake. Daar ben ik, na veel zelfonderzoek, spirituele hulpboeken, wat therapie en twee verbroken LAT-relaties, wel achter gekomen.
Ik dacht dat ik los was. Echt los. Er zijn dagen achtereen, dat ik vergeet dat hij bestaat. Dat is niet op een negatieve, boze manier. Hij is gewoon geen onderdeel meer van mijn leven. Gewist uit mijn systeem. Laatst bedacht ik nog dat ik nu een non-relatie heb met mijn ex, een niet-bestaande relatie. Een relatie die er is vanwege het lijntje met de kinderen, onze meiden van 9 en 12, maar die verder geen inhoud heeft. Toch slaat die ene zin in. Het raakt me, in het diepst van mijn ziel. Wat is dat? Ik heb altijd gezegd dat ik hoop dat hij het geluk weer vindt. Is het deze vrouw? Of is het dat hij heel gelukkig kán zijn met iemand anders, maar dus niet met mij. Of is het dat hij überhaupt in staat is iemand anders gelukkig te maken? Al zeggen al mijn zelfhulpboeken dat de enige die je gelukkig kan maken, jij zelf bent.
Was ík op de camping gelukkig met Marc? Ten eerste ben ik met hem nooit op een camping geweest. Wij moesten niets hebben van sleurhutten, verplichte kopjes koffie drinken en openbare douches en toiletten. Was ik gelukkig met Marc? Misschien. Op dat moment dacht ik dat ik gelukkig was. Tot ik op mijn 39e werd aangeraakt door een man, zoals een vrouw aangeraakt wil worden. Die relatie is overgegaan, maar heeft me veel gebracht. Niet alleen een scheiding. Inmiddels heb ik geleerd lief te hebben. Mezelf en mijn lief. Met hart en ziel, van mijn kruin tot mijn tenen. Ik mailde terug naar die vriend uit Canada “life isn’t as easy, but I’m certainly much happier”. Dát is overigens níet voor iedereen te lezen op Facebook...
PS: De gemeenschappelijke “vriend” heb ik verwijderd uit mijn lijst met vrienden. Ik ben sterk, gelukkig, onafhankelijk en, ja, ik heb mijn scheiding verwerkt. Maar op privé-meldingen van de vriendin van mijn ex zit ik gewoon niet te wachten. Ik hoop dat ze inderdaad gelukkig is met Marc, op de camping…
Angela
dinsdag 28 juni 2011
Al dat is
De kaarten zijn geschud, de scheiding is een feit…. Waarom ben je destijds eigenlijk getrouwd? Heb je wel eens nagedacht waarom wij trouwen, hoe het is ontstaan? Trouwen is in het leven geroepen door de religie. Volgens wetenschappers zijn er meer dan 40.000 verschillende religies in de wereld. Er zijn dus even zoveel waarheden. En toch is er maar 1 universum, dus kan er maar 1 universele waarheid zijn.
Alle religies aanbidden “iets” wat staat voor “al dat is”. “Al dat is” is alles en dus oneindig en grenzeloos. En dat past dus helemaal niet tussen de veelal nauw afgebakende grenzen van welke religie dan ook. De bedoeling van “al dat is” is dat wij door vallen en opstaan onze grenzen verleggen en niet onze grenzen beperken door ons aan te sluiten bij en te leven volgens de regels van een bepaalde religie. En als er iets is wat grenzen beperkend werkt dan is het wel trouwen.
Het woord trouwen komt van het woord “trouw”. En dat is nou net wat men niet is. Als vreemdgaan een beroep zou zijn dan was bijna niemand werkeloos. Men heeft meer oog voor de glimmende ring aan hun vinger dan voor de feiten. In de meeste gevallen zit de ring namelijk nog niet goed en wel om de vinger of men is alweer ontrouw. Wat heeft trouwen dan voor zin; wat heeft het voor waarde? De werkelijke waarde van trouwen merk je pas op het moment van scheiden, als je je hele bezit moet delen.
Hou me ten goede, ik ben niet tegen trouwen. Maar doe het pas als je het heel heel hééél erg zeker weet. En wanneer weet je iets héél zeker? Toen ik 20 was dacht ik dat ik alles wist. Nu ik bijna 40 ben weet ik zeker dat ik niet alles weet. De meeste mensen trouwen heel jong. En als je jong bent dan denk je, net als ik op mijn 20e, dat je alles weet. Maar wat je dan weet is de waarheid zoals je die van thuis hebt meegekregen. En dat is niet jouw waarheid, alleen dat weet je dan nog niet, daar kom later pas, door ervaring, achter. Door die ervaring groei je en zo groeien mensen dus uit elkaar.
Er zijn maar heel weinig mensen die durven inzien dat ze uit elkaar zijn gegroeid. “En, hou je nog van me?” wordt niet voor niets zo vaak gevraagd. We zoeken met ons verstand naar een bevestiging als je het van binnen niet meer voelt. En je voelt het als je uit elkaar bent gegroeid. In plaats van durven inzien dat je niet meer bij elkaar past, en de relatieknoop doorhakt, kiezen de mensen over het algemeen de weg van de minste weerstand. Ze gaan eerst veilig op zoek naar een andere partner, alvorens de relatie te verbreken. Of ze gaan zoveel problemen zoeken en ruzie maken tot de ander de knoop voor hem of haar doorhakt. Met alle pijnlijke gevolgen van dien. Wat kunnen we het elkaar toch onnodig moeilijk maken. En dat allemaal omdat de kerk eeuwen gelden trouwen heeft bedacht.... Doe wat “al wat is” wil; wees vrij, wees blij en geniet van het vrijgezelle leven!
Karin Dielemans
Alle religies aanbidden “iets” wat staat voor “al dat is”. “Al dat is” is alles en dus oneindig en grenzeloos. En dat past dus helemaal niet tussen de veelal nauw afgebakende grenzen van welke religie dan ook. De bedoeling van “al dat is” is dat wij door vallen en opstaan onze grenzen verleggen en niet onze grenzen beperken door ons aan te sluiten bij en te leven volgens de regels van een bepaalde religie. En als er iets is wat grenzen beperkend werkt dan is het wel trouwen.
Het woord trouwen komt van het woord “trouw”. En dat is nou net wat men niet is. Als vreemdgaan een beroep zou zijn dan was bijna niemand werkeloos. Men heeft meer oog voor de glimmende ring aan hun vinger dan voor de feiten. In de meeste gevallen zit de ring namelijk nog niet goed en wel om de vinger of men is alweer ontrouw. Wat heeft trouwen dan voor zin; wat heeft het voor waarde? De werkelijke waarde van trouwen merk je pas op het moment van scheiden, als je je hele bezit moet delen.
Hou me ten goede, ik ben niet tegen trouwen. Maar doe het pas als je het heel heel hééél erg zeker weet. En wanneer weet je iets héél zeker? Toen ik 20 was dacht ik dat ik alles wist. Nu ik bijna 40 ben weet ik zeker dat ik niet alles weet. De meeste mensen trouwen heel jong. En als je jong bent dan denk je, net als ik op mijn 20e, dat je alles weet. Maar wat je dan weet is de waarheid zoals je die van thuis hebt meegekregen. En dat is niet jouw waarheid, alleen dat weet je dan nog niet, daar kom later pas, door ervaring, achter. Door die ervaring groei je en zo groeien mensen dus uit elkaar.
Er zijn maar heel weinig mensen die durven inzien dat ze uit elkaar zijn gegroeid. “En, hou je nog van me?” wordt niet voor niets zo vaak gevraagd. We zoeken met ons verstand naar een bevestiging als je het van binnen niet meer voelt. En je voelt het als je uit elkaar bent gegroeid. In plaats van durven inzien dat je niet meer bij elkaar past, en de relatieknoop doorhakt, kiezen de mensen over het algemeen de weg van de minste weerstand. Ze gaan eerst veilig op zoek naar een andere partner, alvorens de relatie te verbreken. Of ze gaan zoveel problemen zoeken en ruzie maken tot de ander de knoop voor hem of haar doorhakt. Met alle pijnlijke gevolgen van dien. Wat kunnen we het elkaar toch onnodig moeilijk maken. En dat allemaal omdat de kerk eeuwen gelden trouwen heeft bedacht.... Doe wat “al wat is” wil; wees vrij, wees blij en geniet van het vrijgezelle leven!
Karin Dielemans
dinsdag 14 juni 2011
Een jaar later
Jarenlang heb ik rondgelopen met een ongelukkig gevoel. Er was geen strijd, geen ruzies, maar toch was er een gevoel van onbehagen. Ik voelde me niet gezien, voelde me niet gehoord. En ineens was daar een hand op mijn schouder van een man. Deze man was een collega van mij geweest, maar meer dan een 'hallo' in de gangen was er nooit. Tot dit moment. Die hand brandde de hele dag op mijn schouder en ik besloot
hem uit te nodigen voor een kop koffie.
Het gesprek dat wij hadden, was een relaas over mijn relatie, mijn werk, mijn leven. Alles gooide ik eruit. Hij luisterde, hij keek, hij zag mij. Wat volgde was een periode van vele intensieve gesprekken afgewisseld met schop- en slasessies in een dojo. Gewend als hij is om met jongeren in probleemsituaties te werken, kon ik, een ongelukkige vrouw van 38 jaar, er ook nog wel bij.
Hij werd een goede vriend. Toen werd het bijna vakantie. Ik had al zo lang geen fysiek contact meer gehad en mijn lichaam schreeuwde om aanraking. Ik voelde me lichamelijk zo ontzettend arm. Ik had inmiddels geleerd dat als je iets wilt, je er moet vragen. Nee heb je, ja kun je krijgen. Ik vroeg aan mijn nieuwe goede vriend: kun je ook in mijn fysieke behoefte voorzien. Waarop een nee volgde. Ik ging er mee akkoord, snapte het. Hij ging op vakantie, ik bleef achter in mijn ongelukkige relatie.
Het moment was daar. Ik had een beslissing te nemen. Ik was er immers al een paar jaar mee bezig. Had op vele manieren geprobeerd de relatie te redden, maar daarbij nooit gerealiseerd dat het van twee kanten moet komen. Ik voelde me volledig verantwoordelijk voor een relatie waarin twee volwassen mensen zaten. Ging volledig voorbij aan het feit dat ieder voor 100% verantwoordelijk is voor 50% van de relatie.
En toen deed ik het. Zomaar op een maandagavond in juli. Ik zei dat ik het niet meer zag zitten, er geen vertrouwen meer in had dat het weer goed zou komen tussen ons. De schok bij de ander was enorm. Ik was rustig. Totdat ook bij mij de paniek midden in de nacht toesloeg. Wat had ik gedaan? Waar bracht ik mezelf, maar vooral mijn 3-jarige zoon naar toe?
Vele vragen schoten als bliksemschichten door mijn hoofd. Pijnscheuten in mijn hart. Ik verzoop zo leek het wel, maar ik had ergens een lijntje vast. Dat lijntje hield ik vast en ik heb het nog steeds vast. Maar niet meer zo strak als in het begin. Ik denk dat ik ook bijna klaar ben het lijntje los te laten en op eigen kracht verder te gaan. Mijn lichamelijke armoe heb ik weten om te zetten in rijkdom door een minnaar. Een geheime liefde, een soort relatie met alleen maar de lusten. Hij heeft mij mijn vrouw-zijn weer teruggegeven.
Vorige week, bijna een jaar na die avond in juli, heb ik voor het eerst echt afscheid kunnen nemen van mijn ex-partner. Ik bleef maar het gevoel houden dat ik misschien wel weer terug wilde, dat ik hem miste. Het werd tijd om dat te onderzoeken. Ik nodigde mijn ex uit voor een avondje in de stad en ging ieder moment mijn gevoel langs. Wat voel ik als ik hem zie, wat gebeurt er met me als hij me een aai over mijn wang geeft, wat doet het met me als hij zegt dat ik de vrouw van zijn leven blijf? ...Niets, er gebeurde niets.
Wat er wel gebeurde was dat ik me ineens bevrijd voelde. Eindelijk had ik de overtuiging dat ik de juiste beslissing heb genomen. Een grijns van oor-tot-oor, de hele avond lang en ik wist me ook weer een houding te geven bij mijn ex. Ik vind het erg dat hij er zo veel verdriet van heeft. Ik hoop dat hij weer de kracht weet te vinden om zijn leven weer invulling te geven. Voor hemzelf, maar ook voor onze zoon. Ik weet niet wat de toekomst brengt. Komen we ooit weer bij elkaar? Geen flauw idee, wie het programmaboekje van de toekomst heeft mag het zeggen.
Het afgelopen jaar waren er steeds van die 'eerste keer' momenten. Sinterklaas, Kerst, Oud & Nieuw, verjaardagen. Iedere keer weer zoeken naar hoe je dat allemaal organiseert en vooral met wie. Mijn zoon is afgelopen week 4 jaar geworden. Het was een 'eerste keer' moment dat ik heel goed heb ervaren. Ik genoot van ieder moment, het is goed zo.
Anoniem
hem uit te nodigen voor een kop koffie.
Het gesprek dat wij hadden, was een relaas over mijn relatie, mijn werk, mijn leven. Alles gooide ik eruit. Hij luisterde, hij keek, hij zag mij. Wat volgde was een periode van vele intensieve gesprekken afgewisseld met schop- en slasessies in een dojo. Gewend als hij is om met jongeren in probleemsituaties te werken, kon ik, een ongelukkige vrouw van 38 jaar, er ook nog wel bij.
