De rollercoaster

2 juli 2008.

De slingers hangen nog in de kamer van de verjaardag van onze oudste, gisteren 12 geworden. De kinderen liggen in bed. Ik vraag aan je of er iets is, heb het gevoel dat je ergens mee zit. Na een tijdje gezwegen te hebben zeg je: mijn gevoel voor jou is weg.....

Het begin van de rit in de rollercoaster. Besloten om de kinderen nog even niets te vertellen zodat we het zelf even op een rijtje kunnen zetten.  Alle mogelijke emoties wisselen elkaar in een hoog tempo af. 

Op mijn verzoek hebben we nog gesprekken gehad bij een relatie-therapeute. Al snel werd duidelijk dat jij niet wilde vechten voor hetgeen we hadden. Eind augustus heb ik, na een aantal ontdekkingen, definitief besloten om de scheiding aan te vragen. Was er klaar mee. Soms wordt je voor een keuze gezet die absoluut niet de jouwe is maar je ook geen andere keuze hebt. In de zomervakantie hebben we het de kinderen

verteld. Het is onmogelijk om te beschrijven wat dat met me deed.

In oktober komt het bord in de tuin, huis te koop. Wilde er vooral voor de kinderen blijven wonen maar dat was niet haalbaar. Toen dat gebeurde zat ik er zo doorheen, ik kon niet meer. Wilde dat de tijd stilgezet kon worden zodat ik alles voor mezelf op een rijtje kon zetten. Na 2 weken zo diep te hebben gezeten toch de knop om kunnen zetten, met behulp van medicatie en hele lieve vrienden, en besloten om er weer voor te gaan.

De bekende mokerslagen op alle eerste "feestdagen" alleen, proberen er het beste van te maken voor de kinderen. Met soms heel erg hard vallen maar vooral weer opstaan kan ik nu zeggen dat me dat gelukt is.

November 2009: huis verkocht...  Waar in ieder hoekje, gaatje en kiertje herinneringen zitten. Maar eindelijk een goed gevoel. Half december begonnen met inpakken, samen met de kinderen, soms met 'n traan en soms met 'n glimlach. Hier begint het afsluiten. Het is goed zo. We moeten verder. Op 30 december staat klokslag

7.30u de verhuiswagen voor de deur. Om 13.30u staat alles in onze nieuwe flat.

's Avonds als de kinderen in hun nieuwe kamer liggen te slapen zit ik in mijn eentje op de bank nog tussen de verhuisdozen. Ik trek een fles wijn open, zoek een glas in één van de verhuisdozen en proost met mezelf... Op ons nieuwe leven!!

N.

Scheidingsaanzoek

Stel je voor dat huwelijken met de zelfde liefde zouden worden ontbonden als dat ze worden gesticht? Je bent namelijk best wel even bezig voordat het uiteindelijk tot een huwelijk komt. Eerst moet je elkaar het hof maken, vervolgens moet ’t nog klikken. Pas als die fase voorbij is en e.e.a. lijkt stand te houden kan je over een definitievere vorm van relatie gaan nadenken. Samenwonen, trouwen en kinderen krijgen zijn dan vaak de bekroning van het hele proces.

Bij een scheiding gebeuren eigenlijk precies dezelfde dingen, alleen hebben ze het tegenovergestelde doel en gebeuren ze in omgekeerde volgorde. Een scheiding begint vaak met het omgekeerde huwelijksaanzoek, de scheidingsaanzegging (althans, is mijn ervaring). Daarna pas begint het proces van uit elkaar gaan.

Ik hoorde laatst een verhaal over een jongen in Ghana. Deze Ghanese jongen was verliefd geworden op een Nederlands meisje dat in Ghana ontwikkelingswerk deed. De jongen vertelde over hoe hij het meisje het hof ging maken. “Eerst ga ik de hele dag ontzettend aardig voor haar zijn”, was zijn plan. Niets op tegen en lijkt inderdaad een verstandige aanpak. Hij legde zijn plan vervolgens verder uit; “En als ik dan de hele dag heel aardig voor haar ben geweest, vraag ik haar ’s avonds ten huwelijk.”

