dinsdag 14 juni 2011

Een jaar later

Jarenlang heb ik rondgelopen met een ongelukkig gevoel. Er was geen strijd, geen ruzies, maar toch was er een gevoel van onbehagen. Ik voelde me niet gezien, voelde me niet gehoord. En ineens was daar een hand op mijn schouder van een man. Deze man was een collega van mij geweest, maar meer dan een 'hallo' in de gangen was er nooit. Tot dit moment. Die hand brandde de hele dag op mijn schouder en ik besloot
hem uit te nodigen voor een kop koffie.

Het gesprek dat wij hadden, was een relaas over mijn relatie, mijn werk, mijn leven. Alles gooide ik eruit. Hij luisterde, hij keek, hij zag mij. Wat volgde was een periode van vele intensieve gesprekken afgewisseld met schop- en slasessies in een dojo. Gewend als hij is om met jongeren in probleemsituaties te werken, kon ik, een ongelukkige vrouw van 38 jaar, er ook nog wel bij.

Hij werd een goede vriend. Toen werd het bijna vakantie. Ik had al zo lang geen fysiek contact meer gehad en mijn lichaam schreeuwde om aanraking. Ik voelde me lichamelijk zo ontzettend arm. Ik had inmiddels geleerd dat als je iets wilt, je er moet vragen. Nee heb je, ja kun je krijgen. Ik vroeg aan mijn nieuwe goede vriend: kun je ook in mijn fysieke behoefte voorzien. Waarop een nee volgde. Ik ging er mee akkoord, snapte het. Hij ging op vakantie, ik bleef achter in mijn ongelukkige relatie.

Het moment was daar. Ik had een beslissing te nemen. Ik was er immers al een paar jaar mee bezig. Had op vele manieren geprobeerd de relatie te redden, maar daarbij nooit gerealiseerd dat het van twee kanten moet komen. Ik voelde me volledig verantwoordelijk voor een relatie waarin twee volwassen mensen zaten. Ging volledig voorbij aan het feit dat ieder voor 100% verantwoordelijk is voor 50% van de relatie.

En toen deed ik het. Zomaar op een maandagavond in juli. Ik zei dat ik het niet meer zag zitten, er geen vertrouwen meer in had dat het weer goed zou komen tussen ons. De schok bij de ander was enorm. Ik was rustig. Totdat ook bij mij de paniek midden in de nacht toesloeg. Wat had ik gedaan? Waar bracht ik mezelf, maar vooral mijn 3-jarige zoon naar toe?

Vele vragen schoten als bliksemschichten door mijn hoofd. Pijnscheuten in mijn hart. Ik verzoop zo leek het wel, maar ik had ergens een lijntje vast. Dat lijntje hield ik vast en ik heb het nog steeds vast. Maar niet meer zo strak als in het begin. Ik denk dat ik ook bijna klaar ben het lijntje los te laten en op eigen kracht verder te gaan. Mijn lichamelijke armoe heb ik weten om te zetten in rijkdom door een minnaar. Een geheime liefde, een soort relatie met alleen maar de lusten. Hij heeft mij mijn vrouw-zijn weer teruggegeven.

Vorige week, bijna een jaar na die avond in juli, heb ik voor het eerst echt afscheid kunnen nemen van mijn ex-partner. Ik bleef maar het gevoel houden dat ik misschien wel weer terug wilde, dat ik hem miste. Het werd tijd om dat te onderzoeken. Ik nodigde mijn ex uit voor een avondje in de stad en ging ieder moment mijn gevoel langs. Wat voel ik als ik hem zie, wat gebeurt er met me als hij me een aai over mijn wang geeft, wat doet het met me als  hij zegt dat ik de vrouw van zijn leven blijf? ...Niets, er gebeurde niets.

Wat er wel gebeurde was dat ik me ineens bevrijd voelde. Eindelijk had ik de overtuiging dat ik de juiste beslissing heb genomen. Een grijns van oor-tot-oor, de hele avond lang en ik wist me ook weer een houding te geven bij mijn ex. Ik vind het erg dat hij er zo veel verdriet van heeft. Ik hoop dat hij weer de kracht weet te vinden om zijn leven weer invulling te geven. Voor hemzelf, maar ook voor onze zoon. Ik weet niet wat de toekomst brengt. Komen we ooit weer bij elkaar? Geen flauw idee, wie het programmaboekje van de toekomst heeft mag het zeggen.

Het afgelopen jaar waren er steeds van die 'eerste keer' momenten. Sinterklaas, Kerst, Oud & Nieuw, verjaardagen. Iedere keer weer zoeken naar hoe je dat allemaal organiseert en vooral met wie. Mijn zoon is afgelopen week 4 jaar geworden. Het was een 'eerste keer' moment dat ik heel goed heb ervaren. Ik genoot van ieder moment, het is goed zo.

Anoniem

Geen opmerkingen:

Een reactie posten