Hij werd een goede vriend. Toen werd het bijna vakantie. Ik had al zo lang geen fysiek contact meer gehad en mijn lichaam schreeuwde om aanraking. Ik voelde me lichamelijk zo ontzettend arm. Ik had inmiddels geleerd dat als je iets wilt, je er moet vragen. Nee heb je, ja kun je krijgen. Ik vroeg aan mijn nieuwe goede vriend: kun je ook in mijn fysieke behoefte voorzien. Waarop een nee volgde. Ik ging er mee akkoord, snapte het. Hij ging op vakantie, ik bleef achter in mijn ongelukkige relatie.
Het moment was daar. Ik had een beslissing te nemen. Ik was er immers al een paar jaar mee bezig. Had op vele manieren geprobeerd de relatie te redden, maar daarbij nooit gerealiseerd dat het van twee kanten moet komen. Ik voelde me volledig verantwoordelijk voor een relatie waarin twee volwassen mensen zaten. Ging volledig voorbij aan het feit dat ieder voor 100% verantwoordelijk is voor 50% van de relatie.
En toen deed ik het. Zomaar op een maandagavond in juli. Ik zei dat ik het niet meer zag zitten, er geen vertrouwen meer in had dat het weer goed zou komen tussen ons. De schok bij de ander was enorm. Ik was rustig. Totdat ook bij mij de paniek midden in de nacht toesloeg. Wat had ik gedaan? Waar bracht ik mezelf, maar vooral mijn 3-jarige zoon naar toe?
Vele vragen schoten als bliksemschichten door mijn hoofd. Pijnscheuten in mijn hart. Ik verzoop zo leek het wel, maar ik had ergens een lijntje vast. Dat lijntje hield ik vast en ik heb het nog steeds vast. Maar niet meer zo strak als in het begin. Ik denk dat ik ook bijna klaar ben het lijntje los te laten en op eigen kracht verder te gaan. Mijn lichamelijke armoe heb ik weten om te zetten in rijkdom door een minnaar. Een geheime liefde, een soort relatie met alleen maar de lusten. Hij heeft mij mijn vrouw-zijn weer teruggegeven.
Vorige week, bijna een jaar na die avond in juli, heb ik voor het eerst echt afscheid kunnen nemen van mijn ex-partner. Ik bleef maar het gevoel houden dat ik misschien wel weer terug wilde, dat ik hem miste. Het werd tijd om dat te onderzoeken. Ik nodigde mijn ex uit voor een avondje in de stad en ging ieder moment mijn gevoel langs. Wat voel ik als ik hem zie, wat gebeurt er met me als hij me een aai over mijn wang geeft, wat doet het met me als hij zegt dat ik de vrouw van zijn leven blijf? ...Niets, er gebeurde niets.
Wat er wel gebeurde was dat ik me ineens bevrijd voelde. Eindelijk had ik de overtuiging dat ik de juiste beslissing heb genomen. Een grijns van oor-tot-oor, de hele avond lang en ik wist me ook weer een houding te geven bij mijn ex. Ik vind het erg dat hij er zo veel verdriet van heeft. Ik hoop dat hij weer de kracht weet te vinden om zijn leven weer invulling te geven. Voor hemzelf, maar ook voor onze zoon. Ik weet niet wat de toekomst brengt. Komen we ooit weer bij elkaar? Geen flauw idee, wie het programmaboekje van de toekomst heeft mag het zeggen.
Het afgelopen jaar waren er steeds van die 'eerste keer' momenten. Sinterklaas, Kerst, Oud & Nieuw, verjaardagen. Iedere keer weer zoeken naar hoe je dat allemaal organiseert en vooral met wie. Mijn zoon is afgelopen week 4 jaar geworden. Het was een 'eerste keer' moment dat ik heel goed heb ervaren. Ik genoot van ieder moment, het is goed zo.
Anoniem
maandag 6 juni 2011
Scheiden
Komende maand is het tien jaar geleden dat er aan mijn relatie met X een einde kwam. Tien jaar! De kinderen waren toen viereneenhalf en anderhalf jaar oud. Klein nog.
Er is niet geschreeuwd, niet geschopt of geslagen. Er was geen sprake van lichamelijke mishandeling. Geestelijke mishandeling? Niet bewust, maar nu ik er op terug kijk, toch wel.
We hadden elkaar leren kennen tijdens mijn vakantie. X was aan het werk. Hij was machinist op de boot, waar ik ook op mee voer. Een vakantieliefde dus. Net5 zou er een programma aan kunnen wijden...
We hielden contact en een jaar later woonden we samen. X voer en was de meeste tijd weg. Als hij thuis was, was het goed en gezellig. 17 jaar geleden kochten we samen een huisje. En veertien jaar geleden kwam er een kindje. Zo mooi, zo prachtig. Elf jaar geleden kwam er een tweede kindje, ook helemaal geweldig.
We hielden contact en een jaar later woonden we samen. X voer en was de meeste tijd weg. Als hij thuis was, was het goed en gezellig. 17 jaar geleden kochten we samen een huisje. En veertien jaar geleden kwam er een kindje. Zo mooi, zo prachtig. Elf jaar geleden kwam er een tweede kindje, ook helemaal geweldig.
X was inmiddels gestopt met varen, had een walbaan en ik had het idee dat we het allemaal goed voor elkaar hadden. We waren inmiddels naar een groter huis verhuisd en het was allemaal goed. Toch???
Dat X af en toe niet zo lekker in zijn vel zat, had ik ook wel door en ik vond het ook wel apart dat er zoveel overgewerkt moest worden.
Toen dan ook tien jaar geleden de mededeling kwam, was ik eigenlijk niet verbaasd. Ik wist meteen om wie het ging en wanneer en met wie er nog meer van dit soort momenten waren.
Voor zijn werk zat X inmiddels in Engeland, daar zou hij een jaartje het kantoor runnen. Reden was echter niet dat het zo goed was voor zijn carriëre. Nee, de achterliggende gedachte was: Als ik haar niet zie, dan gaat het gevoel wel over en dan groeien de kinderen gewoon op met papa en mama in eén huis.
We hebben op dat moment besloten aan onze relatie een einde te maken. X bleef in Engeland en ik bleef gewoon hier met de kinderen. Iedere twee weken kwam X een weekendje over. Tenslotte had ik ook een baan en was dat ook de afspraak geweest.
In eerste instantie hebben we heel veel gesproken. Waar ging het toch mis tussen ons en waarom was ik niet genoeg.
Het antwoord op de eerste vraag was simpel: Er was niet genoeg sex, want dat moest minimaal zeven keer per week en dan vooral vaker dan eén keer per nacht. Ja haha dat was gek: een baan, twee kleine kinderen, waarvan de jongste veel ziek was. Als ik in bed lag, wilde ik maar eén ding: SLAPEN! Het antwoord op de tweede vraag was mijn figuur. Oké dat is niet het ideaalbeeld: Ik ben niet de mooiste, draag een bril en maatje 38 past alleen om mijn bovenbeen.
Het hele gebeuren lag aan mij, niet aan X met zijn onverzadigbare hormonen. Over mijn karakter werd er overigens niet gesproken. Dat werd mij gemeld, zowel mondeling, als in een hele lange brief.
Mijn enige gedachte op dat moment was, dat er twee kindjes bij betrokken waren, kindjes die opgevoed moesten worden in een veilige en liefdevolle omgeving. We hebben nog een jaar lang om het weekend het huis gedeeld. In die tijd heb ik nieuwe spulletjes aangeschaft, heb ik ervoor gezorgd dat als X een eigen plek had, ik niet met gaten kwam te zitten.
Stukje bij beetje werd het mijn huis, mijn plekje, waar X de gast was.
Dat was zo vreselijk zwaar, dat ik op een dag ingestort bij de huisarts zat en anti-depressiva voor geschreven kreeg. Die pillen heb ik drie jaar geslikt...
We zijn nu tien jaar verder. En eigenlijk moet ik zeggen dat we het goed gedaan hebben. De kinderen zijn door de week eén avond bij hun vader en ook om het weekend. Ze weten niet waarom wij uit elkaar zijn gegaan. Dat hoeft ook niet.
Hun verjaardagen worden gezamenlijk gevierd en als iets is met de kinderen, dan praten we er met zijn allen over. We zitten samen op de tienminutengesprekken en ook qua opvoeding zitten we redelijk op dezelfde golflengte.
X heeft al een aantal jaar een nieuwe relatie en woont ook met haar samen. Nee, het is niet de dame van tien jaar geleden. Misschien dat dat het ook makkelijker maakt.
Ik ben nog steeds alleen. Waarom? Omdat ik niet meer van iemand afhankelijk ga zijn, omdat ik niet meer weet of ik een man kan en wil vertrouwen. Omdat ik weet dat er qua uiterlijk nog steeds niets is veranderd. Waarom zou iemand mij nog leuk vinden......
Marjetha
donderdag 21 april 2011
De rollercoaster
2 juli 2008.
De slingers hangen nog in de kamer van de verjaardag van onze oudste, gisteren 12 geworden. De kinderen liggen in bed. Ik vraag aan je of er iets is, heb het gevoel dat je ergens mee zit. Na een tijdje gezwegen te hebben zeg je: mijn gevoel voor jou is weg.....
De slingers hangen nog in de kamer van de verjaardag van onze oudste, gisteren 12 geworden. De kinderen liggen in bed. Ik vraag aan je of er iets is, heb het gevoel dat je ergens mee zit. Na een tijdje gezwegen te hebben zeg je: mijn gevoel voor jou is weg.....
Het begin van de rit in de rollercoaster. Besloten om de kinderen nog even niets te vertellen zodat we het zelf even op een rijtje kunnen zetten. Alle mogelijke emoties wisselen elkaar in een hoog tempo af.
Op mijn verzoek hebben we nog gesprekken gehad bij een relatie-therapeute. Al snel werd duidelijk dat jij niet wilde vechten voor hetgeen we hadden. Eind augustus heb ik, na een aantal ontdekkingen, definitief besloten om de scheiding aan te vragen. Was er klaar mee. Soms wordt je voor een keuze gezet die absoluut niet de jouwe is maar je ook geen andere keuze hebt. In de zomervakantie hebben we het de kinderen
verteld. Het is onmogelijk om te beschrijven wat dat met me deed.
In oktober komt het bord in de tuin, huis te koop. Wilde er vooral voor de kinderen blijven wonen maar dat was niet haalbaar. Toen dat gebeurde zat ik er zo doorheen, ik kon niet meer. Wilde dat de tijd stilgezet kon worden zodat ik alles voor mezelf op een rijtje kon zetten. Na 2 weken zo diep te hebben gezeten toch de knop om kunnen zetten, met behulp van medicatie en hele lieve vrienden, en besloten om er weer voor te gaan.
De bekende mokerslagen op alle eerste "feestdagen" alleen, proberen er het beste van te maken voor de kinderen. Met soms heel erg hard vallen maar vooral weer opstaan kan ik nu zeggen dat me dat gelukt is.
November 2009: huis verkocht... Waar in ieder hoekje, gaatje en kiertje herinneringen zitten. Maar eindelijk een goed gevoel. Half december begonnen met inpakken, samen met de kinderen, soms met 'n traan en soms met 'n glimlach. Hier begint het afsluiten. Het is goed zo. We moeten verder. Op 30 december staat klokslag
7.30u de verhuiswagen voor de deur. Om 13.30u staat alles in onze nieuwe flat.
's Avonds als de kinderen in hun nieuwe kamer liggen te slapen zit ik in mijn eentje op de bank nog tussen de verhuisdozen. Ik trek een fles wijn open, zoek een glas in één van de verhuisdozen en proost met mezelf... Op ons nieuwe leven!!
N.
dinsdag 19 april 2011
Scheidingsaanzoek
Stel je voor dat huwelijken met de zelfde liefde zouden worden ontbonden als dat ze worden gesticht? Je bent namelijk best wel even bezig voordat het uiteindelijk tot een huwelijk komt. Eerst moet je elkaar het hof maken, vervolgens moet ’t nog klikken. Pas als die fase voorbij is en e.e.a. lijkt stand te houden kan je over een definitievere vorm van relatie gaan nadenken. Samenwonen, trouwen en kinderen krijgen zijn dan vaak de bekroning van het hele proces.
Bij een scheiding gebeuren eigenlijk precies dezelfde dingen, alleen hebben ze het tegenovergestelde doel en gebeuren ze in omgekeerde volgorde. Een scheiding begint vaak met het omgekeerde huwelijksaanzoek, de scheidingsaanzegging (althans, is mijn ervaring). Daarna pas begint het proces van uit elkaar gaan.
Ik hoorde laatst een verhaal over een jongen in Ghana. Deze Ghanese jongen was verliefd geworden op een Nederlands meisje dat in Ghana ontwikkelingswerk deed. De jongen vertelde over hoe hij het meisje het hof ging maken. “Eerst ga ik de hele dag ontzettend aardig voor haar zijn”, was zijn plan. Niets op tegen en lijkt inderdaad een verstandige aanpak. Hij legde zijn plan vervolgens verder uit; “En als ik dan de hele dag heel aardig voor haar ben geweest, vraag ik haar ’s avonds ten huwelijk.”
De jongen hield duidelijk van aanpakken, echter schat ik zijn kans van slagen in als zeer gering. Het nietsvermoedende Hollandse meisje zal hoogstwaarschijnlijk, na het in ontvangst nemen van het huwelijksaanzoek, direct in ‘Red-Alert’ modus gaan en alle verdedigingswerken in opperste staat van paraatheid brengen.
Ik denk dat het bij een scheiding net zo werkt. Je aanstaande ex-partner zonder goede voorbereiding een scheidingsaanzoek doen kan allerlei ongewenste oerinstincten activeren waar je helemaal niet op zit te wachten. Als je een beetje pech hebt kan het zelfs werken als een rode lap op een stier en wordt er vol voor de aanval gekozen. En dan moet je de hele discussie over de verdeling van de stoelen, koffiekopjes, het huis en de kinderen nog voeren. Gaat niet werken.
