Zelfreflectie

Hoe is het toch mogelijk dat als je terugkijkt op een bepaalde periode in je leven, je de persoon die je op dat moment was helemaal niet herkent als jezelf? Kan het zijn dat je op bepaalde momenten ontoerekeningsvatbaar bent en dat je je dat pas later realiseert?

Als een voor jou belangrijk persoon in je leven van de één op de andere dag besluit dat het over en uit is en dus ook een immense beslissing voor jou neemt zonder jou daarbij te betrekken, dan geeft dat een klap van jewelste. Je bent even knock out geslagen en je ligt daar op apegapen.

Wat moet je doen? Terugvechten en er voor proberen te zorgen dat de ander bij de les blijft, hem duidelijk maken dat dit niet zomaar kan? Dat hij hier drie harten, waaronder twee kleine hartjes, mee breekt? Ja, dat is het eerste wat je doet, vechten tot je er bij neervalt. De zekerheden die je dacht te hebben weer zeker proberen te stellen.

Tot je op een gegeven moment een helder inzicht krijgt, al dan niet met behulp van lieve mensen om je heen. Laat je je de emotionele afgrond intrekken of kies je voor jezelf en het welzijn van je kinderen? Is het niet beter om je vechtlust te gebruiken om jezelf op te rapen, de feiten onder ogen te zien en er helemaal te zijn voor je kinderen die je zo verschrikkelijk nodig hebben? Ja zeker!
Een einde aan een bepaalde periode in je leven kan heel goed synoniem staan aan een nieuw begin, je moet je hiervan alleen wel bewust zijn… De tranen moeten even uit je ogen geveegd worden voor je dat kunt zien.

Anderhalf jaar later kijk je vol trots terug op de persoon die je weer bent, de oude ik die er al jarenlang niet meer was. Hoe kan het toch dat die eigen ik jarenlang weg is geweest zonder dat je het zelf in de gaten hebt gehad? Dat je nu terugkijkt en een heel ongelukkige vrouw ziet die zich steeds meer begon te verstoppen voor de buitenwereld? Zat je gevangen in een web van zo gegroeide gewoontes die je maakte tot wie je werd? Raakte je afgestompt door gebrek aan liefde die er kennelijk was?

Er kan heel veel gebeuren in een fractie van een mensenleven, in een keer kan je hele leven in puin liggen. Maar in eenzelfde korte periode is het ook mogelijk om naar jezelf in de spiegel te kijken en in te zien dat je er weer bent. Je moest er voor door diepe dalen, maar de top is weer bereikt. Dat vereist veel zelfreflectie, dat geeft inzicht in wie je nu eigenlijk bent. En het geeft veel duidelijkheid in wie je nooit meer wilt zijn. Heeft de wegloper je niet gewoon een enorme gunst bewezen, al verdient zijn methode niet de schoonheidsprijs? Je bent er weer!

Maar moet je dan nu bang zijn voor liefde? Zul je jezelf daarin weer dusdanig verliezen dat je wederom niet meer je eigen ik kunt zijn? Nee. De les is geleerd en liefde is en blijft fantastisch. Dat is toch niet iets wat je jezelf wilt onthouden?
Ja, het is waar dat je nu veel voorzichtiger bent in wie je in je hart wilt toelaten, wie je daarin kunt vertrouwen. Maar er is zeker geloof dat er iemand is aan wie je dit zal kunnen toevertrouwen.
En bovendien, je wilt je kinderen toch ook meegeven dat de liefde prachtig is, dat het niet alleen maar iets is wat veel verdriet en pijn veroorzaakt?

Patricia