De jongen hield duidelijk van aanpakken, echter schat ik zijn kans van slagen in als zeer gering. Het nietsvermoedende Hollandse meisje zal hoogstwaarschijnlijk, na het in ontvangst nemen van het huwelijksaanzoek, direct in ‘Red-Alert’ modus gaan en alle verdedigingswerken in opperste staat van paraatheid brengen.

Ik denk dat het bij een scheiding net zo werkt. Je aanstaande ex-partner zonder goede voorbereiding een scheidingsaanzoek doen kan allerlei ongewenste oerinstincten activeren waar je helemaal niet op zit te wachten. Als je een beetje pech hebt kan het zelfs werken als een rode lap op een stier en wordt er vol voor de aanval gekozen. En dan moet je de hele discussie over de verdeling van de stoelen, koffiekopjes, het huis en de kinderen nog voeren. Gaat niet werken.

Stel je nou eens voor dat je je scheiding in dezelfde volgorde aanpakt als toen je elkaar leerde kennen. Dat je serieus werk maakt van je scheiding en e.e.a. goed voorbereid om uiteindelijk tot een serieus scheidingsaanzoek te komen? Kortom, hoe verleid je je aanstaande ex-partner om uiteindelijk liefdevol van je te scheiden?

Ik heb heel hard en lang nagedacht over die laatste zin. Ik kom er niet op. Gelukkig maar, anders zou ik tot de conclusie hebben moeten komen dat mijn ellendige scheiding het gevolg was van m’n eigen handelen. Nu kan ik in ieder geval altijd m’n ex-partner nog de schuld geven.

Ruud van Rooij

Scheiden is lijden OF scheiden is leiden?!

Jarenlang heeft mijn leven in het teken gestaan van anderen, iedereen kon bij mij aankloppen. Dit speelde in mijn relatie ook een rol, ik ging heel ver om te zorgen dat er geen ruzie in huis kwam. Na jaren die gekenmerkt werden door ruzies en dreigementen ging hij uiteindelijk mee naar relatietherapie.

Na ongeveer een jaar heb ik de knoop doorgehakt. Het was op dat moment 5 mei (‘mijn’ bevrijdingsdag) en ik lag in het ziekenhuis. Ik had net een operatie achter de rug om de schade te herstellen, die tijdens de bevalling van de jongste (op dat moment 7 maanden) was ontstaan. Toen hij mij zelfs op dat moment niet kon steunen dacht ik: “Als ik dit alleen kan, dan kan ik alles”. Ik stond in een keer boven de angst die al die tijd de overhand had gehad.

De periode daarna stond in het teken van herstel, lichamelijk moest ik alles weer opbouwen. Ik heb een punt achter de relatietherapie gezet. In mijn ogen was dat  niet zinvol meer, mijn gevoel voor hem was weg. Ik begon aan mijzelf te werken. Er moest zoveel gebeuren, ik was mijn leven aan het lijden.

Het hele jaar heeft in het teken gestaan van de scheiding. Ondanks dat wij niet getrouwd waren hadden wij wel een huis en, nóg belangrijker, twee kinderen. Op de achtergrond had ik een advocaat in de arm genomen, maar het meeste heb ik zelf gedaan. Na meer dan een jaar ging het huis eindelijk over naar hem, toen was ik pas echt vrij. Geen mogelijkheid meer tot druk of dreigen van mijn ex, het was klaar. Ik ging mijn leven leiden. Leuke dingen met de kinderen doen maar bovenal aandacht aan mijzelf besteden. Ik werd lid van een community voor alleenstaande ouders waar ik nieuwe mensen leerde kennen. Iemand heeft mij toen een liedje laten horen; “Ik hou van mij” van Harry Jekkers. De grove strekking: je moet eerst van jezelf houden voordat je van iemand anders kan houden.

De afgelopen jaren heb ik mijzelf geaccepteerd, ik ben van mijzelf gaan houden. Iedereen heeft een keus: je kan je leven lijden of je leven leiden. Ik leid mijn leven, volg een opleiding en heb inmiddels ook ervaren wat echte liefde is. 