Stel je nou eens voor dat je je scheiding in dezelfde volgorde aanpakt als toen je elkaar leerde kennen. Dat je serieus werk maakt van je scheiding en e.e.a. goed voorbereid om uiteindelijk tot een serieus scheidingsaanzoek te komen? Kortom, hoe verleid je je aanstaande ex-partner om uiteindelijk liefdevol van je te scheiden?
Ik heb heel hard en lang nagedacht over die laatste zin. Ik kom er niet op. Gelukkig maar, anders zou ik tot de conclusie hebben moeten komen dat mijn ellendige scheiding het gevolg was van m’n eigen handelen. Nu kan ik in ieder geval altijd m’n ex-partner nog de schuld geven.
Ruud van Rooij
Bij een scheiding gebeuren eigenlijk precies dezelfde dingen, alleen hebben ze het tegenovergestelde doel en gebeuren ze in omgekeerde volgorde. Een scheiding begint vaak met het omgekeerde huwelijksaanzoek, de scheidingsaanzegging (althans, is mijn ervaring). Daarna pas begint het proces van uit elkaar gaan.
Ik hoorde laatst een verhaal over een jongen in Ghana. Deze Ghanese jongen was verliefd geworden op een Nederlands meisje dat in Ghana ontwikkelingswerk deed. De jongen vertelde over hoe hij het meisje het hof ging maken. “Eerst ga ik de hele dag ontzettend aardig voor haar zijn”, was zijn plan. Niets op tegen en lijkt inderdaad een verstandige aanpak. Hij legde zijn plan vervolgens verder uit; “En als ik dan de hele dag heel aardig voor haar ben geweest, vraag ik haar ’s avonds ten huwelijk.”
De jongen hield duidelijk van aanpakken, echter schat ik zijn kans van slagen in als zeer gering. Het nietsvermoedende Hollandse meisje zal hoogstwaarschijnlijk, na het in ontvangst nemen van het huwelijksaanzoek, direct in ‘Red-Alert’ modus gaan en alle verdedigingswerken in opperste staat van paraatheid brengen.
Ik denk dat het bij een scheiding net zo werkt. Je aanstaande ex-partner zonder goede voorbereiding een scheidingsaanzoek doen kan allerlei ongewenste oerinstincten activeren waar je helemaal niet op zit te wachten. Als je een beetje pech hebt kan het zelfs werken als een rode lap op een stier en wordt er vol voor de aanval gekozen. En dan moet je de hele discussie over de verdeling van de stoelen, koffiekopjes, het huis en de kinderen nog voeren. Gaat niet werken.
Stel je nou eens voor dat je je scheiding in dezelfde volgorde aanpakt als toen je elkaar leerde kennen. Dat je serieus werk maakt van je scheiding en e.e.a. goed voorbereid om uiteindelijk tot een serieus scheidingsaanzoek te komen? Kortom, hoe verleid je je aanstaande ex-partner om uiteindelijk liefdevol van je te scheiden?
Ik heb heel hard en lang nagedacht over die laatste zin. Ik kom er niet op. Gelukkig maar, anders zou ik tot de conclusie hebben moeten komen dat mijn ellendige scheiding het gevolg was van m’n eigen handelen. Nu kan ik in ieder geval altijd m’n ex-partner nog de schuld geven.
Ruud van Rooij
maandag 18 april 2011
Scheiden is lijden OF scheiden is leiden?!
Jarenlang heeft mijn leven in het teken gestaan van anderen, iedereen kon bij mij aankloppen. Dit speelde in mijn relatie ook een rol, ik ging heel ver om te zorgen dat er geen ruzie in huis kwam. Na jaren die gekenmerkt werden door ruzies en dreigementen ging hij uiteindelijk mee naar relatietherapie.
Na ongeveer een jaar heb ik de knoop doorgehakt. Het was op dat moment 5 mei (‘mijn’ bevrijdingsdag) en ik lag in het ziekenhuis. Ik had net een operatie achter de rug om de schade te herstellen, die tijdens de bevalling van de jongste (op dat moment 7 maanden) was ontstaan. Toen hij mij zelfs op dat moment niet kon steunen dacht ik: “Als ik dit alleen kan, dan kan ik alles”. Ik stond in een keer boven de angst die al die tijd de overhand had gehad.
De periode daarna stond in het teken van herstel, lichamelijk moest ik alles weer opbouwen. Ik heb een punt achter de relatietherapie gezet. In mijn ogen was dat niet zinvol meer, mijn gevoel voor hem was weg. Ik begon aan mijzelf te werken. Er moest zoveel gebeuren, ik was mijn leven aan het lijden.
Het hele jaar heeft in het teken gestaan van de scheiding. Ondanks dat wij niet getrouwd waren hadden wij wel een huis en, nóg belangrijker, twee kinderen. Op de achtergrond had ik een advocaat in de arm genomen, maar het meeste heb ik zelf gedaan. Na meer dan een jaar ging het huis eindelijk over naar hem, toen was ik pas echt vrij. Geen mogelijkheid meer tot druk of dreigen van mijn ex, het was klaar. Ik ging mijn leven leiden. Leuke dingen met de kinderen doen maar bovenal aandacht aan mijzelf besteden. Ik werd lid van een community voor alleenstaande ouders waar ik nieuwe mensen leerde kennen. Iemand heeft mij toen een liedje laten horen; “Ik hou van mij” van Harry Jekkers. De grove strekking: je moet eerst van jezelf houden voordat je van iemand anders kan houden.
De afgelopen jaren heb ik mijzelf geaccepteerd, ik ben van mijzelf gaan houden. Iedereen heeft een keus: je kan je leven lijden of je leven leiden. Ik leid mijn leven, volg een opleiding en heb inmiddels ook ervaren wat echte liefde is.
Jolien
donderdag 14 april 2011
Ik ben ik
Blijkbaar moet een ieder ergens door heen gaan om zich zelf weer terug te vinden. Er zijn mensen waarbij dat niet nodig is, zijn zichzelf nooit kwijt geweest of weten niet dat ook zij bestaan. Ook ik heb mijn dalen pieken in dit leven gehad, liefde en verdriet meegemaakt.
Mijn eerste kind begraven, dieper dan dat kon naar mijn gevoel niet. Totdat je alleen komt te staan, samen met je kinderen aan de kant wordt geschoven, je vertrouwen onherstelbaar beschadigd. Waar is het goed voor, wat had ik gedaan?
Je weet wel van die vragen waar nooit het antwoord te voorschijn zal komen. Maar dan, bij velen na een jaar, komt er iets in jezelf te voorschijn. Komt het zelfvertrouwen weer langzaam terug, komt het genieten van de kleine dingen weer te voorschijn. Het vechten hoeft niet meer, je weet waar je voor staat. Dat je dat alleen heb moeten doen is al een prestatie op zich geweest. Alleen met de kinderen, je eerste Sint, eerste kerst, eerste vakantie. Je voelt je soms dan zo alleen maar daarna achteraf gezien komt het zelfvertrouwen. Kom je erachter dat je het toch allemaal klaart, soms alleen soms met wat hulp. Het is niet nodig dat er een partner naast stond, je kon het ook alleen.
Dan komt de tijd dat je zelf denkt, het word tijd voor mezelf, tijd om vrienden te maken en kan je weer langzaam aan een toekomst denken. Dat is de tijd dat het zelfvertrouwen weer wat groeit, je vrienden met jezelf kan zijn en zal blijven. Openstellen voor anderen, zelf op een datingsite gaat staan in de hoop op wat meer aanspraak. Toch de poging waagt op wat meer aanspraak, hoop op een voorzichtige vriendschap.
Ik kan zeggen, ik ga vooruit, heb weer vertrouwen in mezelf en geef de toekomst een kans. Voor mezelf, mijn kinderen en voor anderen. Ik ben de moeite waard om te leren kennen, ik ben ik, gewoon een aardig en oprecht mens, en jij?
Anoniem
Mijn eerste kind begraven, dieper dan dat kon naar mijn gevoel niet. Totdat je alleen komt te staan, samen met je kinderen aan de kant wordt geschoven, je vertrouwen onherstelbaar beschadigd. Waar is het goed voor, wat had ik gedaan?
Je weet wel van die vragen waar nooit het antwoord te voorschijn zal komen. Maar dan, bij velen na een jaar, komt er iets in jezelf te voorschijn. Komt het zelfvertrouwen weer langzaam terug, komt het genieten van de kleine dingen weer te voorschijn. Het vechten hoeft niet meer, je weet waar je voor staat. Dat je dat alleen heb moeten doen is al een prestatie op zich geweest. Alleen met de kinderen, je eerste Sint, eerste kerst, eerste vakantie. Je voelt je soms dan zo alleen maar daarna achteraf gezien komt het zelfvertrouwen. Kom je erachter dat je het toch allemaal klaart, soms alleen soms met wat hulp. Het is niet nodig dat er een partner naast stond, je kon het ook alleen.
Dan komt de tijd dat je zelf denkt, het word tijd voor mezelf, tijd om vrienden te maken en kan je weer langzaam aan een toekomst denken. Dat is de tijd dat het zelfvertrouwen weer wat groeit, je vrienden met jezelf kan zijn en zal blijven. Openstellen voor anderen, zelf op een datingsite gaat staan in de hoop op wat meer aanspraak. Toch de poging waagt op wat meer aanspraak, hoop op een voorzichtige vriendschap.
Ik kan zeggen, ik ga vooruit, heb weer vertrouwen in mezelf en geef de toekomst een kans. Voor mezelf, mijn kinderen en voor anderen. Ik ben de moeite waard om te leren kennen, ik ben ik, gewoon een aardig en oprecht mens, en jij?
Anoniem
dinsdag 12 april 2011
Afscheid van mijn trouwring
“Ik ga weg”, zegt hij. Hij kijkt haar niet aan, hij mompelt het bijna. Alsof hij voelt dat het niet klopt. “Je bent al bij me weg”, zeg ze bijna ten overvloede. De inkt op de scheidingspapieren is nog nat...
Hij is naar haar en de kinderen toegekomen, op zijn fiets. At zelfs nog gezellig mee. Zij zijn boven aan het spelen, de kinderen. “Écht weg”, zegt hij plompverloren.
Ze kijkt hem aan. Het is heel gek wat er door haar heen gaat. Eigenlijk wist ze het al. Er waren al genoeg “rode vlaggen” voorbij gekomen. Eigenlijk was ze al aan het wachten op de dag dat hij dit zou vertellen en toch, nu hij het ook echt doet ben is ze in shock.
Verwacht maar nooit gedacht dat hij het ook zou doen. Gaat hij haar inderdaad alleen laten? Écht weg? Het land uit? Haar alleen laten met alle zorg voor hun gezin wat eigenlijk geen gezin meer is? Alleen laten met alle zorg voor die bijzondere zoon? Alleen laten met die dochter die hem adoreert?
Ze kijkt hem aan, en realiseert zich dat dat echt is wat hij gaat doen. “Oh”, zegt ze alleen maar. “Wanneer ga je?” Blij dat ze praktische vragen stel geeft hij antwoord maar eigenlijk luister ze niet. Ze weet dat ze hem niet kan tegenhouden. Niemand vreest ze. Als hij zelfs zijn kinderen op wil geven voor die droom………. Hij staat op. Nog steeds kijkt hij haar niet aan. Ze loopt mee naar de voordeur, nog steeds in stilte. “Ik ga”, zegt hij. En hij fietst weg.
Zij loopt terug de kamer in en gaat daar zitten. Hun 2 kinderen zitten inmiddels op de bank tv te kijken. Hún kinderen. Hij vergat zelfs om ze gedag te zeggen.
Een bewogen tijd ligt achter haar. De weg die komen gaat zal nog heftiger zijn. Ze zit op de bank zitten en neemt een glas rode wijn. Ze haalt diep adem en denkt terug. De ontmoeting, de dates, hun huwelijk. Het begon als een sprookje…………
Terwijl hij wegfietst in het donker haalt ze weer adem. Ze schenkt haar glas nog eens bij. Ze zou in paniek moeten schieten, ze zou ten einde raad moeten zijn. Misschien zou ze nu haar moeder of haar zus moeten bellen. Misschien zou ze heel hard moeten huilen. Ze blijf echter alleen maar terugdenken, zittend op die rode bank, tussen haar 2 helden in met dat glas rode wijn.
Inmiddels heeft ze de chocola er ook bij gepakt. Ze zou misschien verdrietig moeten zijn. Ze zou hem achterna moeten rennen en zeggen “nee, niet weggaan”. Misschien zou ze hem een brief moeten schrijven waarin ze hem vraag toch alsjeblieft te blijven. Ze blijf zitten waar ze zit. Ze is uitgestreden, ze is moe. Hoe verder hij wegfietst hoe blijer ze zich voelt. Ze zou misschien kwaad moeten zijn. Misschien moet ze hem boos opbellen om te zeggen dat hij dit echt niet kan maken. Misschien moet ze nu écht een keer heel boos worden. Maar na haar derde glas wijn voelt ze nog maar weinig. Ze voelt hoe hij letterlijk uit haar leven fietst en ze vindt het best.
Het is ineens laat. De kinderen moeten nu echt naar bed. Opvallend hoe rustig ze al de tijd naast haar hebben gezeten. Zelfs het naar bed brengen gaat makkelijk. Alsof ze voelen dat dit geen gewone avond is. De lichten beneden heeft ze al uitgedaan, ze loopt haar eigen slaapkamer in. Daar staat het doosje.
