Al dat is

De kaarten zijn geschud, de scheiding is een feit…. Waarom ben je destijds eigenlijk getrouwd? Heb je wel eens nagedacht waarom wij  trouwen, hoe het is ontstaan? Trouwen is in het leven geroepen door de religie. Volgens wetenschappers zijn er meer dan 40.000 verschillende religies in de wereld. Er zijn dus even zoveel waarheden. En toch is er maar 1 universum, dus kan er maar 1 universele waarheid zijn.

Alle religies aanbidden “iets” wat staat voor “al dat is”. “Al dat is” is alles en dus oneindig en grenzeloos. En dat past dus helemaal niet tussen de veelal nauw afgebakende grenzen van welke religie dan ook. De bedoeling van “al dat is” is dat wij door vallen en opstaan onze grenzen verleggen en niet onze grenzen beperken door ons aan te sluiten bij en te leven volgens de regels van een bepaalde religie. En als er iets is wat grenzen beperkend werkt dan is het wel trouwen.

Het woord trouwen komt van het woord “trouw”. En dat is nou net wat men niet is. Als vreemdgaan een beroep zou zijn dan was bijna niemand werkeloos. Men heeft meer oog voor de glimmende ring aan hun vinger dan voor de feiten. In de meeste gevallen zit de ring namelijk nog niet goed en wel om de vinger of men is alweer ontrouw. Wat heeft trouwen dan voor zin; wat heeft het voor waarde? De werkelijke waarde van trouwen merk je pas op het moment van scheiden, als je je hele bezit moet delen.

Hou me ten goede, ik ben niet tegen trouwen. Maar doe het pas als je het heel heel hééél erg zeker weet. En wanneer weet je iets héél zeker? Toen ik 20 was dacht ik dat ik alles wist. Nu ik bijna 40 ben weet ik zeker dat ik niet alles weet. De meeste mensen trouwen heel jong. En als je jong bent dan denk je, net als ik op mijn 20e, dat je alles weet. Maar wat je dan weet is de waarheid zoals je die van thuis hebt meegekregen. En dat is niet jouw waarheid, alleen dat weet je dan nog niet, daar kom later pas, door ervaring, achter. Door die ervaring groei je en zo groeien mensen dus uit elkaar.

Er zijn maar heel weinig mensen die durven inzien dat ze uit elkaar zijn gegroeid. “En, hou je nog van me?” wordt niet voor niets zo vaak gevraagd. We zoeken met ons verstand naar een bevestiging als je het van binnen niet meer voelt. En je voelt het als je uit elkaar bent gegroeid. In plaats van durven inzien dat je niet meer bij elkaar past, en de relatieknoop doorhakt, kiezen de mensen over het algemeen de weg van de minste weerstand. Ze gaan eerst veilig op zoek naar een andere partner, alvorens de relatie te verbreken. Of ze gaan zoveel problemen zoeken en ruzie maken tot de ander de knoop voor hem of haar doorhakt. Met alle pijnlijke gevolgen van dien. Wat kunnen we het elkaar toch onnodig moeilijk maken. En dat allemaal omdat de kerk eeuwen gelden trouwen heeft bedacht.... Doe wat “al wat is” wil; wees vrij, wees blij en geniet van het vrijgezelle leven!

Karin Dielemans

Een jaar later

Jarenlang heb ik rondgelopen met een ongelukkig gevoel. Er was geen strijd, geen ruzies, maar toch was er een gevoel van onbehagen. Ik voelde me niet gezien, voelde me niet gehoord. En ineens was daar een hand op mijn schouder van een man. Deze man was een collega van mij geweest, maar meer dan een 'hallo' in de gangen was er nooit. Tot dit moment. Die hand brandde de hele dag op mijn schouder en ik besloot
hem uit te nodigen voor een kop koffie.

Het gesprek dat wij hadden, was een relaas over mijn relatie, mijn werk, mijn leven. Alles gooide ik eruit. Hij luisterde, hij keek, hij zag mij. Wat volgde was een periode van vele intensieve gesprekken afgewisseld met schop- en slasessies in een dojo. Gewend als hij is om met jongeren in probleemsituaties te werken, kon ik, een ongelukkige vrouw van 38 jaar, er ook nog wel bij.