Jolien

Ik ben ik

Blijkbaar moet een ieder ergens door heen gaan om zich zelf weer terug te vinden. Er zijn mensen waarbij dat niet nodig is, zijn zichzelf nooit kwijt geweest of weten niet dat ook zij bestaan. Ook ik heb mijn dalen pieken in dit leven gehad, liefde en verdriet meegemaakt.

Mijn eerste kind begraven, dieper dan dat kon naar mijn gevoel niet. Totdat je alleen komt te staan, samen met je kinderen aan de kant wordt geschoven, je vertrouwen onherstelbaar beschadigd. Waar is het goed voor, wat had ik gedaan?
Je weet wel van die vragen waar nooit het antwoord te voorschijn zal komen. Maar dan, bij velen na een jaar, komt er iets in jezelf te voorschijn. Komt het zelfvertrouwen weer langzaam terug, komt het genieten van de kleine dingen weer te voorschijn. Het vechten hoeft niet meer, je weet waar je voor staat. Dat je dat alleen heb moeten doen is al een prestatie op zich geweest. Alleen met de kinderen, je eerste Sint, eerste kerst, eerste vakantie. Je voelt je soms dan zo alleen maar daarna achteraf gezien komt het zelfvertrouwen. Kom je erachter dat je het toch allemaal klaart, soms alleen soms met wat hulp. Het is niet nodig dat er een partner naast stond, je kon het ook alleen.

Dan komt de tijd dat je zelf denkt, het word tijd voor mezelf, tijd om vrienden te maken en kan je weer langzaam aan een toekomst denken. Dat is de tijd dat het zelfvertrouwen weer wat groeit, je vrienden met jezelf kan zijn en zal blijven. Openstellen voor anderen, zelf op een datingsite gaat staan in de hoop op wat meer aanspraak. Toch de poging waagt op wat meer aanspraak, hoop op een voorzichtige vriendschap.
Ik kan zeggen, ik ga vooruit, heb weer vertrouwen in mezelf en geef de toekomst een kans. Voor mezelf, mijn kinderen en voor anderen. Ik ben de moeite waard om te leren kennen,  ik ben ik, gewoon een aardig en oprecht mens, en jij?

Anoniem

Afscheid van mijn trouwring

“Ik ga weg”, zegt hij. Hij kijkt haar niet aan, hij mompelt het bijna. Alsof hij voelt dat het niet klopt. “Je bent al bij me weg”, zeg ze bijna ten overvloede. De inkt op de scheidingspapieren is nog nat...

Hij is naar haar en de kinderen toegekomen, op zijn fiets. At zelfs nog gezellig mee. Zij zijn boven aan het  spelen, de kinderen. “Écht weg”, zegt hij plompverloren.

Ze kijkt hem aan.  Het is heel gek wat er door haar heen gaat. Eigenlijk wist ze het al. Er waren al genoeg “rode vlaggen” voorbij gekomen. Eigenlijk was ze al aan het wachten op de dag dat hij dit zou vertellen en toch, nu hij het ook echt doet ben is ze in shock.

Verwacht maar nooit gedacht dat hij het ook zou doen. Gaat hij haar inderdaad alleen laten? Écht weg? Het land uit? Haar alleen laten met alle zorg voor hun gezin wat eigenlijk geen gezin meer is? Alleen laten met alle zorg voor die bijzondere zoon? Alleen laten met die dochter die hem adoreert?

Ze kijkt hem aan,  en realiseert zich dat dat echt is wat hij gaat doen. “Oh”, zegt ze alleen maar. “Wanneer ga je?” Blij dat ze praktische vragen stel geeft hij antwoord maar eigenlijk luister ze niet. Ze weet dat ze hem niet kan tegenhouden. Niemand vreest ze. Als hij zelfs zijn kinderen op wil geven voor die droom………. Hij staat op. Nog steeds kijkt hij haar niet aan. Ze loopt mee naar de voordeur, nog steeds in stilte. “Ik ga”, zegt hij. En hij fietst weg.

