Relatieverslaving

Mijn basta moment kwam onlangs, ongeveer twee jaar na mijn scheiding. Mijn huwelijk was warm, fijn en vooral erg veilig. Dat ik zou scheiden was iets wat ik van te voren echt niet kon bedenken. Het geluk was tijdens mijn huwelijk altijd aan onze zijde totdat we bijna 7 jaar geleden ons eerste dochtertje verloren na haar geboorte aan een hartafwijking. De schok en het verdriet waren uiteraard zo groot, waardoor zowel mijn ex als ik veranderden. Waar ik absoluut rechtsaf wilde in het leven ging hij linksaf en we konden niet meer op 1 lijn komen. Uiteindelijk hebben we de knoop doorgehakt en besloten we ieder ons eigen weg te gaan, inmiddels wel al de gelukkige ouders van onze tweede dochter.

Na de scheiding voelde ik een immense onrust in me. Het vooruitzicht om er verder "alleen" voor te staan beangstigde me. Ik was tien jaar gewend om mijn leven samen met iemand te delen, dus ik miste echt iemand om me heen. Ook voelde ik me onveilig van binnen, maar ik kon het niet plaatsen. Niet dat ik onzeker overkom. Ik ben warm, open, positief en sterk. Succesvol in zoveel dingen. Ondernemend. Veel leuke, goeie vrienden en kennissen. Van zo iemand als ik zou je niet zeggen dat ook die ergens een onzekere plek heeft van binnen. Maar dat had ik dus wel.

Ik stortte me dus ook vrijwel meteen in de armen van een nieuwe man, en vervolgens een andere, en daarna weer de volgende. Maar enkelen van hun verbraken snel de relatie of date periode, omdat ze (weet ik nu) allemaal 1 ding gemeen hadden: ze hadden allemaal niet de focus op een echte relatie. En: ik zag in iedereen eigenlijk wel iets leuks. En das natuurlijk achteraf gezien veel te makkelijk.

Uiteraard hield ik mijn dochter hier buiten, op 1 na die wel langer bleef. Daarbij waagde ik het om mijn dochter te introduceren. Maar ook deze relatie hield geen stand.

De onrust in me nam alleen maar toe. Vorig jaar dacht ik dan eindelijk degene gevonden te hebben, iemand die ik al langer kende en waar ik al een tijd echt gevoel voor had. Ik dacht hij ook.....totdat we een relatie begonnen. Hij vertoonde vrijwel meteen apart gedrag. Afstandelijk, niet vaak contact met me hebben, maar ook meteen daarop weer mij naar zich toe halen, vertellen dat hij een gesloten iemand is die gekwetst is geweest in het verleden en een nieuwe relatie heeeeel voorzichtig benaderd. Terwijl hij op het eerste gezicht overkomt als een enhousiast, open, warm, zelfverzekerd en passioneel mens. Iedereen die hem kent loopt warm voor hem. Hij heeft een ontzettende goede baan, leuke vrienden, is attent, zorgzaam etc. Waarom zou ik twijfelen? Al met al leek zijn gedrag, als je zijn verklaringen ervoor rationaliseerde, heel logisch. Maar mijn intuïtie bleef aan me knagen, ergens klopte er iets niet.

Dus ik bleef volhouden want ik was gewoon ook echt gek op hem en was ervan overtuigd dat het gewoon allemaal wat tijd nodig had.

Helaas werd het niet beter en stond vorig jaar in het teken van een groot aantrek-en afstoot spel. Ik werd er alleen nog maar onzekerder van en voelde me veranderen van een vrouw die normaal altijd positief in het leven staat en al zoveel grote ellende heeft weten te doorstaan in een onzeker iemand die ondanks dat ze de ander voortdurend op zijn gedrag aansprak, zich toch liet verleiden telkens over haar grens te gaan. "Ja, ik snap dat je je zo voelt, maar het gaat echt goed tussen ons. Ik heb veel tijd nodig om me te openen. Ik weet dat ik veel geduld van je vraag. Je bent een geweldig bijzonder mooi mens, we matchen op zoveel vlakken zo goed. Maar....ergens word ik maar niet verliefd......maar daar is vast een goede verklaring voor. Ik wil je niet kwijt. Ik hoop dat dit jaar ons jaar wordt." Enzovoorts. Alle dingen die hij onder andere zei om me maar aan het lijntje te houden. Voor wat?

Want na een korte break waarna hij in 1 keer veel interesse in me toonde en bij me terug kwam (hij zei dat hij overtuigd was dat we bij elkaar hoorden) kreeg ik al snel de finale klap. Hij vertoonde weer afstandelijk gedrag....het gedrag van een kleuter van 16 in plaats van een volwassen man van bijna 40. Mijn hand niet willen vasthouden op straat, bevriezen als ik ook maar een beetje fysiek in de buurt kwam, geen contact tussendoor of alleen verplicht even bellen. En als ik er wat van zei, gewoon glashard liegen: "Dit tussen ons voelt hartstikke goed! Ben gewoon een beetje moe." Waarna ik in 1 keer wel een warme knuffel kreeg. Maar toen ik hem er weer voor de 1000ste keer op aansprak, kreeg ik doodleuk te horen: "Ja, sorry, ik heb het geprobeerd, maar ik word maar niet verliefd. We zijn ergens niet de perfecte match.'Ik stel nou eenmaal hoge eisen aan een vrouw".  En dat was dat. Na zoveel maanden verdaan te hebben aan iemand die me telkens probeerde te overtuigen dat het aan een blokkade bij hem lag en hij wel echt heel graag een relatie met me wilde.

En toen was het BASTA!! Na een paar weken intens verdrietig te zijn geweest zag ik het licht. Dit moest ophouden, het gevoel dat ik samen met iemand wilde zijn. Te veel geven. Het vele daten.....de relatie verslaving.

Mijn hele huwelijk ben ik achteraf gezien onbewust aangegaan om een veilige haven te creëren. Maar dat werkt niet. De haven zit in jezelf. En dat besef landde in 1 keer in me. Mijn ogen waren geopend. Klaar met mannen die me van alles beloven, maar uiteindelijk nergens echt voor kunnen gaan. De onrust en onveiligheid zijn weg. Ik ben weer in contact gekomen met mezelf en dat voelt goed. Ik besef me nu pas: ja, ik ben gescheiden. Das een feit. Maar ik heb een heel leuk leven weten te creëren in nog maar twee jaar met zo'n geweldige dochter die al mijn liefde en aandacht nodig heeft. Een andere man mag daar in delen als hij er helemaal open voor staat. Zo niet, dan is hij niet welkom.

De hele scheiding en de periode erna zijn niet voor niets geweest. Als de dingen die gebeurd zijn niet waren gebeurd, had ik dit inzicht nooit gehad. Dan was ik me blijven verschuilen in mijn huwelijk en relaties erna. Verschuilen voor het gevoel dat ik iemand nodig had. Ik weet nu, ik heb niemand nodig. Alleen mezelf. En na dit inzicht ben je pas in staat om een echte volwaardige relatie aan te gaan, vanuit volheid en niet vanuit behoefte.

Ik geniet van mijn tijd alleen en wat komt dat komt. Basta met mijn verleden dus! Tijd voor een heel nieuw begin!!

Anoniem