Verderverderop…

Pogingen om de woorden uit mijn typmachien te trekken mislukken allemaal. Het zijn weken waarin ik het liefst suf op de bank, beter nog op de loungebank ín de zon, zit. Mét Stapel tijdschriften. Stapel tijdschriften laat me woorden lezen die me raken.

Woorden die me doen beseffen, waarom ik niet verder kan. Woorden die me doen beseffen hoe belangrijk het is om afscheid te nemen, zodat je verder kunt.  Afscheid nemen van lieve lieverds om je heen, afscheid nemen van veel. Daar was bij ons in de afgelopen jaren geen ontkomen aan.
Toch heb ik daar nooit bij stilgestaan, heb ik nooit bewust afscheid genomen.  Geen afscheid van ons huis, van 't stadje, van familieleden of van vrienden. Al dan niet voor altijd.

Je gaat door, omdat het is zoals het is. Voor jezelf, voor elkaar maar vooral voor de mannetjes. Op de momenten dat wij het moeilijk hadden, hadden zij het nog veel moeilijker.  Maar ook omdat stilstaan bij alles teveel pijn deed, omdat het niet belangrijk leek.  En omdat ik soms simpelweg de kans niet kreeg.

Maar nu zorgt het dus voor chaos in de opslagplaats van mijn gedachten. Opeens besef ik dat ik zonder afscheid nemen, op wat voor manier dan ook, niet verder kan.  Afscheid nemen, Loslaten maar ook vergeven én vergeten.

Het is heel eenvoudig om je eigen beleving als zijnde waarheid te zien, te willen zien.  Iedere verandering in ons leven is een emotie die we soms totaal anders beleven. Dat kan. Dat mag.  Zo kun je na jarenlang samenzijn soms lijnrecht tegenover iemand komen te staan.  Je ziet een kant van anderen die je nooit eerder hebt gezien, hebt willen zien. In ons gezin, een gebroken gezin is het dan ook niet vanzelf gegaan.  Juist in de tijd dat het moeilijker-dan-moeilijk was, waren de opmerkingen & oordelen,  op één, zelfs niet op twee handen te tellen. Ze vlogen werkelijk om je oren, áls je het al mocht horen.

Stom! Want dat maakte het voor ons allemaal alleen maar nóg moeilijker.  Ook al verdeel je tafel, bed & bankrekening je blijft een gezin. Een gebroken gezin maar toch, een gezin.  Je blijft samen de ouders van. We zíjn samen de ouders van. Het is onmogelijk om elkaar in het rijtje exit-exen te parkeren. Hoe graag je dat ook zou willen.  Je kunt het je als ouders níet permitteren om een hekel aan elkaar te
krijgen.  En een hekel aan elkaar krijgen, is zo gebeurd als je te maken krijgt met boosheid, verdriet, teleurstellingen & gemis.

Sterker nog met elkaar praten, luisteren, regelen en doen is nu belangrijker dan ooit. Oei! Voor mij is het dan ook duidelijk dat alle rust & ruimte voor ons gezin en voor ons allemaal écht nodig was. Nu kunnen we tijdens een kinderfeestje zelfs weer met elkaar naar de Speeltuin en Kinderboerderij, hoe leuk is dat!

Als ik tijdens het tikken van deze tekst even gauw een mailtje openklik, lees ik dat ze ‘Vriendschapveranderingen’ willen plaatsen in het blad ‘VERDER als je relatie verandert’  Nu weet ik zeker dat het allemaal goed komt, dat ik daar nog altijd op mag vertrouwen. Want dat is wat ik wil…verder! Verder met mijn leven, met ons leven nu hier, in het durp verderop!

Sandra de Koning - van de Pol