Zij loopt terug de kamer in en gaat daar zitten. Hun 2 kinderen zitten inmiddels op de bank tv te kijken. Hún kinderen. Hij vergat zelfs om ze gedag te zeggen.

Een bewogen tijd ligt achter haar. De weg die komen gaat zal nog heftiger zijn. Ze zit op de bank zitten en neemt een glas rode wijn. Ze haalt diep adem en denkt terug. De ontmoeting, de dates, hun huwelijk. Het begon als een sprookje…………

Terwijl hij wegfietst in het donker haalt ze weer adem. Ze schenkt haar glas nog eens bij. Ze zou in paniek moeten schieten, ze zou ten einde raad moeten zijn. Misschien zou ze nu haar moeder of haar zus moeten bellen. Misschien zou ze heel hard moeten huilen. Ze blijf echter alleen maar terugdenken, zittend op die rode bank, tussen haar 2 helden in met dat glas rode wijn.

Inmiddels heeft ze de chocola er ook bij gepakt. Ze zou misschien verdrietig moeten zijn. Ze zou hem achterna moeten rennen en zeggen “nee, niet weggaan”.  Misschien zou ze hem een brief moeten schrijven waarin ze hem vraag toch alsjeblieft  te blijven. Ze blijf zitten waar ze zit. Ze is uitgestreden, ze is moe. Hoe verder hij wegfietst hoe blijer ze zich voelt. Ze zou misschien kwaad moeten zijn. Misschien moet ze hem boos opbellen om te zeggen dat hij dit echt niet kan maken. Misschien moet ze nu écht een keer heel boos worden. Maar na haar derde glas wijn voelt ze nog maar weinig. Ze voelt hoe hij letterlijk uit haar leven fietst en ze vindt het best.

Het is ineens laat. De kinderen moeten nu echt naar bed. Opvallend hoe rustig ze al de tijd naast haar hebben gezeten. Zelfs het naar bed brengen gaat makkelijk. Alsof ze voelen dat dit geen gewone avond is. De lichten beneden heeft ze al uitgedaan, ze loopt haar eigen slaapkamer in. Daar staat het doosje.

Een rood glimmend doosje met daarin de trouwring. Ze doet hem nog eens om. Eigenlijk heeft ze hem altijd al lelijk gevonden maar ze heeft dat nooit durven zeggen. Ze kijkt  nog eens goed. Het is een dunne, gekronkelde ring. Goud. Goud is niet eens haar kleur. Hij is te smal voor haar vingers en staat niet echt mooi. Toch heeft ze hem 13 jaar met liefde gedragen.

En nu, nu doet ze hem met misschien nog wel meer liefde af. De ring heeft haar ook 2 hele mooie dingen gebracht. Maar morgen, morgen gaat ze naar die winkel. Naar die ene winkel waar die ring ligt, die mooie dikke, brede, stevige, zilveren ring. Ze heeft hem al een paar keer gezien terwijl ze langs de etalage liep. En morgen gaat ze hem kopen.

Ze loopt ook nog even naar de kamertjes van de kinderen. Ze slapen. Door het raam kijkt ze naar buiten en daar fietst een man. Het waait hard en hij heeft de wind tegen. Hij doet haar aan iemand denken. Ze kijkt hem na tot hij de straat uit is. Het goud van de ring weerkaatst in het maanlicht.

Ze legt de ring terug in het rode glimmende doosje en de deksel gaat met een harde klap dicht. In de stilte van de avond klinkt het heel hard, ze schrik er bijna van. Maar dan haalt ze nog een keer diep adem en stop het doosje weg.

Ver weg, in een laatje legt ze hem in een hoekje. BASTA!

Daar liggen ook die scheidingspapieren met die nog natte inkt erop. Ook ligt daar een pakje koffiebonen, met chocola. Haar laatste cadeautje voor hem, ze kocht het al lang geleden. Ze heeft het hem nooit gegeven. Hij verdiende het al niet meer.

