dinsdag 12 juli 2011

En dan lees je op Facebook : “Ik ben op de camping heel gelukkig met Marc”

Nog maar een paar weken geleden heb ik dit sociale medium ontdekt. Ik heb er niet zoveel mee, maar wil het toch een tijdje uitproberen. En ik moet zeggen:  als je dan een berichtje krijgt van een vriend uit Canada, dan begrijp je dat zo’n persoonlijk profiel op het internet ook leuk kan zijn.

Via een “vriend”, lees ik dit ene zinnetje.”Ik ben op de camping heel gelukkig met Marc”. Het staat op het prikbord van de nieuwe vriendin van mijn ex-echtgenoot. Ze heeft kennelijk behoefte aan volledige openheid naar iedereen, die het maar horen wil. Alles kun je van haar lezen. Dus ook dit. Op het prikbord, zodat we allemaal weten dat ze op dat moment op de camping is met haar  vriend. En dat ze heel gelukkig is.

Die vriend, Marc, is dus mijn ex-echtgenoot. Van mijn 20e tot mijn 39e waren we samen. Geboren en getogen in hetzelfde dorpje met zo’n 2.000 inwoners. Samen volwassen geworden, naar de US geëmigreerd en, inmiddels met 2 dochters, weer terugverhuisd naar Nederland. We konden goed samen leven, maar van liefde was geen sprake. Daar ben ik, na veel zelfonderzoek, spirituele hulpboeken,  wat therapie en twee verbroken LAT-relaties, wel achter gekomen. 

Ik dacht dat ik los was. Echt los. Er zijn dagen achtereen, dat ik vergeet dat hij bestaat. Dat is niet op een negatieve, boze manier. Hij is gewoon geen onderdeel meer van mijn leven. Gewist uit mijn systeem.  Laatst bedacht ik nog dat ik nu een non-relatie heb met mijn ex, een niet-bestaande relatie. Een relatie die er is vanwege het lijntje met de kinderen, onze meiden van 9 en 12, maar die verder geen inhoud heeft. Toch slaat die ene zin in. Het raakt me, in het diepst van mijn ziel. Wat is dat? Ik heb altijd gezegd dat ik hoop dat hij het geluk weer vindt. Is het deze vrouw? Of is het dat hij heel gelukkig kán zijn met iemand anders, maar dus niet met mij. Of is het dat hij überhaupt in staat is iemand anders gelukkig te maken? Al zeggen al mijn zelfhulpboeken dat de enige die je gelukkig kan maken, jij zelf bent.

Was ík op de camping gelukkig met Marc? Ten eerste ben ik met hem nooit op een camping geweest. Wij moesten niets hebben van sleurhutten, verplichte kopjes koffie drinken en openbare douches en toiletten. Was ik gelukkig met Marc? Misschien. Op dat moment dacht ik dat ik gelukkig was. Tot ik op mijn 39e werd aangeraakt door een man, zoals een vrouw aangeraakt wil worden. Die relatie is overgegaan, maar heeft me veel gebracht. Niet alleen een scheiding. Inmiddels heb ik geleerd lief te hebben. Mezelf en mijn lief. Met hart en ziel, van mijn kruin tot mijn tenen. Ik mailde terug naar die vriend uit Canada “life isn’t as easy, but I’m certainly much happier”.  Dát is overigens níet voor iedereen te lezen op Facebook...

PS: De gemeenschappelijke “vriend” heb ik verwijderd uit mijn lijst met vrienden. Ik ben sterk, gelukkig, onafhankelijk en, ja, ik heb mijn scheiding verwerkt. Maar op privé-meldingen van de vriendin van mijn ex zit ik gewoon niet te wachten. Ik hoop dat ze inderdaad gelukkig is met Marc, op de camping…

Angela

1 opmerking:

  1. Wat een bijzonder verhaal. Wat een eerlijkheid en wat een emotie, brrrrrrrr. Respect Angela.

    BeantwoordenVerwijderen