Hij werd een goede vriend. Toen werd het bijna vakantie. Ik had al zo lang geen fysiek contact meer gehad en mijn lichaam schreeuwde om aanraking. Ik voelde me lichamelijk zo ontzettend arm. Ik had inmiddels geleerd dat als je iets wilt, je er moet vragen. Nee heb je, ja kun je krijgen. Ik vroeg aan mijn nieuwe goede vriend: kun je ook in mijn fysieke behoefte voorzien. Waarop een nee volgde. Ik ging er mee akkoord, snapte het. Hij ging op vakantie, ik bleef achter in mijn ongelukkige relatie.

Het moment was daar. Ik had een beslissing te nemen. Ik was er immers al een paar jaar mee bezig. Had op vele manieren geprobeerd de relatie te redden, maar daarbij nooit gerealiseerd dat het van twee kanten moet komen. Ik voelde me volledig verantwoordelijk voor een relatie waarin twee volwassen mensen zaten. Ging volledig voorbij aan het feit dat ieder voor 100% verantwoordelijk is voor 50% van de relatie.

En toen deed ik het. Zomaar op een maandagavond in juli. Ik zei dat ik het niet meer zag zitten, er geen vertrouwen meer in had dat het weer goed zou komen tussen ons. De schok bij de ander was enorm. Ik was rustig. Totdat ook bij mij de paniek midden in de nacht toesloeg. Wat had ik gedaan? Waar bracht ik mezelf, maar vooral mijn 3-jarige zoon naar toe?

Vele vragen schoten als bliksemschichten door mijn hoofd. Pijnscheuten in mijn hart. Ik verzoop zo leek het wel, maar ik had ergens een lijntje vast. Dat lijntje hield ik vast en ik heb het nog steeds vast. Maar niet meer zo strak als in het begin. Ik denk dat ik ook bijna klaar ben het lijntje los te laten en op eigen kracht verder te gaan. Mijn lichamelijke armoe heb ik weten om te zetten in rijkdom door een minnaar. Een geheime liefde, een soort relatie met alleen maar de lusten. Hij heeft mij mijn vrouw-zijn weer teruggegeven.

Vorige week, bijna een jaar na die avond in juli, heb ik voor het eerst echt afscheid kunnen nemen van mijn ex-partner. Ik bleef maar het gevoel houden dat ik misschien wel weer terug wilde, dat ik hem miste. Het werd tijd om dat te onderzoeken. Ik nodigde mijn ex uit voor een avondje in de stad en ging ieder moment mijn gevoel langs. Wat voel ik als ik hem zie, wat gebeurt er met me als hij me een aai over mijn wang geeft, wat doet het met me als  hij zegt dat ik de vrouw van zijn leven blijf? ...Niets, er gebeurde niets.

Wat er wel gebeurde was dat ik me ineens bevrijd voelde. Eindelijk had ik de overtuiging dat ik de juiste beslissing heb genomen. Een grijns van oor-tot-oor, de hele avond lang en ik wist me ook weer een houding te geven bij mijn ex. Ik vind het erg dat hij er zo veel verdriet van heeft. Ik hoop dat hij weer de kracht weet te vinden om zijn leven weer invulling te geven. Voor hemzelf, maar ook voor onze zoon. Ik weet niet wat de toekomst brengt. Komen we ooit weer bij elkaar? Geen flauw idee, wie het programmaboekje van de toekomst heeft mag het zeggen.

Het afgelopen jaar waren er steeds van die 'eerste keer' momenten. Sinterklaas, Kerst, Oud & Nieuw, verjaardagen. Iedere keer weer zoeken naar hoe je dat allemaal organiseert en vooral met wie. Mijn zoon is afgelopen week 4 jaar geworden. Het was een 'eerste keer' moment dat ik heel goed heb ervaren. Ik genoot van ieder moment, het is goed zo.

Anoniem

Scheiden

Komende maand is het tien jaar geleden dat er aan mijn relatie met X een einde kwam. Tien jaar! De kinderen waren toen viereneenhalf en anderhalf jaar oud. Klein nog.

Er is niet geschreeuwd, niet geschopt of geslagen. Er was geen sprake van lichamelijke mishandeling. Geestelijke mishandeling? Niet bewust, maar nu ik er op terug kijk, toch wel.