Ze pakt de chocolade, die is nu voor haar en ze doe het laatje dicht. Ze kijk om zich heen. Het is stil in huis. Maar het is goed. En morgen? Morgen zal nog beter zijn!!

Anoniem

De opluchting

De wereld verandert. De mens verandert. De mens verandert de wereld. En helaas willen de mensen elkaar veranderen. Uiteindelijk hebben we allemaal de dappere keus gemaakt, dat we het anders willen. Ook mijn scheiding ging niet zonder slag of stoot. Het verdriet, de woede en voornamelijk de onmacht en de zorg voor de kinderen, kwamen hier sterk naar voren.

Angst voerde toch de boventoon. Angst voor de dingen die onherroepelijk zouden gebeuren als ik de beslissing zou nemen. Angst voor het onbekende. Angst, hoe het dan verder zou moeten met de kinderen. Uiteindelijk heb ik toch de moed gevonden om die verlossende stap te nemen.

Heel langzaam kwam de opluchting. Muziek schalde weer door het huis. Het inrichtten van mijn eigen huis. De eerste vakantie boeken als alleenstaande. Voorzichtig aan kijk ik weer uit naar een prins op het witte paard. Naar een rots in de branding. Naar twee armen die om mij heen worden geslagen. Naar handen die strelen. Naar een stem, die lieve dingen fluistert.

Het Basta moment is gekomen. Het heeft me doen beseffen, dat ik mijn leeuwinnengedrag best een beetje mag laten varen. Want ach, de wereld blijkt uiteindelijk toch niet zo heel slecht te zijn!

Rawhide

En nu is 't Basta!

Het roer moet om, ik wil het anders, maar wat wil ik anders? Nu je er toch alleen voor komt te staan heb je de mogelijkheid om je leven overhoop te gooien. Dat ligt het nl. toch al. Je raakt je vrienden kwijt, je huis, in mijn geval ook mijn baan en er moet heel veel op zo'n moment. Het 'moeten' heb ik naast me neer gelegd. Ik heb een kladblok gekocht en ging met een goed glas wijn op de bank zitten.

Kinderen gaan voor, het belang van mijn nakomelingen is belangrijker dan wie en wat dan ook. Belangrijker dan mijzelf, als mens. Zodra dit op een zo goed als mogelijke manier op rolletjes loopt dan put je als 'alleenstaande' co-ouder energie uit hun geluk, althans, dat is mijn ervaring. De fase "cd van jou cd van mij" is dan al gepasseerd. Ik wilde het liefst weg, weg naar een andere omgeving en letterlijk opnieuw beginnen, het allerliefst had ik bij wijze van spreken in mijn blote kont een ander leeg huis ingelopen en helemaal opnieuw begonnen.

Zo gezegd, zo gedaan.

Het is dan wel in mijn boxer geweest, maar toch. Het gevoel wat me dit gegeven heb kan ik niet omschrijven. Vrij zijn in wat je doet, wanneer en waarom.. Dit is bevrijdend, vernieuwend
en brengt je dichter bij jezelf. Opeens ga je genieten  van de kleine dingen in het leven, want tenslotte liep je hier in het dagelijks leven veelal aan voorbij. Ik zit dus niet meer in die sneltrein,  ik ben er uit gestapt en doe nu de stoptrein, de stoptrein waar ik uit kan stappen wanneer ik wil. Hulp uit onverwachte hoek, een tafeltje hier, een stoeltje daar. Het kon me niet schelen want het is van mij! Dat is en was voor mij:  "een nieuw begin".. Dit stond als 2e op mijn lijstje, recalcitrant, egoïstisch?  Nee, ook al voelt dat wellicht eventjes zo, maar nee, ik heb geen verantwoording af te leggen aan een partner. Als je deze fase doorbent, dan ben je volgens mij toe aan een nieuwe partner. Als je dat wit tenminste.

Je doet waar je zin in hebt, je houdt rekening met je kids en de afspraken die je met je ex hebt gemaakt en gaat weer de 'markt' op.  Na een keer op stap te zijn geweest kwam ik er al snel achter dat ik geen
kroegtijger ben. Maar hoe ga je dan jezelf op de markt aanbieden?

