Mijn basta moment is gekomen op het moment dat ik een aantal weken in een blijf-van-mijn-lijf huis verbleef en me daarna vrijwillig heb laten opnemen in een psychisch herstellingsoord. De spiegel die ik daar voorgehouden kreeg was zo confronterend dat ik dacht...nu is het genoeg! Het is mijn leven en ik ben daar de baas over !! Het heeft me nog zeker 2 jaar van vallen en opstaan gekost voordat ik werkelijk zo sterk was ook uit te voeren wat ik had bedacht.
Ik leerde mijn ex (de vader van mijn kinderen) kennen toen ik 19 was. Ik zat midden in mijn studie op het conservatorium en had een gouden toekomst voor de boeg. Mijn bedje was als het ware al gespreid en mijn toekomst plannen waren gemaakt. Helaas gooide mijn gezondheid op dat moment de hele boel in de war en veranderde ik van richting binnen hetzelfde vak en ook daar lagen de kansen voor mijn voeten.
Mijn ex was altijd al jaloers omdat ik me nu eenmaal in een mannenwereld ophield maar ik zag daar zelf geen kwaad in. Ik studeerde af, ging veel werken maar altijd met tegenwerking van mijn ex. We kregen kinderen en toen waren de mogelijkheden helemaal minimaal voor me. Ik moest alles doen, m'n kinderen, m’n huis en m’n werk.
Vaak kon er geen vriendelijk woord vanaf, was het nooit goed wat ik deed, mijn werk was geen werken en leuke dingen mocht ik niet doen want dan had hij niks leuks. Mijn uiterlijk werd afgekraakt en als ik van hem wilde gaan scheiden wilde toch niemand mij meer...ja misschien een man uit een ver buitenlands land maar daar hield het dan ook mee op.
Toen mijn zoontje werd geboren wilde mijn ex met ons op vakantie naar Oostenrijk, met een baby van een week oud zag ik dat niet zitten. Uit pure pesterij is mijn ex een hele dag "vermist"geweest, nam zijn telefoon niet op en kwam ook niet thuis. Hij liet mij zitten met m’n dochter van 3 en een baby van een week oud. Dat was het moment dat ik wist dat ik wilde gaan scheiden maar wist ook dat dat niet op stel en sprong kon. Het heeft nog 3 jaar gekost voor ik de mogelijkheid kreeg en ben weggegaan met de kinderen.
Omdat ik zoveel jaren in een liefdeloos huwelijk had gezeten en mijn zelfbeeld nul was ben ik op zoek gegaan naar warmte, liefde en geborgenheid . Mannen genoeg, ik ging daten, kreeg een aantal korte relaties, die allemaal niet werkte omdat ik helemaal nog niet klaar was met mijn verleden. Ik was onzeker en dat had zijn weerslag op m’n relaties. Uiteindelijk liep ik tegen de verkeerde aan en die relatie was zo mogelijk nog erger: ik mocht geen mobiele telefoon, geen computer, ik mocht met niemand praten, geen make-up meer, niet alleen naar bed, niet alleen onder de douche, ik stond 24/7 onder zijn bewaking...
Het slaan begon, dat ging van kwaad tot erger en op een nacht heeft hij onder invloed van cocaïne mij geprobeerd te wurgen. Ik ben gevlucht in het holst van de nacht en ben naar een blijf-van-mijn -lijf huis gebracht en daar heb ik de eerste 5 weken gewoond. Daarna ben ik voor 3 maanden naar een psychisch herstellingsoord gebracht.
Ik mocht van de politie niet daar blijven wonen en weer was ik alles kwijt, mijn huis, mijn spullen en voor een lange periode ook mijn kinderen want die kon ik niet meenemen naar het herstellingsoord. Ik ben blij dat ik de kans heb gekregen van mijn familie om naar het herstellingsoord te gaan, want als zij niet de zorg voor mijn kinderen hadden genomen had ik daar nooit heen gekund.
In de 3 maanden dat ik daar gewoond heb ben ik tot zoveel inzichten gekomen over mijn verleden en ook mijn heden. Er was toch geen man meer die mocht bepalen wat ik wel en niet mocht en kon doen ? Ik heb daar geleerd dat er ook plek was op deze wereld voor mij, dat ik mooi ben zoals ik ben, dat ik gewoon ik ben! Daar heb ik ook de kans gekregen mijn toekomst weer op te bouwen. Ik heb een nieuw huis gekregen in een nieuwe stad en kon toen mijn opname voorbij was met mijn kinderen opnieuw beginnen.
Dat opnieuw beginnen was niet makkelijk, wat je leert in een herstellingsoord is theorie en nu moest ik het omzetten in de praktijk. Help !!! Dat was niet makkelijk zeg. Maar het is me gelukt. Nu 3 jaar later ben ik klaar met mijn verleden en kijk ik naar de toekomst. Ben ik gelukkig met wat ik heb en trots op wat ik weer opgebouwd heb en dat heb IK gedaan !!
Niemand maar dan ook niemand neemt me dat ooit weer af, daar waak ik voor. Kwetsbaar ben ik niet meer, ik weet wat ik wil en ook precies wat ik niet meer wil.
Anoniem
Geen opmerkingen:
Een reactie posten