We hadden elkaar leren kennen tijdens mijn vakantie. X was aan het werk. Hij was machinist op de boot, waar ik ook op mee voer. Een vakantieliefde dus. Net5 zou er een programma aan kunnen wijden...       

We hielden contact en een jaar later woonden we samen. X voer en was de meeste tijd weg. Als hij thuis was, was het goed en gezellig. 17 jaar geleden kochten we samen een huisje. En veertien jaar geleden kwam er een kindje. Zo mooi, zo prachtig. Elf jaar geleden kwam er een tweede kindje, ook helemaal geweldig.

X was inmiddels gestopt met varen, had een walbaan en ik had het idee dat we het allemaal goed voor elkaar hadden. We waren inmiddels naar een groter huis verhuisd en het was allemaal goed. Toch???

Dat X af en toe niet zo lekker in zijn vel zat, had ik ook wel door en ik vond het ook wel apart dat er zoveel overgewerkt moest worden.

Toen dan ook tien jaar geleden de mededeling kwam, was ik eigenlijk niet verbaasd. Ik wist meteen om wie het ging en wanneer en met wie er nog meer van dit soort momenten waren.

Voor zijn werk zat X inmiddels in Engeland, daar zou hij een jaartje het kantoor runnen. Reden was echter niet dat het zo goed was voor zijn carriëre. Nee, de achterliggende gedachte was: Als ik haar niet zie, dan gaat het gevoel wel over en dan groeien de kinderen gewoon op met papa en mama in eén huis.

We hebben op dat moment besloten aan onze relatie een einde te maken. X bleef in Engeland en ik bleef gewoon hier met de kinderen. Iedere twee weken kwam X een weekendje over. Tenslotte had ik ook een baan en was dat ook de afspraak geweest.

In eerste instantie hebben we heel veel gesproken. Waar ging het toch mis tussen ons en waarom was ik niet genoeg.

Het antwoord op de eerste vraag was simpel: Er was niet genoeg sex, want dat moest minimaal zeven keer per week en dan vooral vaker dan eén keer per nacht.  Ja haha dat was gek: een baan, twee kleine kinderen, waarvan de jongste veel ziek was. Als ik in bed lag, wilde ik maar eén ding: SLAPEN! Het antwoord op de tweede vraag was mijn figuur. Oké dat is niet het ideaalbeeld: Ik ben niet de mooiste, draag een bril en maatje 38 past alleen om mijn bovenbeen.

Het hele gebeuren lag aan mij, niet aan X met zijn onverzadigbare hormonen. Over mijn karakter werd er overigens niet gesproken. Dat werd mij gemeld, zowel mondeling, als in een hele lange brief.

Mijn enige gedachte op dat moment was, dat er twee kindjes bij betrokken waren, kindjes die opgevoed moesten worden in een veilige en liefdevolle omgeving. We hebben nog een jaar lang om het weekend het huis gedeeld. In die tijd heb ik nieuwe spulletjes aangeschaft, heb ik ervoor gezorgd dat als X een eigen plek had, ik niet met gaten kwam te zitten.

Stukje bij beetje werd het mijn huis, mijn plekje, waar X de gast was.

Dat was zo vreselijk zwaar, dat ik op een dag ingestort bij de huisarts zat en anti-depressiva voor geschreven kreeg. Die pillen heb ik drie jaar geslikt...

We zijn nu tien jaar verder. En eigenlijk moet ik zeggen dat we het goed gedaan hebben. De kinderen zijn door de week eén avond bij hun vader en ook om het weekend. Ze weten niet waarom wij uit elkaar zijn gegaan. Dat hoeft ook niet.

Hun verjaardagen worden gezamenlijk gevierd en als iets is met de kinderen, dan praten we er met zijn allen over. We zitten samen op de tienminutengesprekken en ook qua opvoeding zitten we redelijk op dezelfde golflengte.

X heeft al een aantal jaar een nieuwe relatie en woont ook met haar samen. Nee, het is niet de dame van tien jaar geleden. Misschien dat dat het ook makkelijker maakt.

Ik ben nog steeds alleen. Waarom? Omdat ik niet meer van iemand afhankelijk ga zijn, omdat ik niet meer weet of ik een man kan en wil vertrouwen. Omdat ik weet dat er qua uiterlijk nog steeds niets is veranderd. Waarom zou iemand mij nog leuk vinden......

Marjetha