Hoe, wat, wanneer.. Iedere keer vertellen dat je een gescheiden vader bent van 2 kanjers van jongens is 'm ook niet. Dus het 'lot' bepaalde dat ik op tv een programma zag van Bridget Maasland welke vertelde over een site die speciaal voor gescheiden vaders en moeders in het leven is geroepen. Of je nu in scheiding ligt, gaat scheiden of het overweegt, dit is "de" site waar je terecht kan. Zo gezegd, zo gedaan.

Wat MaD mij gegeven heeft is eigenlijk een bevestiging van de fase waar ik in dacht te zitten.
Ik heb dan bv een maand of 3 in een dip gezeten, alles en iedereen vervloekt, terecht en onterecht. Ik heb me klote gevoeld, momenten van Jantje huilt, Jantje lacht. Ik heb het allemaal over me heen laten komen, voor de spiegel gestaan en mezelf aangekeken.

Keihard op mijn bek gegaan, maar vooral opgestaan. Het gaat er tenslotte niet om hoe hard je op je bek gaat, maar om hoe je opstaat. Mijn glas is halfvol, in alles wat ik doe. Opgestaan met de schouders recht en de borst vooruit. Het goede voorbeeld naar mijn kinderen willen zijn. Zoiets van, kijk jongens, zo kan het ook!

Al snel luisterde en las ik andermans verhalen en gebeurtenissen. Hier kan je iemand 'enorm' mee helpen. Bevestiging, adviezen, tips etc. gaf ik al snel aan lotgenoten. Ik ben nl. goed, zo is gebleken, om het boompje bij 't schuurtje te laten. Je kan dan iemands problemen aanhoren, op het moment dat je weg gaat en de deur achter je dicht trekt blijven de verhalen wel daar waar ze horen te zijn. Dit was nummer 3 op mijn lijstje. Prioriteiten stellen.

Ik ben trots en blij op mijn Basta moment. En voor iedereen die met deze gekte te maken krijgt wil ik meegeven dat je niet bang moet zijn voor het onbekende, zoek hier je uitdaging in. Die is er echt!

Heel veel geluk, gezondheid en vooral wijsheid voor alle (bijna) gescheiden Vaders en Moeders in Nederland. Ga ervoor!

Jeroen

Klaar voor de toekomst

Mijn basta moment is gekomen op het moment dat ik een aantal weken in een blijf-van-mijn-lijf huis verbleef en me daarna vrijwillig heb laten opnemen in een psychisch herstellingsoord. De spiegel die ik daar voorgehouden kreeg was zo confronterend dat ik dacht...nu is het genoeg! Het is mijn leven en ik ben daar de baas over !! Het heeft me nog zeker 2 jaar van vallen en opstaan gekost voordat ik werkelijk zo sterk was ook uit te voeren wat ik had bedacht.

Ik leerde mijn ex (de vader van mijn kinderen) kennen toen ik 19 was. Ik zat midden in mijn studie op het conservatorium en had een gouden toekomst voor de boeg. Mijn bedje was als het ware al gespreid en mijn toekomst plannen waren gemaakt. Helaas gooide mijn gezondheid op dat moment de hele boel in de war en veranderde ik van richting binnen hetzelfde vak en ook daar lagen de kansen voor mijn voeten.

Mijn ex was altijd al jaloers omdat ik me nu eenmaal in een mannenwereld ophield maar ik zag daar zelf geen kwaad in. Ik studeerde af, ging veel werken maar altijd met tegenwerking van mijn ex. We kregen kinderen en toen waren de mogelijkheden helemaal minimaal voor me. Ik moest alles doen, m'n kinderen, m’n huis en m’n werk.

Vaak kon er geen vriendelijk woord vanaf, was het nooit goed wat ik deed, mijn werk was geen werken en leuke dingen mocht ik niet doen want dan had hij niks leuks. Mijn uiterlijk werd afgekraakt en als ik van hem wilde gaan scheiden wilde toch niemand mij meer...ja misschien een man uit een ver buitenlands land maar daar hield het dan ook mee op.