Een rood glimmend doosje met daarin de trouwring. Ze doet hem nog eens om. Eigenlijk heeft ze hem altijd al lelijk gevonden maar ze heeft dat nooit durven zeggen. Ze kijkt nog eens goed. Het is een dunne, gekronkelde ring. Goud. Goud is niet eens haar kleur. Hij is te smal voor haar vingers en staat niet echt mooi. Toch heeft ze hem 13 jaar met liefde gedragen.
En nu, nu doet ze hem met misschien nog wel meer liefde af. De ring heeft haar ook 2 hele mooie dingen gebracht. Maar morgen, morgen gaat ze naar die winkel. Naar die ene winkel waar die ring ligt, die mooie dikke, brede, stevige, zilveren ring. Ze heeft hem al een paar keer gezien terwijl ze langs de etalage liep. En morgen gaat ze hem kopen.
Ze loopt ook nog even naar de kamertjes van de kinderen. Ze slapen. Door het raam kijkt ze naar buiten en daar fietst een man. Het waait hard en hij heeft de wind tegen. Hij doet haar aan iemand denken. Ze kijkt hem na tot hij de straat uit is. Het goud van de ring weerkaatst in het maanlicht.
Ze legt de ring terug in het rode glimmende doosje en de deksel gaat met een harde klap dicht. In de stilte van de avond klinkt het heel hard, ze schrik er bijna van. Maar dan haalt ze nog een keer diep adem en stop het doosje weg.
Ver weg, in een laatje legt ze hem in een hoekje. BASTA!
Daar liggen ook die scheidingspapieren met die nog natte inkt erop. Ook ligt daar een pakje koffiebonen, met chocola. Haar laatste cadeautje voor hem, ze kocht het al lang geleden. Ze heeft het hem nooit gegeven. Hij verdiende het al niet meer.
Ze pakt de chocolade, die is nu voor haar en ze doe het laatje dicht. Ze kijk om zich heen. Het is stil in huis. Maar het is goed. En morgen? Morgen zal nog beter zijn!!
Anoniem
Hij is naar haar en de kinderen toegekomen, op zijn fiets. At zelfs nog gezellig mee. Zij zijn boven aan het spelen, de kinderen. “Écht weg”, zegt hij plompverloren.
Ze kijkt hem aan. Het is heel gek wat er door haar heen gaat. Eigenlijk wist ze het al. Er waren al genoeg “rode vlaggen” voorbij gekomen. Eigenlijk was ze al aan het wachten op de dag dat hij dit zou vertellen en toch, nu hij het ook echt doet ben is ze in shock.
Verwacht maar nooit gedacht dat hij het ook zou doen. Gaat hij haar inderdaad alleen laten? Écht weg? Het land uit? Haar alleen laten met alle zorg voor hun gezin wat eigenlijk geen gezin meer is? Alleen laten met alle zorg voor die bijzondere zoon? Alleen laten met die dochter die hem adoreert?
Ze kijkt hem aan, en realiseert zich dat dat echt is wat hij gaat doen. “Oh”, zegt ze alleen maar. “Wanneer ga je?” Blij dat ze praktische vragen stel geeft hij antwoord maar eigenlijk luister ze niet. Ze weet dat ze hem niet kan tegenhouden. Niemand vreest ze. Als hij zelfs zijn kinderen op wil geven voor die droom………. Hij staat op. Nog steeds kijkt hij haar niet aan. Ze loopt mee naar de voordeur, nog steeds in stilte. “Ik ga”, zegt hij. En hij fietst weg.
Zij loopt terug de kamer in en gaat daar zitten. Hun 2 kinderen zitten inmiddels op de bank tv te kijken. Hún kinderen. Hij vergat zelfs om ze gedag te zeggen.
Een bewogen tijd ligt achter haar. De weg die komen gaat zal nog heftiger zijn. Ze zit op de bank zitten en neemt een glas rode wijn. Ze haalt diep adem en denkt terug. De ontmoeting, de dates, hun huwelijk. Het begon als een sprookje…………
Terwijl hij wegfietst in het donker haalt ze weer adem. Ze schenkt haar glas nog eens bij. Ze zou in paniek moeten schieten, ze zou ten einde raad moeten zijn. Misschien zou ze nu haar moeder of haar zus moeten bellen. Misschien zou ze heel hard moeten huilen. Ze blijf echter alleen maar terugdenken, zittend op die rode bank, tussen haar 2 helden in met dat glas rode wijn.
Inmiddels heeft ze de chocola er ook bij gepakt. Ze zou misschien verdrietig moeten zijn. Ze zou hem achterna moeten rennen en zeggen “nee, niet weggaan”. Misschien zou ze hem een brief moeten schrijven waarin ze hem vraag toch alsjeblieft te blijven. Ze blijf zitten waar ze zit. Ze is uitgestreden, ze is moe. Hoe verder hij wegfietst hoe blijer ze zich voelt. Ze zou misschien kwaad moeten zijn. Misschien moet ze hem boos opbellen om te zeggen dat hij dit echt niet kan maken. Misschien moet ze nu écht een keer heel boos worden. Maar na haar derde glas wijn voelt ze nog maar weinig. Ze voelt hoe hij letterlijk uit haar leven fietst en ze vindt het best.
Het is ineens laat. De kinderen moeten nu echt naar bed. Opvallend hoe rustig ze al de tijd naast haar hebben gezeten. Zelfs het naar bed brengen gaat makkelijk. Alsof ze voelen dat dit geen gewone avond is. De lichten beneden heeft ze al uitgedaan, ze loopt haar eigen slaapkamer in. Daar staat het doosje.
Een rood glimmend doosje met daarin de trouwring. Ze doet hem nog eens om. Eigenlijk heeft ze hem altijd al lelijk gevonden maar ze heeft dat nooit durven zeggen. Ze kijkt nog eens goed. Het is een dunne, gekronkelde ring. Goud. Goud is niet eens haar kleur. Hij is te smal voor haar vingers en staat niet echt mooi. Toch heeft ze hem 13 jaar met liefde gedragen.
En nu, nu doet ze hem met misschien nog wel meer liefde af. De ring heeft haar ook 2 hele mooie dingen gebracht. Maar morgen, morgen gaat ze naar die winkel. Naar die ene winkel waar die ring ligt, die mooie dikke, brede, stevige, zilveren ring. Ze heeft hem al een paar keer gezien terwijl ze langs de etalage liep. En morgen gaat ze hem kopen.
Ze loopt ook nog even naar de kamertjes van de kinderen. Ze slapen. Door het raam kijkt ze naar buiten en daar fietst een man. Het waait hard en hij heeft de wind tegen. Hij doet haar aan iemand denken. Ze kijkt hem na tot hij de straat uit is. Het goud van de ring weerkaatst in het maanlicht.
Ze legt de ring terug in het rode glimmende doosje en de deksel gaat met een harde klap dicht. In de stilte van de avond klinkt het heel hard, ze schrik er bijna van. Maar dan haalt ze nog een keer diep adem en stop het doosje weg.
Ver weg, in een laatje legt ze hem in een hoekje. BASTA!
Daar liggen ook die scheidingspapieren met die nog natte inkt erop. Ook ligt daar een pakje koffiebonen, met chocola. Haar laatste cadeautje voor hem, ze kocht het al lang geleden. Ze heeft het hem nooit gegeven. Hij verdiende het al niet meer.
Ze pakt de chocolade, die is nu voor haar en ze doe het laatje dicht. Ze kijk om zich heen. Het is stil in huis. Maar het is goed. En morgen? Morgen zal nog beter zijn!!
Anoniem
maandag 11 april 2011
De opluchting
De wereld verandert. De mens verandert. De mens verandert de wereld. En helaas willen de mensen elkaar veranderen. Uiteindelijk hebben we allemaal de dappere keus gemaakt, dat we het anders willen. Ook mijn scheiding ging niet zonder slag of stoot. Het verdriet, de woede en voornamelijk de onmacht en de zorg voor de kinderen, kwamen hier sterk naar voren.
Angst voerde toch de boventoon. Angst voor de dingen die onherroepelijk zouden gebeuren als ik de beslissing zou nemen. Angst voor het onbekende. Angst, hoe het dan verder zou moeten met de kinderen. Uiteindelijk heb ik toch de moed gevonden om die verlossende stap te nemen.
Heel langzaam kwam de opluchting. Muziek schalde weer door het huis. Het inrichtten van mijn eigen huis. De eerste vakantie boeken als alleenstaande. Voorzichtig aan kijk ik weer uit naar een prins op het witte paard. Naar een rots in de branding. Naar twee armen die om mij heen worden geslagen. Naar handen die strelen. Naar een stem, die lieve dingen fluistert.
Het Basta moment is gekomen. Het heeft me doen beseffen, dat ik mijn leeuwinnengedrag best een beetje mag laten varen. Want ach, de wereld blijkt uiteindelijk toch niet zo heel slecht te zijn!
Rawhide
Angst voerde toch de boventoon. Angst voor de dingen die onherroepelijk zouden gebeuren als ik de beslissing zou nemen. Angst voor het onbekende. Angst, hoe het dan verder zou moeten met de kinderen. Uiteindelijk heb ik toch de moed gevonden om die verlossende stap te nemen.
Heel langzaam kwam de opluchting. Muziek schalde weer door het huis. Het inrichtten van mijn eigen huis. De eerste vakantie boeken als alleenstaande. Voorzichtig aan kijk ik weer uit naar een prins op het witte paard. Naar een rots in de branding. Naar twee armen die om mij heen worden geslagen. Naar handen die strelen. Naar een stem, die lieve dingen fluistert.
Het Basta moment is gekomen. Het heeft me doen beseffen, dat ik mijn leeuwinnengedrag best een beetje mag laten varen. Want ach, de wereld blijkt uiteindelijk toch niet zo heel slecht te zijn!
Rawhide
vrijdag 8 april 2011
En nu is 't Basta!
Het roer moet om, ik wil het anders, maar wat wil ik anders? Nu je er toch alleen voor komt te staan heb je de mogelijkheid om je leven overhoop te gooien. Dat ligt het nl. toch al. Je raakt je vrienden kwijt, je huis, in mijn geval ook mijn baan en er moet heel veel op zo'n moment. Het 'moeten' heb ik naast me neer gelegd. Ik heb een kladblok gekocht en ging met een goed glas wijn op de bank zitten.
Kinderen gaan voor, het belang van mijn nakomelingen is belangrijker dan wie en wat dan ook. Belangrijker dan mijzelf, als mens. Zodra dit op een zo goed als mogelijke manier op rolletjes loopt dan put je als 'alleenstaande' co-ouder energie uit hun geluk, althans, dat is mijn ervaring. De fase "cd van jou cd van mij" is dan al gepasseerd. Ik wilde het liefst weg, weg naar een andere omgeving en letterlijk opnieuw beginnen, het allerliefst had ik bij wijze van spreken in mijn blote kont een ander leeg huis ingelopen en helemaal opnieuw begonnen.
Zo gezegd, zo gedaan.
Het is dan wel in mijn boxer geweest, maar toch. Het gevoel wat me dit gegeven heb kan ik niet omschrijven. Vrij zijn in wat je doet, wanneer en waarom.. Dit is bevrijdend, vernieuwend
en brengt je dichter bij jezelf. Opeens ga je genieten van de kleine dingen in het leven, want tenslotte liep je hier in het dagelijks leven veelal aan voorbij. Ik zit dus niet meer in die sneltrein, ik ben er uit gestapt en doe nu de stoptrein, de stoptrein waar ik uit kan stappen wanneer ik wil. Hulp uit onverwachte hoek, een tafeltje hier, een stoeltje daar. Het kon me niet schelen want het is van mij! Dat is en was voor mij: "een nieuw begin".. Dit stond als 2e op mijn lijstje, recalcitrant, egoïstisch? Nee, ook al voelt dat wellicht eventjes zo, maar nee, ik heb geen verantwoording af te leggen aan een partner. Als je deze fase doorbent, dan ben je volgens mij toe aan een nieuwe partner. Als je dat wit tenminste.
Je doet waar je zin in hebt, je houdt rekening met je kids en de afspraken die je met je ex hebt gemaakt en gaat weer de 'markt' op. Na een keer op stap te zijn geweest kwam ik er al snel achter dat ik geen
kroegtijger ben. Maar hoe ga je dan jezelf op de markt aanbieden?
Hoe, wat, wanneer.. Iedere keer vertellen dat je een gescheiden vader bent van 2 kanjers van jongens is 'm ook niet. Dus het 'lot' bepaalde dat ik op tv een programma zag van Bridget Maasland welke vertelde over een site die speciaal voor gescheiden vaders en moeders in het leven is geroepen. Of je nu in scheiding ligt, gaat scheiden of het overweegt, dit is "de" site waar je terecht kan. Zo gezegd, zo gedaan.
Wat MaD mij gegeven heeft is eigenlijk een bevestiging van de fase waar ik in dacht te zitten.
Ik heb dan bv een maand of 3 in een dip gezeten, alles en iedereen vervloekt, terecht en onterecht. Ik heb me klote gevoeld, momenten van Jantje huilt, Jantje lacht. Ik heb het allemaal over me heen laten komen, voor de spiegel gestaan en mezelf aangekeken.
Keihard op mijn bek gegaan, maar vooral opgestaan. Het gaat er tenslotte niet om hoe hard je op je bek gaat, maar om hoe je opstaat. Mijn glas is halfvol, in alles wat ik doe. Opgestaan met de schouders recht en de borst vooruit. Het goede voorbeeld naar mijn kinderen willen zijn. Zoiets van, kijk jongens, zo kan het ook!
