Ik ben ik

Blijkbaar moet een ieder ergens door heen gaan om zich zelf weer terug te vinden. Er zijn mensen waarbij dat niet nodig is, zijn zichzelf nooit kwijt geweest of weten niet dat ook zij bestaan. Ook ik heb mijn dalen pieken in dit leven gehad, liefde en verdriet meegemaakt.

Mijn eerste kind begraven, dieper dan dat kon naar mijn gevoel niet. Totdat je alleen komt te staan, samen met je kinderen aan de kant wordt geschoven, je vertrouwen onherstelbaar beschadigd. Waar is het goed voor, wat had ik gedaan?
Je weet wel van die vragen waar nooit het antwoord te voorschijn zal komen. Maar dan, bij velen na een jaar, komt er iets in jezelf te voorschijn. Komt het zelfvertrouwen weer langzaam terug, komt het genieten van de kleine dingen weer te voorschijn. Het vechten hoeft niet meer, je weet waar je voor staat. Dat je dat alleen heb moeten doen is al een prestatie op zich geweest. Alleen met de kinderen, je eerste Sint, eerste kerst, eerste vakantie. Je voelt je soms dan zo alleen maar daarna achteraf gezien komt het zelfvertrouwen. Kom je erachter dat je het toch allemaal klaart, soms alleen soms met wat hulp. Het is niet nodig dat er een partner naast stond, je kon het ook alleen.

Dan komt de tijd dat je zelf denkt, het word tijd voor mezelf, tijd om vrienden te maken en kan je weer langzaam aan een toekomst denken. Dat is de tijd dat het zelfvertrouwen weer wat groeit, je vrienden met jezelf kan zijn en zal blijven. Openstellen voor anderen, zelf op een datingsite gaat staan in de hoop op wat meer aanspraak. Toch de poging waagt op wat meer aanspraak, hoop op een voorzichtige vriendschap.
Ik kan zeggen, ik ga vooruit, heb weer vertrouwen in mezelf en geef de toekomst een kans. Voor mezelf, mijn kinderen en voor anderen. Ik ben de moeite waard om te leren kennen,  ik ben ik, gewoon een aardig en oprecht mens, en jij?

Anoniem