De kaarten zijn geschud, de scheiding is een feit…. Waarom ben je destijds eigenlijk getrouwd? Heb je wel eens nagedacht waarom wij trouwen, hoe het is ontstaan? Trouwen is in het leven geroepen door de religie. Volgens wetenschappers zijn er meer dan 40.000 verschillende religies in de wereld. Er zijn dus even zoveel waarheden. En toch is er maar 1 universum, dus kan er maar 1 universele waarheid zijn.
Alle religies aanbidden “iets” wat staat voor “al dat is”. “Al dat is” is alles en dus oneindig en grenzeloos. En dat past dus helemaal niet tussen de veelal nauw afgebakende grenzen van welke religie dan ook. De bedoeling van “al dat is” is dat wij door vallen en opstaan onze grenzen verleggen en niet onze grenzen beperken door ons aan te sluiten bij en te leven volgens de regels van een bepaalde religie. En als er iets is wat grenzen beperkend werkt dan is het wel trouwen.
Het woord trouwen komt van het woord “trouw”. En dat is nou net wat men niet is. Als vreemdgaan een beroep zou zijn dan was bijna niemand werkeloos. Men heeft meer oog voor de glimmende ring aan hun vinger dan voor de feiten. In de meeste gevallen zit de ring namelijk nog niet goed en wel om de vinger of men is alweer ontrouw. Wat heeft trouwen dan voor zin; wat heeft het voor waarde? De werkelijke waarde van trouwen merk je pas op het moment van scheiden, als je je hele bezit moet delen.
Hou me ten goede, ik ben niet tegen trouwen. Maar doe het pas als je het heel heel hééél erg zeker weet. En wanneer weet je iets héél zeker? Toen ik 20 was dacht ik dat ik alles wist. Nu ik bijna 40 ben weet ik zeker dat ik niet alles weet. De meeste mensen trouwen heel jong. En als je jong bent dan denk je, net als ik op mijn 20e, dat je alles weet. Maar wat je dan weet is de waarheid zoals je die van thuis hebt meegekregen. En dat is niet jouw waarheid, alleen dat weet je dan nog niet, daar kom later pas, door ervaring, achter. Door die ervaring groei je en zo groeien mensen dus uit elkaar.
Er zijn maar heel weinig mensen die durven inzien dat ze uit elkaar zijn gegroeid. “En, hou je nog van me?” wordt niet voor niets zo vaak gevraagd. We zoeken met ons verstand naar een bevestiging als je het van binnen niet meer voelt. En je voelt het als je uit elkaar bent gegroeid. In plaats van durven inzien dat je niet meer bij elkaar past, en de relatieknoop doorhakt, kiezen de mensen over het algemeen de weg van de minste weerstand. Ze gaan eerst veilig op zoek naar een andere partner, alvorens de relatie te verbreken. Of ze gaan zoveel problemen zoeken en ruzie maken tot de ander de knoop voor hem of haar doorhakt. Met alle pijnlijke gevolgen van dien. Wat kunnen we het elkaar toch onnodig moeilijk maken. En dat allemaal omdat de kerk eeuwen gelden trouwen heeft bedacht.... Doe wat “al wat is” wil; wees vrij, wees blij en geniet van het vrijgezelle leven!
Karin Dielemans
Geen opmerkingen:
Een reactie posten