Al snel luisterde en las ik andermans verhalen en gebeurtenissen. Hier kan je iemand 'enorm' mee helpen. Bevestiging, adviezen, tips etc. gaf ik al snel aan lotgenoten. Ik ben nl. goed, zo is gebleken, om het boompje bij 't schuurtje te laten. Je kan dan iemands problemen aanhoren, op het moment dat je weg gaat en de deur achter je dicht trekt blijven de verhalen wel daar waar ze horen te zijn. Dit was nummer 3 op mijn lijstje. Prioriteiten stellen.
Ik ben trots en blij op mijn Basta moment. En voor iedereen die met deze gekte te maken krijgt wil ik meegeven dat je niet bang moet zijn voor het onbekende, zoek hier je uitdaging in. Die is er echt!
Heel veel geluk, gezondheid en vooral wijsheid voor alle (bijna) gescheiden Vaders en Moeders in Nederland. Ga ervoor!
Jeroen
Kinderen gaan voor, het belang van mijn nakomelingen is belangrijker dan wie en wat dan ook. Belangrijker dan mijzelf, als mens. Zodra dit op een zo goed als mogelijke manier op rolletjes loopt dan put je als 'alleenstaande' co-ouder energie uit hun geluk, althans, dat is mijn ervaring. De fase "cd van jou cd van mij" is dan al gepasseerd. Ik wilde het liefst weg, weg naar een andere omgeving en letterlijk opnieuw beginnen, het allerliefst had ik bij wijze van spreken in mijn blote kont een ander leeg huis ingelopen en helemaal opnieuw begonnen.
Zo gezegd, zo gedaan.
Het is dan wel in mijn boxer geweest, maar toch. Het gevoel wat me dit gegeven heb kan ik niet omschrijven. Vrij zijn in wat je doet, wanneer en waarom.. Dit is bevrijdend, vernieuwend
en brengt je dichter bij jezelf. Opeens ga je genieten van de kleine dingen in het leven, want tenslotte liep je hier in het dagelijks leven veelal aan voorbij. Ik zit dus niet meer in die sneltrein, ik ben er uit gestapt en doe nu de stoptrein, de stoptrein waar ik uit kan stappen wanneer ik wil. Hulp uit onverwachte hoek, een tafeltje hier, een stoeltje daar. Het kon me niet schelen want het is van mij! Dat is en was voor mij: "een nieuw begin".. Dit stond als 2e op mijn lijstje, recalcitrant, egoïstisch? Nee, ook al voelt dat wellicht eventjes zo, maar nee, ik heb geen verantwoording af te leggen aan een partner. Als je deze fase doorbent, dan ben je volgens mij toe aan een nieuwe partner. Als je dat wit tenminste.
Je doet waar je zin in hebt, je houdt rekening met je kids en de afspraken die je met je ex hebt gemaakt en gaat weer de 'markt' op. Na een keer op stap te zijn geweest kwam ik er al snel achter dat ik geen
kroegtijger ben. Maar hoe ga je dan jezelf op de markt aanbieden?
Hoe, wat, wanneer.. Iedere keer vertellen dat je een gescheiden vader bent van 2 kanjers van jongens is 'm ook niet. Dus het 'lot' bepaalde dat ik op tv een programma zag van Bridget Maasland welke vertelde over een site die speciaal voor gescheiden vaders en moeders in het leven is geroepen. Of je nu in scheiding ligt, gaat scheiden of het overweegt, dit is "de" site waar je terecht kan. Zo gezegd, zo gedaan.
Wat MaD mij gegeven heeft is eigenlijk een bevestiging van de fase waar ik in dacht te zitten.
Ik heb dan bv een maand of 3 in een dip gezeten, alles en iedereen vervloekt, terecht en onterecht. Ik heb me klote gevoeld, momenten van Jantje huilt, Jantje lacht. Ik heb het allemaal over me heen laten komen, voor de spiegel gestaan en mezelf aangekeken.
Keihard op mijn bek gegaan, maar vooral opgestaan. Het gaat er tenslotte niet om hoe hard je op je bek gaat, maar om hoe je opstaat. Mijn glas is halfvol, in alles wat ik doe. Opgestaan met de schouders recht en de borst vooruit. Het goede voorbeeld naar mijn kinderen willen zijn. Zoiets van, kijk jongens, zo kan het ook!
Al snel luisterde en las ik andermans verhalen en gebeurtenissen. Hier kan je iemand 'enorm' mee helpen. Bevestiging, adviezen, tips etc. gaf ik al snel aan lotgenoten. Ik ben nl. goed, zo is gebleken, om het boompje bij 't schuurtje te laten. Je kan dan iemands problemen aanhoren, op het moment dat je weg gaat en de deur achter je dicht trekt blijven de verhalen wel daar waar ze horen te zijn. Dit was nummer 3 op mijn lijstje. Prioriteiten stellen.
Ik ben trots en blij op mijn Basta moment. En voor iedereen die met deze gekte te maken krijgt wil ik meegeven dat je niet bang moet zijn voor het onbekende, zoek hier je uitdaging in. Die is er echt!
Heel veel geluk, gezondheid en vooral wijsheid voor alle (bijna) gescheiden Vaders en Moeders in Nederland. Ga ervoor!
Jeroen
dinsdag 5 april 2011
Klaar voor de toekomst
Mijn basta moment is gekomen op het moment dat ik een aantal weken in een blijf-van-mijn-lijf huis verbleef en me daarna vrijwillig heb laten opnemen in een psychisch herstellingsoord. De spiegel die ik daar voorgehouden kreeg was zo confronterend dat ik dacht...nu is het genoeg! Het is mijn leven en ik ben daar de baas over !! Het heeft me nog zeker 2 jaar van vallen en opstaan gekost voordat ik werkelijk zo sterk was ook uit te voeren wat ik had bedacht.
Ik leerde mijn ex (de vader van mijn kinderen) kennen toen ik 19 was. Ik zat midden in mijn studie op het conservatorium en had een gouden toekomst voor de boeg. Mijn bedje was als het ware al gespreid en mijn toekomst plannen waren gemaakt. Helaas gooide mijn gezondheid op dat moment de hele boel in de war en veranderde ik van richting binnen hetzelfde vak en ook daar lagen de kansen voor mijn voeten.
Mijn ex was altijd al jaloers omdat ik me nu eenmaal in een mannenwereld ophield maar ik zag daar zelf geen kwaad in. Ik studeerde af, ging veel werken maar altijd met tegenwerking van mijn ex. We kregen kinderen en toen waren de mogelijkheden helemaal minimaal voor me. Ik moest alles doen, m'n kinderen, m’n huis en m’n werk.
Vaak kon er geen vriendelijk woord vanaf, was het nooit goed wat ik deed, mijn werk was geen werken en leuke dingen mocht ik niet doen want dan had hij niks leuks. Mijn uiterlijk werd afgekraakt en als ik van hem wilde gaan scheiden wilde toch niemand mij meer...ja misschien een man uit een ver buitenlands land maar daar hield het dan ook mee op.
Toen mijn zoontje werd geboren wilde mijn ex met ons op vakantie naar Oostenrijk, met een baby van een week oud zag ik dat niet zitten. Uit pure pesterij is mijn ex een hele dag "vermist"geweest, nam zijn telefoon niet op en kwam ook niet thuis. Hij liet mij zitten met m’n dochter van 3 en een baby van een week oud. Dat was het moment dat ik wist dat ik wilde gaan scheiden maar wist ook dat dat niet op stel en sprong kon. Het heeft nog 3 jaar gekost voor ik de mogelijkheid kreeg en ben weggegaan met de kinderen.
Omdat ik zoveel jaren in een liefdeloos huwelijk had gezeten en mijn zelfbeeld nul was ben ik op zoek gegaan naar warmte, liefde en geborgenheid . Mannen genoeg, ik ging daten, kreeg een aantal korte relaties, die allemaal niet werkte omdat ik helemaal nog niet klaar was met mijn verleden. Ik was onzeker en dat had zijn weerslag op m’n relaties. Uiteindelijk liep ik tegen de verkeerde aan en die relatie was zo mogelijk nog erger: ik mocht geen mobiele telefoon, geen computer, ik mocht met niemand praten, geen make-up meer, niet alleen naar bed, niet alleen onder de douche, ik stond 24/7 onder zijn bewaking...
Het slaan begon, dat ging van kwaad tot erger en op een nacht heeft hij onder invloed van cocaïne mij geprobeerd te wurgen. Ik ben gevlucht in het holst van de nacht en ben naar een blijf-van-mijn -lijf huis gebracht en daar heb ik de eerste 5 weken gewoond. Daarna ben ik voor 3 maanden naar een psychisch herstellingsoord gebracht.
Ik mocht van de politie niet daar blijven wonen en weer was ik alles kwijt, mijn huis, mijn spullen en voor een lange periode ook mijn kinderen want die kon ik niet meenemen naar het herstellingsoord. Ik ben blij dat ik de kans heb gekregen van mijn familie om naar het herstellingsoord te gaan, want als zij niet de zorg voor mijn kinderen hadden genomen had ik daar nooit heen gekund.
In de 3 maanden dat ik daar gewoond heb ben ik tot zoveel inzichten gekomen over mijn verleden en ook mijn heden. Er was toch geen man meer die mocht bepalen wat ik wel en niet mocht en kon doen ? Ik heb daar geleerd dat er ook plek was op deze wereld voor mij, dat ik mooi ben zoals ik ben, dat ik gewoon ik ben! Daar heb ik ook de kans gekregen mijn toekomst weer op te bouwen. Ik heb een nieuw huis gekregen in een nieuwe stad en kon toen mijn opname voorbij was met mijn kinderen opnieuw beginnen.
Dat opnieuw beginnen was niet makkelijk, wat je leert in een herstellingsoord is theorie en nu moest ik het omzetten in de praktijk. Help !!! Dat was niet makkelijk zeg. Maar het is me gelukt. Nu 3 jaar later ben ik klaar met mijn verleden en kijk ik naar de toekomst. Ben ik gelukkig met wat ik heb en trots op wat ik weer opgebouwd heb en dat heb IK gedaan !!
Niemand maar dan ook niemand neemt me dat ooit weer af, daar waak ik voor. Kwetsbaar ben ik niet meer, ik weet wat ik wil en ook precies wat ik niet meer wil.
Anoniem
Ik leerde mijn ex (de vader van mijn kinderen) kennen toen ik 19 was. Ik zat midden in mijn studie op het conservatorium en had een gouden toekomst voor de boeg. Mijn bedje was als het ware al gespreid en mijn toekomst plannen waren gemaakt. Helaas gooide mijn gezondheid op dat moment de hele boel in de war en veranderde ik van richting binnen hetzelfde vak en ook daar lagen de kansen voor mijn voeten.
Mijn ex was altijd al jaloers omdat ik me nu eenmaal in een mannenwereld ophield maar ik zag daar zelf geen kwaad in. Ik studeerde af, ging veel werken maar altijd met tegenwerking van mijn ex. We kregen kinderen en toen waren de mogelijkheden helemaal minimaal voor me. Ik moest alles doen, m'n kinderen, m’n huis en m’n werk.
Vaak kon er geen vriendelijk woord vanaf, was het nooit goed wat ik deed, mijn werk was geen werken en leuke dingen mocht ik niet doen want dan had hij niks leuks. Mijn uiterlijk werd afgekraakt en als ik van hem wilde gaan scheiden wilde toch niemand mij meer...ja misschien een man uit een ver buitenlands land maar daar hield het dan ook mee op.
Toen mijn zoontje werd geboren wilde mijn ex met ons op vakantie naar Oostenrijk, met een baby van een week oud zag ik dat niet zitten. Uit pure pesterij is mijn ex een hele dag "vermist"geweest, nam zijn telefoon niet op en kwam ook niet thuis. Hij liet mij zitten met m’n dochter van 3 en een baby van een week oud. Dat was het moment dat ik wist dat ik wilde gaan scheiden maar wist ook dat dat niet op stel en sprong kon. Het heeft nog 3 jaar gekost voor ik de mogelijkheid kreeg en ben weggegaan met de kinderen.
Omdat ik zoveel jaren in een liefdeloos huwelijk had gezeten en mijn zelfbeeld nul was ben ik op zoek gegaan naar warmte, liefde en geborgenheid . Mannen genoeg, ik ging daten, kreeg een aantal korte relaties, die allemaal niet werkte omdat ik helemaal nog niet klaar was met mijn verleden. Ik was onzeker en dat had zijn weerslag op m’n relaties. Uiteindelijk liep ik tegen de verkeerde aan en die relatie was zo mogelijk nog erger: ik mocht geen mobiele telefoon, geen computer, ik mocht met niemand praten, geen make-up meer, niet alleen naar bed, niet alleen onder de douche, ik stond 24/7 onder zijn bewaking...
Het slaan begon, dat ging van kwaad tot erger en op een nacht heeft hij onder invloed van cocaïne mij geprobeerd te wurgen. Ik ben gevlucht in het holst van de nacht en ben naar een blijf-van-mijn -lijf huis gebracht en daar heb ik de eerste 5 weken gewoond. Daarna ben ik voor 3 maanden naar een psychisch herstellingsoord gebracht.
Ik mocht van de politie niet daar blijven wonen en weer was ik alles kwijt, mijn huis, mijn spullen en voor een lange periode ook mijn kinderen want die kon ik niet meenemen naar het herstellingsoord. Ik ben blij dat ik de kans heb gekregen van mijn familie om naar het herstellingsoord te gaan, want als zij niet de zorg voor mijn kinderen hadden genomen had ik daar nooit heen gekund.
In de 3 maanden dat ik daar gewoond heb ben ik tot zoveel inzichten gekomen over mijn verleden en ook mijn heden. Er was toch geen man meer die mocht bepalen wat ik wel en niet mocht en kon doen ? Ik heb daar geleerd dat er ook plek was op deze wereld voor mij, dat ik mooi ben zoals ik ben, dat ik gewoon ik ben! Daar heb ik ook de kans gekregen mijn toekomst weer op te bouwen. Ik heb een nieuw huis gekregen in een nieuwe stad en kon toen mijn opname voorbij was met mijn kinderen opnieuw beginnen.