Toen mijn zoontje werd geboren wilde mijn ex met ons op vakantie naar Oostenrijk, met een baby van een week oud zag ik dat niet zitten. Uit pure pesterij is mijn ex een hele dag "vermist"geweest, nam zijn telefoon niet op en kwam ook niet thuis. Hij liet mij zitten met m’n dochter van 3 en een baby van een week oud. Dat was het moment dat ik wist dat ik wilde gaan scheiden maar wist ook dat dat niet op stel en sprong kon. Het heeft nog 3 jaar gekost voor ik de mogelijkheid kreeg en ben weggegaan met de kinderen.

Omdat ik zoveel jaren in een liefdeloos huwelijk had gezeten en mijn zelfbeeld nul was ben ik op zoek gegaan naar warmte, liefde en geborgenheid . Mannen genoeg, ik ging daten, kreeg een aantal korte relaties, die allemaal niet werkte omdat ik helemaal nog niet klaar was met mijn verleden. Ik was onzeker en dat had zijn weerslag op m’n relaties. Uiteindelijk liep ik tegen de verkeerde aan en die relatie was zo mogelijk nog erger: ik mocht geen mobiele telefoon, geen computer, ik mocht met niemand praten, geen make-up meer, niet alleen naar bed, niet alleen onder de douche, ik stond 24/7 onder zijn bewaking...

Het slaan begon, dat ging van kwaad tot erger en op een nacht heeft hij onder invloed van cocaïne mij geprobeerd te wurgen. Ik ben gevlucht in het holst van de nacht en ben naar een blijf-van-mijn -lijf huis gebracht en daar heb ik de eerste 5 weken gewoond. Daarna ben ik voor 3 maanden naar een psychisch herstellingsoord gebracht.

Ik mocht van de politie niet daar blijven wonen en weer was ik alles kwijt, mijn huis, mijn spullen en voor een lange periode ook mijn kinderen want die kon ik niet meenemen naar het herstellingsoord. Ik ben blij dat ik de kans heb gekregen van mijn familie om naar het herstellingsoord te gaan, want als zij niet de zorg voor mijn kinderen hadden genomen had ik daar nooit heen gekund.

In de 3 maanden dat ik daar gewoond heb ben ik tot zoveel inzichten gekomen over mijn verleden en ook mijn heden. Er was toch geen man meer die mocht bepalen wat ik wel en niet mocht en kon doen ? Ik heb daar geleerd dat er ook plek was op deze wereld voor mij, dat ik mooi ben zoals ik ben, dat ik gewoon ik ben! Daar heb ik ook de kans gekregen mijn toekomst weer op te bouwen. Ik heb een nieuw huis gekregen in een nieuwe stad en kon toen mijn opname voorbij was met mijn kinderen opnieuw beginnen.

Dat opnieuw beginnen was niet makkelijk, wat je leert in een herstellingsoord is theorie en nu moest ik het omzetten in de praktijk. Help !!! Dat was niet makkelijk zeg. Maar het is me gelukt. Nu 3 jaar later ben ik klaar met mijn verleden en kijk ik naar de toekomst. Ben ik gelukkig met wat ik heb en trots op wat ik weer opgebouwd heb en dat heb IK gedaan !!

Niemand maar dan ook niemand neemt me dat ooit weer af, daar waak ik voor. Kwetsbaar ben ik niet meer, ik weet wat ik wil en ook precies wat ik niet meer wil.

Anoniem

Een nieuwe fase

Voor, tijdens en na de echtscheiding door zoveel heen gegaan en zoveel meegemaakt en nu is het echt tijd om afscheid te nemen van het leven wat ik hiervoor geleefd hebt. Heb gevochten en gewonnen, alles in naam van mijn kinderen.

