maandag 6 juni 2011

Scheiden

Komende maand is het tien jaar geleden dat er aan mijn relatie met X een einde kwam. Tien jaar! De kinderen waren toen viereneenhalf en anderhalf jaar oud. Klein nog.
Er is niet geschreeuwd, niet geschopt of geslagen. Er was geen sprake van lichamelijke mishandeling. Geestelijke mishandeling? Niet bewust, maar nu ik er op terug kijk, toch wel.
We hadden elkaar leren kennen tijdens mijn vakantie. X was aan het werk. Hij was machinist op de boot, waar ik ook op mee voer. Een vakantieliefde dus. Net5 zou er een programma aan kunnen wijden...       

We hielden contact en een jaar later woonden we samen. X voer en was de meeste tijd weg. Als hij thuis was, was het goed en gezellig. 17 jaar geleden kochten we samen een huisje. En veertien jaar geleden kwam er een kindje. Zo mooi, zo prachtig. Elf jaar geleden kwam er een tweede kindje, ook helemaal geweldig.
X was inmiddels gestopt met varen, had een walbaan en ik had het idee dat we het allemaal goed voor elkaar hadden. We waren inmiddels naar een groter huis verhuisd en het was allemaal goed. Toch???
Dat X af en toe niet zo lekker in zijn vel zat, had ik ook wel door en ik vond het ook wel apart dat er zoveel overgewerkt moest worden.
Toen dan ook tien jaar geleden de mededeling kwam, was ik eigenlijk niet verbaasd. Ik wist meteen om wie het ging en wanneer en met wie er nog meer van dit soort momenten waren.
Voor zijn werk zat X inmiddels in Engeland, daar zou hij een jaartje het kantoor runnen. Reden was echter niet dat het zo goed was voor zijn carriëre. Nee, de achterliggende gedachte was: Als ik haar niet zie, dan gaat het gevoel wel over en dan groeien de kinderen gewoon op met papa en mama in eén huis.
We hebben op dat moment besloten aan onze relatie een einde te maken. X bleef in Engeland en ik bleef gewoon hier met de kinderen. Iedere twee weken kwam X een weekendje over. Tenslotte had ik ook een baan en was dat ook de afspraak geweest.
In eerste instantie hebben we heel veel gesproken. Waar ging het toch mis tussen ons en waarom was ik niet genoeg.
Het antwoord op de eerste vraag was simpel: Er was niet genoeg sex, want dat moest minimaal zeven keer per week en dan vooral vaker dan eén keer per nacht.  Ja haha dat was gek: een baan, twee kleine kinderen, waarvan de jongste veel ziek was. Als ik in bed lag, wilde ik maar eén ding: SLAPEN! Het antwoord op de tweede vraag was mijn figuur. Oké dat is niet het ideaalbeeld: Ik ben niet de mooiste, draag een bril en maatje 38 past alleen om mijn bovenbeen.
Het hele gebeuren lag aan mij, niet aan X met zijn onverzadigbare hormonen. Over mijn karakter werd er overigens niet gesproken. Dat werd mij gemeld, zowel mondeling, als in een hele lange brief.
Mijn enige gedachte op dat moment was, dat er twee kindjes bij betrokken waren, kindjes die opgevoed moesten worden in een veilige en liefdevolle omgeving. We hebben nog een jaar lang om het weekend het huis gedeeld. In die tijd heb ik nieuwe spulletjes aangeschaft, heb ik ervoor gezorgd dat als X een eigen plek had, ik niet met gaten kwam te zitten.
Stukje bij beetje werd het mijn huis, mijn plekje, waar X de gast was.
Dat was zo vreselijk zwaar, dat ik op een dag ingestort bij de huisarts zat en anti-depressiva voor geschreven kreeg. Die pillen heb ik drie jaar geslikt...
We zijn nu tien jaar verder. En eigenlijk moet ik zeggen dat we het goed gedaan hebben. De kinderen zijn door de week eén avond bij hun vader en ook om het weekend. Ze weten niet waarom wij uit elkaar zijn gegaan. Dat hoeft ook niet.
Hun verjaardagen worden gezamenlijk gevierd en als iets is met de kinderen, dan praten we er met zijn allen over. We zitten samen op de tienminutengesprekken en ook qua opvoeding zitten we redelijk op dezelfde golflengte.
X heeft al een aantal jaar een nieuwe relatie en woont ook met haar samen. Nee, het is niet de dame van tien jaar geleden. Misschien dat dat het ook makkelijker maakt.
Ik ben nog steeds alleen. Waarom? Omdat ik niet meer van iemand afhankelijk ga zijn, omdat ik niet meer weet of ik een man kan en wil vertrouwen. Omdat ik weet dat er qua uiterlijk nog steeds niets is veranderd. Waarom zou iemand mij nog leuk vinden......
Marjetha

Geen opmerkingen:

Een reactie posten