Dat opnieuw beginnen was niet makkelijk, wat je leert in een herstellingsoord is theorie en nu moest ik het omzetten in de praktijk. Help !!! Dat was niet makkelijk zeg. Maar het is me gelukt. Nu 3 jaar later ben ik klaar met mijn verleden en kijk ik naar de toekomst. Ben ik gelukkig met wat ik heb en trots op wat ik weer opgebouwd heb en dat heb IK gedaan !!
Niemand maar dan ook niemand neemt me dat ooit weer af, daar waak ik voor. Kwetsbaar ben ik niet meer, ik weet wat ik wil en ook precies wat ik niet meer wil.
Anoniem
maandag 4 april 2011
Een nieuwe fase
Voor, tijdens en na de echtscheiding door zoveel heen gegaan en zoveel meegemaakt en nu is het echt tijd om afscheid te nemen van het leven wat ik hiervoor geleefd hebt. Heb gevochten en gewonnen, alles in naam van mijn kinderen.
En nu is het tijd dat ik erken wat ik gevonden heb op MAD Company. Een lieve man en zowaar kennis gemaakt met een paar (h)eerlijke mensen. Niet verwacht maar natuurlijk wel op gehoopt ook al brulde ik zo hard het niet te willen. Ik durfde met heel mijn hart geen 'ja' te zeggen tegen deze fase, was bang om opnieuw gekwetst te worden. Maar kwam er langzaam achter dat ik stil bleef staan en besloot hoewel ik het niet durfde het maar gewoon toe te laten.
En nu, nu loop ik het leven tegemoet.
Carolien
En nu is het tijd dat ik erken wat ik gevonden heb op MAD Company. Een lieve man en zowaar kennis gemaakt met een paar (h)eerlijke mensen. Niet verwacht maar natuurlijk wel op gehoopt ook al brulde ik zo hard het niet te willen. Ik durfde met heel mijn hart geen 'ja' te zeggen tegen deze fase, was bang om opnieuw gekwetst te worden. Maar kwam er langzaam achter dat ik stil bleef staan en besloot hoewel ik het niet durfde het maar gewoon toe te laten.
En nu, nu loop ik het leven tegemoet.
Carolien
zaterdag 2 april 2011
Zelfreflectie
Hoe is het toch mogelijk dat als je terugkijkt op een bepaalde periode in je leven, je de persoon die je op dat moment was helemaal niet herkent als jezelf? Kan het zijn dat je op bepaalde momenten ontoerekeningsvatbaar bent en dat je je dat pas later realiseert?
Als een voor jou belangrijk persoon in je leven van de één op de andere dag besluit dat het over en uit is en dus ook een immense beslissing voor jou neemt zonder jou daarbij te betrekken, dan geeft dat een klap van jewelste. Je bent even knock out geslagen en je ligt daar op apegapen.
Wat moet je doen? Terugvechten en er voor proberen te zorgen dat de ander bij de les blijft, hem duidelijk maken dat dit niet zomaar kan? Dat hij hier drie harten, waaronder twee kleine hartjes, mee breekt? Ja, dat is het eerste wat je doet, vechten tot je er bij neervalt. De zekerheden die je dacht te hebben weer zeker proberen te stellen.
Tot je op een gegeven moment een helder inzicht krijgt, al dan niet met behulp van lieve mensen om je heen. Laat je je de emotionele afgrond intrekken of kies je voor jezelf en het welzijn van je kinderen? Is het niet beter om je vechtlust te gebruiken om jezelf op te rapen, de feiten onder ogen te zien en er helemaal te zijn voor je kinderen die je zo verschrikkelijk nodig hebben? Ja zeker!
Een einde aan een bepaalde periode in je leven kan heel goed synoniem staan aan een nieuw begin, je moet je hiervan alleen wel bewust zijn… De tranen moeten even uit je ogen geveegd worden voor je dat kunt zien.
Anderhalf jaar later kijk je vol trots terug op de persoon die je weer bent, de oude ik die er al jarenlang niet meer was. Hoe kan het toch dat die eigen ik jarenlang weg is geweest zonder dat je het zelf in de gaten hebt gehad? Dat je nu terugkijkt en een heel ongelukkige vrouw ziet die zich steeds meer begon te verstoppen voor de buitenwereld? Zat je gevangen in een web van zo gegroeide gewoontes die je maakte tot wie je werd? Raakte je afgestompt door gebrek aan liefde die er kennelijk was?
Er kan heel veel gebeuren in een fractie van een mensenleven, in een keer kan je hele leven in puin liggen. Maar in eenzelfde korte periode is het ook mogelijk om naar jezelf in de spiegel te kijken en in te zien dat je er weer bent. Je moest er voor door diepe dalen, maar de top is weer bereikt. Dat vereist veel zelfreflectie, dat geeft inzicht in wie je nu eigenlijk bent. En het geeft veel duidelijkheid in wie je nooit meer wilt zijn. Heeft de wegloper je niet gewoon een enorme gunst bewezen, al verdient zijn methode niet de schoonheidsprijs? Je bent er weer!
Maar moet je dan nu bang zijn voor liefde? Zul je jezelf daarin weer dusdanig verliezen dat je wederom niet meer je eigen ik kunt zijn? Nee. De les is geleerd en liefde is en blijft fantastisch. Dat is toch niet iets wat je jezelf wilt onthouden?
Ja, het is waar dat je nu veel voorzichtiger bent in wie je in je hart wilt toelaten, wie je daarin kunt vertrouwen. Maar er is zeker geloof dat er iemand is aan wie je dit zal kunnen toevertrouwen.
En bovendien, je wilt je kinderen toch ook meegeven dat de liefde prachtig is, dat het niet alleen maar iets is wat veel verdriet en pijn veroorzaakt?
Patricia
Als een voor jou belangrijk persoon in je leven van de één op de andere dag besluit dat het over en uit is en dus ook een immense beslissing voor jou neemt zonder jou daarbij te betrekken, dan geeft dat een klap van jewelste. Je bent even knock out geslagen en je ligt daar op apegapen.
Wat moet je doen? Terugvechten en er voor proberen te zorgen dat de ander bij de les blijft, hem duidelijk maken dat dit niet zomaar kan? Dat hij hier drie harten, waaronder twee kleine hartjes, mee breekt? Ja, dat is het eerste wat je doet, vechten tot je er bij neervalt. De zekerheden die je dacht te hebben weer zeker proberen te stellen.
Tot je op een gegeven moment een helder inzicht krijgt, al dan niet met behulp van lieve mensen om je heen. Laat je je de emotionele afgrond intrekken of kies je voor jezelf en het welzijn van je kinderen? Is het niet beter om je vechtlust te gebruiken om jezelf op te rapen, de feiten onder ogen te zien en er helemaal te zijn voor je kinderen die je zo verschrikkelijk nodig hebben? Ja zeker!
Een einde aan een bepaalde periode in je leven kan heel goed synoniem staan aan een nieuw begin, je moet je hiervan alleen wel bewust zijn… De tranen moeten even uit je ogen geveegd worden voor je dat kunt zien.
Anderhalf jaar later kijk je vol trots terug op de persoon die je weer bent, de oude ik die er al jarenlang niet meer was. Hoe kan het toch dat die eigen ik jarenlang weg is geweest zonder dat je het zelf in de gaten hebt gehad? Dat je nu terugkijkt en een heel ongelukkige vrouw ziet die zich steeds meer begon te verstoppen voor de buitenwereld? Zat je gevangen in een web van zo gegroeide gewoontes die je maakte tot wie je werd? Raakte je afgestompt door gebrek aan liefde die er kennelijk was?
Er kan heel veel gebeuren in een fractie van een mensenleven, in een keer kan je hele leven in puin liggen. Maar in eenzelfde korte periode is het ook mogelijk om naar jezelf in de spiegel te kijken en in te zien dat je er weer bent. Je moest er voor door diepe dalen, maar de top is weer bereikt. Dat vereist veel zelfreflectie, dat geeft inzicht in wie je nu eigenlijk bent. En het geeft veel duidelijkheid in wie je nooit meer wilt zijn. Heeft de wegloper je niet gewoon een enorme gunst bewezen, al verdient zijn methode niet de schoonheidsprijs? Je bent er weer!
Maar moet je dan nu bang zijn voor liefde? Zul je jezelf daarin weer dusdanig verliezen dat je wederom niet meer je eigen ik kunt zijn? Nee. De les is geleerd en liefde is en blijft fantastisch. Dat is toch niet iets wat je jezelf wilt onthouden?
Ja, het is waar dat je nu veel voorzichtiger bent in wie je in je hart wilt toelaten, wie je daarin kunt vertrouwen. Maar er is zeker geloof dat er iemand is aan wie je dit zal kunnen toevertrouwen.
En bovendien, je wilt je kinderen toch ook meegeven dat de liefde prachtig is, dat het niet alleen maar iets is wat veel verdriet en pijn veroorzaakt?
Patricia
donderdag 31 maart 2011
Relatieverslaving
Mijn basta moment kwam onlangs, ongeveer twee jaar na mijn scheiding. Mijn huwelijk was warm, fijn en vooral erg veilig. Dat ik zou scheiden was iets wat ik van te voren echt niet kon bedenken. Het geluk was tijdens mijn huwelijk altijd aan onze zijde totdat we bijna 7 jaar geleden ons eerste dochtertje verloren na haar geboorte aan een hartafwijking. De schok en het verdriet waren uiteraard zo groot, waardoor zowel mijn ex als ik veranderden. Waar ik absoluut rechtsaf wilde in het leven ging hij linksaf en we konden niet meer op 1 lijn komen. Uiteindelijk hebben we de knoop doorgehakt en besloten we ieder ons eigen weg te gaan, inmiddels wel al de gelukkige ouders van onze tweede dochter.
Na de scheiding voelde ik een immense onrust in me. Het vooruitzicht om er verder "alleen" voor te staan beangstigde me. Ik was tien jaar gewend om mijn leven samen met iemand te delen, dus ik miste echt iemand om me heen. Ook voelde ik me onveilig van binnen, maar ik kon het niet plaatsen. Niet dat ik onzeker overkom. Ik ben warm, open, positief en sterk. Succesvol in zoveel dingen. Ondernemend. Veel leuke, goeie vrienden en kennissen. Van zo iemand als ik zou je niet zeggen dat ook die ergens een onzekere plek heeft van binnen. Maar dat had ik dus wel.
Ik stortte me dus ook vrijwel meteen in de armen van een nieuwe man, en vervolgens een andere, en daarna weer de volgende. Maar enkelen van hun verbraken snel de relatie of date periode, omdat ze (weet ik nu) allemaal 1 ding gemeen hadden: ze hadden allemaal niet de focus op een echte relatie. En: ik zag in iedereen eigenlijk wel iets leuks. En das natuurlijk achteraf gezien veel te makkelijk.
Uiteraard hield ik mijn dochter hier buiten, op 1 na die wel langer bleef. Daarbij waagde ik het om mijn dochter te introduceren. Maar ook deze relatie hield geen stand.
De onrust in me nam alleen maar toe. Vorig jaar dacht ik dan eindelijk degene gevonden te hebben, iemand die ik al langer kende en waar ik al een tijd echt gevoel voor had. Ik dacht hij ook.....totdat we een relatie begonnen. Hij vertoonde vrijwel meteen apart gedrag. Afstandelijk, niet vaak contact met me hebben, maar ook meteen daarop weer mij naar zich toe halen, vertellen dat hij een gesloten iemand is die gekwetst is geweest in het verleden en een nieuwe relatie heeeeel voorzichtig benaderd. Terwijl hij op het eerste gezicht overkomt als een enhousiast, open, warm, zelfverzekerd en passioneel mens. Iedereen die hem kent loopt warm voor hem. Hij heeft een ontzettende goede baan, leuke vrienden, is attent, zorgzaam etc. Waarom zou ik twijfelen? Al met al leek zijn gedrag, als je zijn verklaringen ervoor rationaliseerde, heel logisch. Maar mijn intuïtie bleef aan me knagen, ergens klopte er iets niet.
Dus ik bleef volhouden want ik was gewoon ook echt gek op hem en was ervan overtuigd dat het gewoon allemaal wat tijd nodig had.
Helaas werd het niet beter en stond vorig jaar in het teken van een groot aantrek-en afstoot spel. Ik werd er alleen nog maar onzekerder van en voelde me veranderen van een vrouw die normaal altijd positief in het leven staat en al zoveel grote ellende heeft weten te doorstaan in een onzeker iemand die ondanks dat ze de ander voortdurend op zijn gedrag aansprak, zich toch liet verleiden telkens over haar grens te gaan. "Ja, ik snap dat je je zo voelt, maar het gaat echt goed tussen ons. Ik heb veel tijd nodig om me te openen. Ik weet dat ik veel geduld van je vraag. Je bent een geweldig bijzonder mooi mens, we matchen op zoveel vlakken zo goed. Maar....ergens word ik maar niet verliefd......maar daar is vast een goede verklaring voor. Ik wil je niet kwijt. Ik hoop dat dit jaar ons jaar wordt." Enzovoorts. Alle dingen die hij onder andere zei om me maar aan het lijntje te houden. Voor wat?
