Rijker dan ooit

De eerste week januari is het gebeurd. De zeer gevreesde woorden: 'ik denk erover om ermee te stoppen, ik wil scheiden'. De woorden kwamen als een hele grote klap voor mij. Echt nooit had ik vermoed dat hij twijfels had over onze relatie. We hebben een zoontje van 1,5 en waren net 2 maanden daarvoor gestopt met de pil om voor een tweede te gaan. Ik wilde al langer voor de tweede gaan, maar in november was het toch echt mijn man die zei: 'laten we er weer voor gaan'. Er was voor mij dan ook geen enkele aanwijzing dat hij twijfelde.

Ik stortte in, letterlijk in. Ik heb weken alleen maar gehuild. Kon moeilijk tot niet voor mijn zoontje zorgen. Heb mij ziek moeten melden op mijn werk. Onmogelijk kon ik nog voor de klas staan. Ik zag mijn toekomstbeeld helemaal in duigen vallen. Ik was boos dat ik niet gewoon al zwanger was. Dan had ik namelijk in ieder geval die 2 kindjes die ik zo graag wilde hebben en van droomde. Voor mijn gevoel moest ik niet alleen afscheid gaan nemen van mijn man, maar vooral van mijn tweede kindje. Dat mijn man al binnen 2 weken ingeschreven stond bij een datingsite en enorm met mijn emoties speelde, maakte het voor mij nog moeilijker om alles rustig te kunnen verwerken en op een rijtje te zetten.

Deze periode liet wel heel goed zien wat voor een geweldige mensen ik om mij heen heb. Familie en vrienden kwamen uit alle hoeken en vergaten mij niet. Enorm veel heb ik gesproken over mijn relatie en wat er was gebeurd. Dit zorgde ervoor dat ik alles even goed kon bekijken vanaf een afstand. Steeds vaker kwam ik tot de conclusie dat als ik beredeneerde waarom we bij elkaar moesten blijven dit alleen maar om mijn zoontje ging. Niet om mijn eigen geluk of die van mijn man. Of ik maakte mij druk om het feit wat mensen er wel niet van moesten denken: 25 jaar, gescheiden en een kind. De meeste leeftijdsgenoten zijn nog lang niet zo ver!

Mijn man gedraagt zich als heel iemand anders; liegt tegen mij. Hoewel dit de eerste maand enorm pijnlijk was heeft dit juist voor mijn Basta! moment gezorgd. Dit was mijn man: niet 100% eerlijk tegen mij en de rest. Wilde ik hier wel mee verder leven? Was onze relatie wel goed? Zal er niet een man op de wereld zijn die mij echt van mij kon houden om wie ik ben? Wil ik wel bij een man zijn die twijfelt over onze relatie? Die binnen 2 weken na de mededeling gedaan te hebben bij mij weg te willen al een ander zoekt? Die geen respect heeft voor mijn emoties?

Nee dus! Ik en mijn zoontje verdienen beter. Familie en vrienden lieten zien dat ik gewoon leuk ben zoals ik ben. Dat het er uiteindelijk niet toe doet wat mijn man van mij vindt! Ik moet gelukkig zijn met mijzelf en mijn lieve zoon. Ik voelde mij rijker dan ooit en dat hoewel er een enorme restschuld over zou kunnen blijven na de scheiding.

Ik kijk uit naar de toekomst. Naar een eigen plekje voor mij en mijn zoontje. Je merkt nu al dat de band tussen ons sterk is en dat zal zeer waarschijnlijk alleen maar sterker worden. Natuurlijk voel ik mij soms schuldig tegenover mijn zoontje. Ik had hem graag een mooi gezin gegeven waarin liefde centraal staat. Ik zou graag willen dat hij zich kan herinneren hoe papa en mama samen waren als stel. Want zo slecht was het nou ook weer niet! Maar helaas. Ik kan alleen verhalen vertellen, met respect over zijn vader praten en de ruimte geven om ook een band te hebben en houden met zijn vader. Ik hoop dat mijn man hetzelfde zal doen.

We zijn nu druk bezig met alles te regelen voor de scheiding. Nog vele hobbels te overwinnen, maar ik voel mij sterk. Door familie en vrienden, door mijzelf en door mijn lieve zoon.

Anoniem