En nu is het tijd dat ik erken wat ik gevonden heb op MAD Company. Een lieve man en zowaar kennis gemaakt met een paar (h)eerlijke mensen. Niet verwacht maar natuurlijk wel op gehoopt ook al brulde ik zo hard het niet te willen. Ik durfde met heel mijn hart geen 'ja' te zeggen tegen deze fase, was bang om opnieuw gekwetst te worden. Maar kwam er langzaam achter dat ik stil bleef staan en besloot hoewel ik het niet durfde het maar gewoon toe te laten.

En nu, nu loop ik het leven tegemoet.

Carolien

Zelfreflectie

Hoe is het toch mogelijk dat als je terugkijkt op een bepaalde periode in je leven, je de persoon die je op dat moment was helemaal niet herkent als jezelf? Kan het zijn dat je op bepaalde momenten ontoerekeningsvatbaar bent en dat je je dat pas later realiseert?

Als een voor jou belangrijk persoon in je leven van de één op de andere dag besluit dat het over en uit is en dus ook een immense beslissing voor jou neemt zonder jou daarbij te betrekken, dan geeft dat een klap van jewelste. Je bent even knock out geslagen en je ligt daar op apegapen.

Wat moet je doen? Terugvechten en er voor proberen te zorgen dat de ander bij de les blijft, hem duidelijk maken dat dit niet zomaar kan? Dat hij hier drie harten, waaronder twee kleine hartjes, mee breekt? Ja, dat is het eerste wat je doet, vechten tot je er bij neervalt. De zekerheden die je dacht te hebben weer zeker proberen te stellen.

Tot je op een gegeven moment een helder inzicht krijgt, al dan niet met behulp van lieve mensen om je heen. Laat je je de emotionele afgrond intrekken of kies je voor jezelf en het welzijn van je kinderen? Is het niet beter om je vechtlust te gebruiken om jezelf op te rapen, de feiten onder ogen te zien en er helemaal te zijn voor je kinderen die je zo verschrikkelijk nodig hebben? Ja zeker!
Een einde aan een bepaalde periode in je leven kan heel goed synoniem staan aan een nieuw begin, je moet je hiervan alleen wel bewust zijn… De tranen moeten even uit je ogen geveegd worden voor je dat kunt zien.

Anderhalf jaar later kijk je vol trots terug op de persoon die je weer bent, de oude ik die er al jarenlang niet meer was. Hoe kan het toch dat die eigen ik jarenlang weg is geweest zonder dat je het zelf in de gaten hebt gehad? Dat je nu terugkijkt en een heel ongelukkige vrouw ziet die zich steeds meer begon te verstoppen voor de buitenwereld? Zat je gevangen in een web van zo gegroeide gewoontes die je maakte tot wie je werd? Raakte je afgestompt door gebrek aan liefde die er kennelijk was?

Er kan heel veel gebeuren in een fractie van een mensenleven, in een keer kan je hele leven in puin liggen. Maar in eenzelfde korte periode is het ook mogelijk om naar jezelf in de spiegel te kijken en in te zien dat je er weer bent. Je moest er voor door diepe dalen, maar de top is weer bereikt. Dat vereist veel zelfreflectie, dat geeft inzicht in wie je nu eigenlijk bent. En het geeft veel duidelijkheid in wie je nooit meer wilt zijn. Heeft de wegloper je niet gewoon een enorme gunst bewezen, al verdient zijn methode niet de schoonheidsprijs? Je bent er weer!

Maar moet je dan nu bang zijn voor liefde? Zul je jezelf daarin weer dusdanig verliezen dat je wederom niet meer je eigen ik kunt zijn? Nee. De les is geleerd en liefde is en blijft fantastisch. Dat is toch niet iets wat je jezelf wilt onthouden?
Ja, het is waar dat je nu veel voorzichtiger bent in wie je in je hart wilt toelaten, wie je daarin kunt vertrouwen. Maar er is zeker geloof dat er iemand is aan wie je dit zal kunnen toevertrouwen.
En bovendien, je wilt je kinderen toch ook meegeven dat de liefde prachtig is, dat het niet alleen maar iets is wat veel verdriet en pijn veroorzaakt?

Patricia