Want na een korte break waarna hij in 1 keer veel interesse in me toonde en bij me terug kwam (hij zei dat hij overtuigd was dat we bij elkaar hoorden) kreeg ik al snel de finale klap. Hij vertoonde weer afstandelijk gedrag....het gedrag van een kleuter van 16 in plaats van een volwassen man van bijna 40. Mijn hand niet willen vasthouden op straat, bevriezen als ik ook maar een beetje fysiek in de buurt kwam, geen contact tussendoor of alleen verplicht even bellen. En als ik er wat van zei, gewoon glashard liegen: "Dit tussen ons voelt hartstikke goed! Ben gewoon een beetje moe." Waarna ik in 1 keer wel een warme knuffel kreeg. Maar toen ik hem er weer voor de 1000ste keer op aansprak, kreeg ik doodleuk te horen: "Ja, sorry, ik heb het geprobeerd, maar ik word maar niet verliefd. We zijn ergens niet de perfecte match.'Ik stel nou eenmaal hoge eisen aan een vrouw". En dat was dat. Na zoveel maanden verdaan te hebben aan iemand die me telkens probeerde te overtuigen dat het aan een blokkade bij hem lag en hij wel echt heel graag een relatie met me wilde.
En toen was het BASTA!! Na een paar weken intens verdrietig te zijn geweest zag ik het licht. Dit moest ophouden, het gevoel dat ik samen met iemand wilde zijn. Te veel geven. Het vele daten.....de relatie verslaving.
Mijn hele huwelijk ben ik achteraf gezien onbewust aangegaan om een veilige haven te creëren. Maar dat werkt niet. De haven zit in jezelf. En dat besef landde in 1 keer in me. Mijn ogen waren geopend. Klaar met mannen die me van alles beloven, maar uiteindelijk nergens echt voor kunnen gaan. De onrust en onveiligheid zijn weg. Ik ben weer in contact gekomen met mezelf en dat voelt goed. Ik besef me nu pas: ja, ik ben gescheiden. Das een feit. Maar ik heb een heel leuk leven weten te creëren in nog maar twee jaar met zo'n geweldige dochter die al mijn liefde en aandacht nodig heeft. Een andere man mag daar in delen als hij er helemaal open voor staat. Zo niet, dan is hij niet welkom.
De hele scheiding en de periode erna zijn niet voor niets geweest. Als de dingen die gebeurd zijn niet waren gebeurd, had ik dit inzicht nooit gehad. Dan was ik me blijven verschuilen in mijn huwelijk en relaties erna. Verschuilen voor het gevoel dat ik iemand nodig had. Ik weet nu, ik heb niemand nodig. Alleen mezelf. En na dit inzicht ben je pas in staat om een echte volwaardige relatie aan te gaan, vanuit volheid en niet vanuit behoefte.
Ik geniet van mijn tijd alleen en wat komt dat komt. Basta met mijn verleden dus! Tijd voor een heel nieuw begin!!
Anoniem
Na de scheiding voelde ik een immense onrust in me. Het vooruitzicht om er verder "alleen" voor te staan beangstigde me. Ik was tien jaar gewend om mijn leven samen met iemand te delen, dus ik miste echt iemand om me heen. Ook voelde ik me onveilig van binnen, maar ik kon het niet plaatsen. Niet dat ik onzeker overkom. Ik ben warm, open, positief en sterk. Succesvol in zoveel dingen. Ondernemend. Veel leuke, goeie vrienden en kennissen. Van zo iemand als ik zou je niet zeggen dat ook die ergens een onzekere plek heeft van binnen. Maar dat had ik dus wel.
Ik stortte me dus ook vrijwel meteen in de armen van een nieuwe man, en vervolgens een andere, en daarna weer de volgende. Maar enkelen van hun verbraken snel de relatie of date periode, omdat ze (weet ik nu) allemaal 1 ding gemeen hadden: ze hadden allemaal niet de focus op een echte relatie. En: ik zag in iedereen eigenlijk wel iets leuks. En das natuurlijk achteraf gezien veel te makkelijk.
Uiteraard hield ik mijn dochter hier buiten, op 1 na die wel langer bleef. Daarbij waagde ik het om mijn dochter te introduceren. Maar ook deze relatie hield geen stand.
De onrust in me nam alleen maar toe. Vorig jaar dacht ik dan eindelijk degene gevonden te hebben, iemand die ik al langer kende en waar ik al een tijd echt gevoel voor had. Ik dacht hij ook.....totdat we een relatie begonnen. Hij vertoonde vrijwel meteen apart gedrag. Afstandelijk, niet vaak contact met me hebben, maar ook meteen daarop weer mij naar zich toe halen, vertellen dat hij een gesloten iemand is die gekwetst is geweest in het verleden en een nieuwe relatie heeeeel voorzichtig benaderd. Terwijl hij op het eerste gezicht overkomt als een enhousiast, open, warm, zelfverzekerd en passioneel mens. Iedereen die hem kent loopt warm voor hem. Hij heeft een ontzettende goede baan, leuke vrienden, is attent, zorgzaam etc. Waarom zou ik twijfelen? Al met al leek zijn gedrag, als je zijn verklaringen ervoor rationaliseerde, heel logisch. Maar mijn intuïtie bleef aan me knagen, ergens klopte er iets niet.
Dus ik bleef volhouden want ik was gewoon ook echt gek op hem en was ervan overtuigd dat het gewoon allemaal wat tijd nodig had.
Helaas werd het niet beter en stond vorig jaar in het teken van een groot aantrek-en afstoot spel. Ik werd er alleen nog maar onzekerder van en voelde me veranderen van een vrouw die normaal altijd positief in het leven staat en al zoveel grote ellende heeft weten te doorstaan in een onzeker iemand die ondanks dat ze de ander voortdurend op zijn gedrag aansprak, zich toch liet verleiden telkens over haar grens te gaan. "Ja, ik snap dat je je zo voelt, maar het gaat echt goed tussen ons. Ik heb veel tijd nodig om me te openen. Ik weet dat ik veel geduld van je vraag. Je bent een geweldig bijzonder mooi mens, we matchen op zoveel vlakken zo goed. Maar....ergens word ik maar niet verliefd......maar daar is vast een goede verklaring voor. Ik wil je niet kwijt. Ik hoop dat dit jaar ons jaar wordt." Enzovoorts. Alle dingen die hij onder andere zei om me maar aan het lijntje te houden. Voor wat?
Want na een korte break waarna hij in 1 keer veel interesse in me toonde en bij me terug kwam (hij zei dat hij overtuigd was dat we bij elkaar hoorden) kreeg ik al snel de finale klap. Hij vertoonde weer afstandelijk gedrag....het gedrag van een kleuter van 16 in plaats van een volwassen man van bijna 40. Mijn hand niet willen vasthouden op straat, bevriezen als ik ook maar een beetje fysiek in de buurt kwam, geen contact tussendoor of alleen verplicht even bellen. En als ik er wat van zei, gewoon glashard liegen: "Dit tussen ons voelt hartstikke goed! Ben gewoon een beetje moe." Waarna ik in 1 keer wel een warme knuffel kreeg. Maar toen ik hem er weer voor de 1000ste keer op aansprak, kreeg ik doodleuk te horen: "Ja, sorry, ik heb het geprobeerd, maar ik word maar niet verliefd. We zijn ergens niet de perfecte match.'Ik stel nou eenmaal hoge eisen aan een vrouw". En dat was dat. Na zoveel maanden verdaan te hebben aan iemand die me telkens probeerde te overtuigen dat het aan een blokkade bij hem lag en hij wel echt heel graag een relatie met me wilde.
En toen was het BASTA!! Na een paar weken intens verdrietig te zijn geweest zag ik het licht. Dit moest ophouden, het gevoel dat ik samen met iemand wilde zijn. Te veel geven. Het vele daten.....de relatie verslaving.
Mijn hele huwelijk ben ik achteraf gezien onbewust aangegaan om een veilige haven te creëren. Maar dat werkt niet. De haven zit in jezelf. En dat besef landde in 1 keer in me. Mijn ogen waren geopend. Klaar met mannen die me van alles beloven, maar uiteindelijk nergens echt voor kunnen gaan. De onrust en onveiligheid zijn weg. Ik ben weer in contact gekomen met mezelf en dat voelt goed. Ik besef me nu pas: ja, ik ben gescheiden. Das een feit. Maar ik heb een heel leuk leven weten te creëren in nog maar twee jaar met zo'n geweldige dochter die al mijn liefde en aandacht nodig heeft. Een andere man mag daar in delen als hij er helemaal open voor staat. Zo niet, dan is hij niet welkom.
De hele scheiding en de periode erna zijn niet voor niets geweest. Als de dingen die gebeurd zijn niet waren gebeurd, had ik dit inzicht nooit gehad. Dan was ik me blijven verschuilen in mijn huwelijk en relaties erna. Verschuilen voor het gevoel dat ik iemand nodig had. Ik weet nu, ik heb niemand nodig. Alleen mezelf. En na dit inzicht ben je pas in staat om een echte volwaardige relatie aan te gaan, vanuit volheid en niet vanuit behoefte.
Ik geniet van mijn tijd alleen en wat komt dat komt. Basta met mijn verleden dus! Tijd voor een heel nieuw begin!!
Anoniem
Rijker dan ooit
De eerste week januari is het gebeurd. De zeer gevreesde woorden: 'ik denk erover om ermee te stoppen, ik wil scheiden'. De woorden kwamen als een hele grote klap voor mij. Echt nooit had ik vermoed dat hij twijfels had over onze relatie. We hebben een zoontje van 1,5 en waren net 2 maanden daarvoor gestopt met de pil om voor een tweede te gaan. Ik wilde al langer voor de tweede gaan, maar in november was het toch echt mijn man die zei: 'laten we er weer voor gaan'. Er was voor mij dan ook geen enkele aanwijzing dat hij twijfelde.
Ik stortte in, letterlijk in. Ik heb weken alleen maar gehuild. Kon moeilijk tot niet voor mijn zoontje zorgen. Heb mij ziek moeten melden op mijn werk. Onmogelijk kon ik nog voor de klas staan. Ik zag mijn toekomstbeeld helemaal in duigen vallen. Ik was boos dat ik niet gewoon al zwanger was. Dan had ik namelijk in ieder geval die 2 kindjes die ik zo graag wilde hebben en van droomde. Voor mijn gevoel moest ik niet alleen afscheid gaan nemen van mijn man, maar vooral van mijn tweede kindje. Dat mijn man al binnen 2 weken ingeschreven stond bij een datingsite en enorm met mijn emoties speelde, maakte het voor mij nog moeilijker om alles rustig te kunnen verwerken en op een rijtje te zetten.
Deze periode liet wel heel goed zien wat voor een geweldige mensen ik om mij heen heb. Familie en vrienden kwamen uit alle hoeken en vergaten mij niet. Enorm veel heb ik gesproken over mijn relatie en wat er was gebeurd. Dit zorgde ervoor dat ik alles even goed kon bekijken vanaf een afstand. Steeds vaker kwam ik tot de conclusie dat als ik beredeneerde waarom we bij elkaar moesten blijven dit alleen maar om mijn zoontje ging. Niet om mijn eigen geluk of die van mijn man. Of ik maakte mij druk om het feit wat mensen er wel niet van moesten denken: 25 jaar, gescheiden en een kind. De meeste leeftijdsgenoten zijn nog lang niet zo ver!
Mijn man gedraagt zich als heel iemand anders; liegt tegen mij. Hoewel dit de eerste maand enorm pijnlijk was heeft dit juist voor mijn Basta! moment gezorgd. Dit was mijn man: niet 100% eerlijk tegen mij en de rest. Wilde ik hier wel mee verder leven? Was onze relatie wel goed? Zal er niet een man op de wereld zijn die mij echt van mij kon houden om wie ik ben? Wil ik wel bij een man zijn die twijfelt over onze relatie? Die binnen 2 weken na de mededeling gedaan te hebben bij mij weg te willen al een ander zoekt? Die geen respect heeft voor mijn emoties?
Nee dus! Ik en mijn zoontje verdienen beter. Familie en vrienden lieten zien dat ik gewoon leuk ben zoals ik ben. Dat het er uiteindelijk niet toe doet wat mijn man van mij vindt! Ik moet gelukkig zijn met mijzelf en mijn lieve zoon. Ik voelde mij rijker dan ooit en dat hoewel er een enorme restschuld over zou kunnen blijven na de scheiding.
Ik kijk uit naar de toekomst. Naar een eigen plekje voor mij en mijn zoontje. Je merkt nu al dat de band tussen ons sterk is en dat zal zeer waarschijnlijk alleen maar sterker worden. Natuurlijk voel ik mij soms schuldig tegenover mijn zoontje. Ik had hem graag een mooi gezin gegeven waarin liefde centraal staat. Ik zou graag willen dat hij zich kan herinneren hoe papa en mama samen waren als stel. Want zo slecht was het nou ook weer niet! Maar helaas. Ik kan alleen verhalen vertellen, met respect over zijn vader praten en de ruimte geven om ook een band te hebben en houden met zijn vader. Ik hoop dat mijn man hetzelfde zal doen.
We zijn nu druk bezig met alles te regelen voor de scheiding. Nog vele hobbels te overwinnen, maar ik voel mij sterk. Door familie en vrienden, door mijzelf en door mijn lieve zoon.
Anoniem
Ik stortte in, letterlijk in. Ik heb weken alleen maar gehuild. Kon moeilijk tot niet voor mijn zoontje zorgen. Heb mij ziek moeten melden op mijn werk. Onmogelijk kon ik nog voor de klas staan. Ik zag mijn toekomstbeeld helemaal in duigen vallen. Ik was boos dat ik niet gewoon al zwanger was. Dan had ik namelijk in ieder geval die 2 kindjes die ik zo graag wilde hebben en van droomde. Voor mijn gevoel moest ik niet alleen afscheid gaan nemen van mijn man, maar vooral van mijn tweede kindje. Dat mijn man al binnen 2 weken ingeschreven stond bij een datingsite en enorm met mijn emoties speelde, maakte het voor mij nog moeilijker om alles rustig te kunnen verwerken en op een rijtje te zetten.
Deze periode liet wel heel goed zien wat voor een geweldige mensen ik om mij heen heb. Familie en vrienden kwamen uit alle hoeken en vergaten mij niet. Enorm veel heb ik gesproken over mijn relatie en wat er was gebeurd. Dit zorgde ervoor dat ik alles even goed kon bekijken vanaf een afstand. Steeds vaker kwam ik tot de conclusie dat als ik beredeneerde waarom we bij elkaar moesten blijven dit alleen maar om mijn zoontje ging. Niet om mijn eigen geluk of die van mijn man. Of ik maakte mij druk om het feit wat mensen er wel niet van moesten denken: 25 jaar, gescheiden en een kind. De meeste leeftijdsgenoten zijn nog lang niet zo ver!
Mijn man gedraagt zich als heel iemand anders; liegt tegen mij. Hoewel dit de eerste maand enorm pijnlijk was heeft dit juist voor mijn Basta! moment gezorgd. Dit was mijn man: niet 100% eerlijk tegen mij en de rest. Wilde ik hier wel mee verder leven? Was onze relatie wel goed? Zal er niet een man op de wereld zijn die mij echt van mij kon houden om wie ik ben? Wil ik wel bij een man zijn die twijfelt over onze relatie? Die binnen 2 weken na de mededeling gedaan te hebben bij mij weg te willen al een ander zoekt? Die geen respect heeft voor mijn emoties?
Nee dus! Ik en mijn zoontje verdienen beter. Familie en vrienden lieten zien dat ik gewoon leuk ben zoals ik ben. Dat het er uiteindelijk niet toe doet wat mijn man van mij vindt! Ik moet gelukkig zijn met mijzelf en mijn lieve zoon. Ik voelde mij rijker dan ooit en dat hoewel er een enorme restschuld over zou kunnen blijven na de scheiding.
Ik kijk uit naar de toekomst. Naar een eigen plekje voor mij en mijn zoontje. Je merkt nu al dat de band tussen ons sterk is en dat zal zeer waarschijnlijk alleen maar sterker worden. Natuurlijk voel ik mij soms schuldig tegenover mijn zoontje. Ik had hem graag een mooi gezin gegeven waarin liefde centraal staat. Ik zou graag willen dat hij zich kan herinneren hoe papa en mama samen waren als stel. Want zo slecht was het nou ook weer niet! Maar helaas. Ik kan alleen verhalen vertellen, met respect over zijn vader praten en de ruimte geven om ook een band te hebben en houden met zijn vader. Ik hoop dat mijn man hetzelfde zal doen.
We zijn nu druk bezig met alles te regelen voor de scheiding. Nog vele hobbels te overwinnen, maar ik voel mij sterk. Door familie en vrienden, door mijzelf en door mijn lieve zoon.
Anoniem
woensdag 30 maart 2011
Daten met de buurvrouw
Als je het aantal profielen op de bekende datingsites bekijkt, lijkt het soms of half Nederland op zoek is naar een nieuwe liefde. De kans dat je iemand tegenkomt die je kent is daarom vrij reëel.
Toen ik me afgelopen jaar inschreef op een datingsite voor single ouders was het daar een 'walhalla' voor mannen. Het aantal vrouwen was enorm veel groter dan het aantal mannen. En uit de reacties op mijn profiel bleek ook dat het aantal leuke vrouwen veel groter was dan het aantal leuke mannen.
Na een tijdje rondgekeken te hebben op de site en hier en daar mijn hengel uitgegooid te hebben heb ik een paar maanden mijn gezicht niet meer laten zien op de site. Als je nog met één been in je huwelijk staat en bezig bent met een scheiding is aandacht natuurlijk een welkome afleiding, maar het leidde me toen te veel af.
Sinds kort, nu de scheiding een feit is, heb ik me opnieuw op de datingmarkt begeven.
Waar reageren vrouwen op en waar reageer ik op wordt mij wel eens gevraagd door vrienden. Nou, eigenlijk is het heel erg simpel: iemand moet iets uitstralen, iets te vertellen hebben of iets 'aparts' in zijn of haar profiel hebben staan. Iets dat interesse opwekt en dus de aanleiding vormt om te reageren.
Zo ook een dag of tien geleden. Mijn oog viel op een vrouw die online was en in haar profiel de mededeling "verdorie, verdorie, verdorie" had staan. Ik, een man die graag behulpzaam is, werd hierdoor getriggered om te vragen wat eraan scheelde. Uit de mailwisseling die volgde bleek dat de bewuste vrouw niet in Amsterdam woonde (zoals in haar profiel stond), maar in Purmerend, mijn huidige woonplaats.
Toeval bestaat niet, dus vertelde ik in welke wijk ik woonde en vroeg waar zij woonde (ik vind het altijd wel zo netjes om zelf antwoord te geven op de vraag die ik de ander stel). Dezelfde wijk....
Toeval bestaat niet, dus vertelde ik haar in welke straat ik woonde en vroeg of zij daar in de buurt woonde. Nog net niet dezelfde straat, maar het scheelde niet veel (we wonen 50 meter van elkaar vandaan).
Toeval bestaat niet, maar de kans dat haar kind op dezelfde basisschool zit als mijn zoon lag natuurlijk erg voor de hand.
We zijn elkaar nog nooit (bewust) tegen het lijf aan gelopen, maar elke dag rijdt zij langs mijn huis. Krijg nu af en toe een sms-je of ik nog gezwaaid heb....
Tot een afspraak is het nog niet gekomen. We weten van elkaar in wat voor auto we rijden en hebben elkaar beloofd elkaar te groeten als we elkaar tegenkomen. Maar misschien is daten met de 'buurvrouw' net iets te dicht bij huis. De tijd zal het leren.
Jamiroquai
Toen ik me afgelopen jaar inschreef op een datingsite voor single ouders was het daar een 'walhalla' voor mannen. Het aantal vrouwen was enorm veel groter dan het aantal mannen. En uit de reacties op mijn profiel bleek ook dat het aantal leuke vrouwen veel groter was dan het aantal leuke mannen.
Na een tijdje rondgekeken te hebben op de site en hier en daar mijn hengel uitgegooid te hebben heb ik een paar maanden mijn gezicht niet meer laten zien op de site. Als je nog met één been in je huwelijk staat en bezig bent met een scheiding is aandacht natuurlijk een welkome afleiding, maar het leidde me toen te veel af.
Sinds kort, nu de scheiding een feit is, heb ik me opnieuw op de datingmarkt begeven.
Waar reageren vrouwen op en waar reageer ik op wordt mij wel eens gevraagd door vrienden. Nou, eigenlijk is het heel erg simpel: iemand moet iets uitstralen, iets te vertellen hebben of iets 'aparts' in zijn of haar profiel hebben staan. Iets dat interesse opwekt en dus de aanleiding vormt om te reageren.
Zo ook een dag of tien geleden. Mijn oog viel op een vrouw die online was en in haar profiel de mededeling "verdorie, verdorie, verdorie" had staan. Ik, een man die graag behulpzaam is, werd hierdoor getriggered om te vragen wat eraan scheelde. Uit de mailwisseling die volgde bleek dat de bewuste vrouw niet in Amsterdam woonde (zoals in haar profiel stond), maar in Purmerend, mijn huidige woonplaats.
Toeval bestaat niet, dus vertelde ik in welke wijk ik woonde en vroeg waar zij woonde (ik vind het altijd wel zo netjes om zelf antwoord te geven op de vraag die ik de ander stel). Dezelfde wijk....
Toeval bestaat niet, dus vertelde ik haar in welke straat ik woonde en vroeg of zij daar in de buurt woonde. Nog net niet dezelfde straat, maar het scheelde niet veel (we wonen 50 meter van elkaar vandaan).
Toeval bestaat niet, maar de kans dat haar kind op dezelfde basisschool zit als mijn zoon lag natuurlijk erg voor de hand.
We zijn elkaar nog nooit (bewust) tegen het lijf aan gelopen, maar elke dag rijdt zij langs mijn huis. Krijg nu af en toe een sms-je of ik nog gezwaaid heb....
Tot een afspraak is het nog niet gekomen. We weten van elkaar in wat voor auto we rijden en hebben elkaar beloofd elkaar te groeten als we elkaar tegenkomen. Maar misschien is daten met de 'buurvrouw' net iets te dicht bij huis. De tijd zal het leren.
Jamiroquai
dinsdag 29 maart 2011
Het roer om
Na jaren regelmatig ellende had mijn wederhelft echt belooft om niet meer te drinken en te stoppen met drugs. Twee weken later brak hij zijn sleutelbeen doordat hij (toch met XYZ teveel op..) van zijn scooter lazerde...Ik zou nu, naast de zorg voor onze 2 kleine kinderen, zorg voor huishouden, opstarten van eigen bedrijf, ook nog eens voor hem moeten gaan zorgen!
Terwijl ik om 22.30 nog de was stond uit te laden, kwam opeens het besef: de maat was voller dan vol! "Als je me zelfs in huis met niks meer kan helpen, en als je je als een kind gedraagt, ga dan ook maar echt bij je moeder wonen".
Sindsdien is de rust wedergekeerd in ons huis. Het single-mom zijn vind ik soms best een zware verantwoordelijkheid, maar hoe graag ik soms ook weer een maatje zou wensen, ik ga nooit meer terug naar het verleden!
Anoniem
Terwijl ik om 22.30 nog de was stond uit te laden, kwam opeens het besef: de maat was voller dan vol! "Als je me zelfs in huis met niks meer kan helpen, en als je je als een kind gedraagt, ga dan ook maar echt bij je moeder wonen".
Sindsdien is de rust wedergekeerd in ons huis. Het single-mom zijn vind ik soms best een zware verantwoordelijkheid, maar hoe graag ik soms ook weer een maatje zou wensen, ik ga nooit meer terug naar het verleden!
Anoniem
Mijn keuze
Die goede oude tijd die bleek niet alleen maar goed te zijn geweest. De tijd dat ik verliefd was en mijn ogen sloot voor de tekortkomingen in mijn relatie, in mijn ex, maar belangrijker nog in mijzelf. Net als elke ex-partner ontkende ik eerst, was daarna boos etc. Maar in die periode heb ik een belangrijke keuze gemaakt, nadat ik eerst mijn trouwring naar mijn voormalige eega had gegooid. Die keuze heb ik naar haar hardop uitgesproken : "De enige vrouw van wie ik zoveel heb gehouden, ga ik niet doelbewust pijn doen." Ongetwijfeld zal ik haar onbewust pijn hebben gedaan door mijn nieuw verkregen inzichten met haar te delen. En dit maakt me helemaal geen heilige. Wat wel zo was, dit is wie ik ben.
Dichtbij mijn eigen gevoel, niet levend in wrok, verbittering, haat of nijd. Natuurlijk heb ik het allemaal even gevoeld naar mijn ex, maar meer nog naar mezelf toe. Ook ik ben tekort geschoten naar mijn ex, mezelf en erger nog mijn kinderen. Kan ik het veranderen? Nee, maar ik kan me er wel bewust van zijn en het nu beter doen voor mezelf en mijn kinderen.
Dus nee, ik heb me niet gestort in de armen van vriendelijke dames. Ja, ik heb een kortdurend 'iets' gehad met een zekere jongedame, toen de papieren eenmaal getekend waren. Verder heb ik me in mezelf gekeerd en me open gesteld voor het moois dat het leven me kon bieden. Waarom had ik ooit gekozen voor mijn ex? Het gevoel van geborgenheid zat ook in mij, die veiligheid kan ik me gelukkig nu weer zelf geven.
Mooie mensen zijn op mijn pad gekomen, allemaal via via en ook via MAD Company. Maar meer nog heb ik mezelf verbaasd in mijn rol als vader. Alles wat ik nu meemaak, beleef ik bewuster en intenser. Ik kijk met veel plezier terug naar mijn verleden dat mooi was, misschien beter had gekund, maar richt me op vandaag en de andere dagen die daarna nog komen in de toekomst. En denkend, het kan alleen nog maar mooier worden, droomde hij met een open blik.
Lennaert Wong
Dichtbij mijn eigen gevoel, niet levend in wrok, verbittering, haat of nijd. Natuurlijk heb ik het allemaal even gevoeld naar mijn ex, maar meer nog naar mezelf toe. Ook ik ben tekort geschoten naar mijn ex, mezelf en erger nog mijn kinderen. Kan ik het veranderen? Nee, maar ik kan me er wel bewust van zijn en het nu beter doen voor mezelf en mijn kinderen.
Dus nee, ik heb me niet gestort in de armen van vriendelijke dames. Ja, ik heb een kortdurend 'iets' gehad met een zekere jongedame, toen de papieren eenmaal getekend waren. Verder heb ik me in mezelf gekeerd en me open gesteld voor het moois dat het leven me kon bieden. Waarom had ik ooit gekozen voor mijn ex? Het gevoel van geborgenheid zat ook in mij, die veiligheid kan ik me gelukkig nu weer zelf geven.
Mooie mensen zijn op mijn pad gekomen, allemaal via via en ook via MAD Company. Maar meer nog heb ik mezelf verbaasd in mijn rol als vader. Alles wat ik nu meemaak, beleef ik bewuster en intenser. Ik kijk met veel plezier terug naar mijn verleden dat mooi was, misschien beter had gekund, maar richt me op vandaag en de andere dagen die daarna nog komen in de toekomst. En denkend, het kan alleen nog maar mooier worden, droomde hij met een open blik.
Lennaert Wong
Abonneren op:
Posts (Atom)